คืนสู่เหย้า เหงาสลาย หายหมดสิ้น ได้ยลยิน เสียงสหาย สบายหู พลังมิ่งมิตร ปลุกจิต พิชิต"ตู" ห่างสุดกู่ ใจจดจ่อ รอพบกัน

นกขมิ้นบินท่องทั่วโลกหล้าดันพลาดท่าชนปั้นจั่นชั้นสิบสี่แร้งทึนทึกถลาร่อนราวีบดขยี้กระหน่ำรุมชำเรา<><>บินพหลทนทุกข์จนถึงบ้านพักบนลานแสงแดดร้อนแผดเผาสู่ร่มเรือนสุคันธ์พอบรรเทาคืนสู่เหย้าประจ

ตื่นเถิด เหล่าสหาย จะสายแล้ว ประกายแก้ว โพ้นฟ้า เดี๋ยวมาโผล่ เหล่านกกา คารัง รั้งหัวโง ชวนผกโผ ขบขัน จำนรรจา     เดือนเขาลับ ดาวก็กลับ คืนเวียงแก้ว เลิกได้แล้ว

กลอนเจ็ด ๑ ๒๒๒ ยิ้ม! ยิ้มสู่ ชีวี ที่สงบ สุข ปะพบ มิ่งมิตร พิชิตฝัน เต็ม กายใจ รับใช้ ช่วย,ปัน ฅน เปลี่ยนพลัน มนุษย์แท้ แน่นอน

...ฝนพรำ ฝนร่ำ นำจิต มิ่งมิตร ร่วมแรง แกร่งขยัน สายฝน สกลรื่น ชื่นพลัน สายใจ สหายนั้น แน่! พลัง ...สายฝน สกลเย็น ชั่วขณะ ยังพละ ชุบชีพ มนต์ขลัง สายจิต มิตรแท้ แน่! คลัง  แห่ง"หวัง" ทุก

พระ ๑ ปฏิบัติธรรม @ เชิญชวนผอง น้องพี่ ฤดีนบ กราบพระครบ เก้าองค์ มั่นคงเสมอ ตถาคตตรัส "ปฏิบัติ- ธรรม"เลิศเลอ พระ"หนึ่ง"เธอ พึงตระหนัก เป็นหลักชัย พระ ๒ ครองสติ รู้ตัว ชั่วดี ๑ อ

...ชีวิต คนเมือง น่าหน่าย วุ่นวาย เช้าค่ำ ขย้ำหัว จราจร ติด,พิษ หมอกมัว "เห็นแก่ตัว" เติมซ้ำ ระกำพูน ...หวังธรรม ค้ำพยุง จรุงจิต พิชิตโกรธ โหดร้าย หายสูญ ปันแบ่ง แข่งสร้าง สิ่งจรูญ ประโยชน์