คือแบบว่า พ่อผมเปลี่ยนไปมากเลยครับ ...
แกชอบอารมณ์เสียกับเรื่องเล็กๆน้อยๆบ่อยมาก
ส่วนมากจะเป็นเรื่องงานบ้าน ซะส่วนใหญ่ ผมก็ทำปกติของผมแหละครับ แบ่งกันทำกะน้องคนกลาง แต่บางครั้งผมก็ทำไม่ดี มันก็ไม่ถูกใจแกไง แล้วช่วงนี้แกก็ชอบสอน สอนแม้กระทั่งเรื่องหุงข้าว ถอนหญ้าข้างบ้าน กวาดพื้น แต่สอนครั้งเดียวไม่พอ กลัวผมไม่จำมั้ง แกจะสอนทุกครั้ง ทุกครั้งเลยที่ผมทำงานพวกนี้ บางครั้งก็รำคาญแหละครับ รู้อยู่แล้ว ไม่รู้จะสอนอะไรนักหนา พอสอนเสร็จก็ลามไปเรื่องอื่น ว่าผมไม่เอาใหนมั่ง เก็บของไม่เป็นที่มั่ง สะเพร่ามั่ง ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันมั่ง ถ้าคนเป็นโรคซึมเศร้ามาเจอแบบนี้ทุกวันมีหวังได้ผูกคอตายใต้ต้นมะเขือแน่ครับ แต่ดีที่ผมเป็นประเภทเอาหูทวนน้ำทวนลมไป ผมก็พยายามทำทุกอย่างให้แกภูมืใจ ดีใจแหละครับ แต่ไม่ดีขึ้นเลย  อีกอย่างแกเป็นคนประหยัดมากกก
ผมอยากได้อะไรไม่เคยได้หรอกครับ แม้กระทั่งสีไม้อ่ะคิดดู แต่ไม่เป็นไรครับส่วนมากขอแม่ซื้อ แม่ผมนี่ก็ดีแท้ๆ แม่ที่ประเสริฐเลยแหละ อยากได้อะไรก็ซื้อให้ ออกทะเลแล้ว วกกลับมาเรื่องเดิม คนที่อ่านอยู่คิดว่าพ่อผมเป็นอะไรครับ เครียดรึเปล่า หรือวัยทอง แต่พ่อผมพึ่ง44กว่าๆเองไม่น่าจะวัยทอง หรือแกอาจจะเครียดกับโรคโควิดนี่หรือเปล่าก็ไม่ทราบ แกคงจะหงุดหงิดที่ไม่ได้ออกไปใหนเหมือนกับไก่ชนของแกที่ถูกขังอยู่ในสุ่ม นอนเหงาต๊อกซ๊อกเพราะไม่ได้ออกกำลังเลยก็เป็นได้

ขอบคุณที่เข้ามารับฟังนะครับ ใครมีประสบการณ์คล้ายๆผมก็มาแชร์กัน อิอิ 😁