ครอบครัวผมมีลูก 3 คน ผมเป็นลูกคนโตครับ กำลังจะขึ้นมหาลัยครับ เข้าเรื่องเลยนะครับ

ที่บ้านผมเป็นร้านขายของครับ มีทั้งขายหน้าร้านและขายส่งครับ ตื่นเช้ามาทำธุระเสร็จผมจะมานั่งรอทำงานที่พ่อแม่วานให้ช่วย ผมช่วยแบบไม่บ่นเลยครับเต็มใจช่วยอย่างแน่นอน แพ็คของขี่มอไซไปส่งของ ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ เหมือนจะดีนะครับติดอยู่ที่พ่อแม่ผมชอบด่าและพูดดูถูกและเปรียบเทียบ บางครั้งด่าผมไร้ประโยชน์ ช่วยงานไม่ค่อยได้ บอกผมว่าลูกคนอื่นทำนั่นได้นี่ได้ แล้วผมล่ะผมก็ทำได้ ผมต้องข่มความรู้สึกเสียใจและโกรธเอาไว้เสมอ ยิ้มสู้อาจจะมีเถียงบ้างแต่มักจะใช้เหตุผล ทุกครั้งที่นั่งกับพ่อแม่เหมือนทุกอย่างจะดีแต่สุดท้ายท่านก็หงุดหงิดด้วยเหตุผลอะไรที่ผมไม่รู้และเหมือนจะลงกับผม ผมก็ได้แต่รับความรู้สึกนั้นมา บางครั้งผมก็หงุดหงิดใส่น้องและขอโทษเนื่องจากผมไม่ได้ตั้งใจ เหมือนกับว่าผมติดจากพ่อแม่ ที่มักอารมณ์เสียใส่ อ่ออแล้วก็บางทีครอบครัวผมก็มีหัวเราะคุยกันสนุกนะครับแต่นั่นเกิดไม่บ่อย ผมมีความสุขครับแต่ผมก็ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นทุกวันไม่ได้ เหตุการณ์แบบนี้เกิดตลอดและเป็นเวลานานครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงและต้องรับความรู้สึกแบบนี้ยังไง
มันเหนื่อยลึกๆกับอะไรแบบนี้แต่ผมคิดเสมอว่ามันไม่เป็นไร ผมพิมพ์อยู่นี้เหมือนทุกอย่างเอ่อล้นออกมาผ่านน้ำตาเลยครับ
รบกวนช่วยแนะนำผมด้วยนะครับ ขอบคุณนะครับ😁 อย่าลืมยิ้มสู้นะครับ