@ สู่เหย้า เหงาคลาย สลายสิ้น ยามยิน เสียงสหาย สบายหู มิ่งมิตร ปลุกจิต พิชิต"ตู" สุดกู่ ใจจ่อ รอวัน

กลอนเจ็ด ๑ ๒๒๒ ยิ้ม! ยิ้มสู่ ชีวี ที่สงบ สุข ปะพบ มิ่งมิตร พิชิตฝัน เต็ม กายใจ รับใช้ ช่วย,ปัน ฅน เปลี่ยนพลัน มนุษย์แท้ แน่นอน

...ฝนพรำ ฝนร่ำ นำจิต มิ่งมิตร ร่วมแรง แกร่งขยัน สายฝน สกลรื่น ชื่นพลัน สายใจ สหายนั้น แน่! พลัง ...สายฝน สกลเย็น ชั่วขณะ ยังพละ ชุบชีพ มนต์ขลัง สายจิต มิตรแท้ แน่! คลัง  แห่ง"หวัง" ทุก

...ฝนพรำ ฝนร่ำ นำจิต มิ่งมิตร ร่วมแรง แกร่งขยัน สายฝน สกลรื่น ชื่นพลัน สายใจ สหายนั้น แน่! พลัง ...สายฝน สกลเย็น ชั่วขณะ ยังพละ ชุบชีพ มนต์ขลัง สายจิต มิตรแท้ แน่! คลัง แห่ง"หวัง" ทุกสถาน

(รับ) รวมพลัง ผองเหล่า ประชา ร่วมจิต วิญญาณ์ สืบสาน ประชา- ธิปไตย (ซ้ำ) ผู้คน (ยัง)ลำบาก ยากเข็ญ ทุกข์แท้ ลำเค็ญ ไม่เห็น ที่ซึ่ง พึ่งพา ทุ

ชายขอเพียงเคียงใกล้นวลให้รักยลยินพักตร์สองปรางสะอางหวานบัดนี้ชายห่วงหวงดวงวิญญาณฝันพบพานลาวัลย์พรรณโสภา<><><>ต่างภพมิต่างใจทางชายฝันใกล้ถึงวันเยี่ยมเยือนเรือนบุปผามิเคยหวั่นลังเลรอเว

@ สังคม เริ่มอ่อนแอ ขาดเผื่อแผ่ แพ้ตัณหา ตัวตน อหังการ์ เพื่อตัวข้า เท่านั้นพอ @ สังคม ฅนก้มหน้า ชอบบ่นว่า ใฝ่ป้อยอ ยลยิน ไป่รีรอ ขอส่งต่อ เพียงเอามัน

เพราะว่าบนโลกนี้มีเธออยู่ฉันเคียงคู่มิ่งมิตรร่วมคิดฝันใช้แสงแรกริ้วทองคล้องใจกันเนานิรันดร์แน่วแน่นมิแคลนคลาย"โคมระย้าชดช้อยหยาดย้อยถ่วงมิเคยร่วงยืนยงทรงผึ่งผายยลยินเหลืองอร่ามงามรำบายคูนแกว่งไกว

...ใช่ญาติวงศ(ะ)มน(ะ)ให้........สละได้สกนธ์กาย ชุบชีพ(ะ)พร้อมจิต(ะ)สบาย......นิรโศกสลายเข็ญ ...ให้แห่ง ณ พักภยขย้ำ...........ละถลำลุรอดเย็น ตกต่ำระกำพละกระเซ็น............ดุจ(ะ)เทพทลายพลัน