จะว่ายังไงดีหล่ะ เรารู้สึกว่าตัวเองหมดแรงและกำลังใจมาได้สักปี 2 แล้วค่ะ หรือไม่ก็คงจะตั้งแต่ที่คุณตาของเราเสียตั้งแต่6ปีก่อน เรารูสึกว่าตัวเองไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตวัยรุ่นที่เหลือ หลังจากนั้นมาเราก็เริ่มไม่สุงสิงกับคนในครอบครัว เวลาอยู่ที่บ้านหรือคอนโดกับคุณพ่อ ก็จะเอาแต่หมกตัวเงียบอยู่คนเดียว เรารู้สึกเหมือนกับว่าเราไม่สามารถที่จะเล้าเรื่องราวที่เราไปเจอมาได้ ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน เรื่องความรัก หรือแม้กระทั่งเรื่องปัญหาในครอบครัวเองก็ด้วย เราไม่กล้าที่จะคุยให้มันจบ เรากลัวว่าถ้าเราพูดออกไป เขมจะเกลียดเรา ด่าเรา จะไล่เราออกจากบ้าน เรากลัวมากๆ
พอยิ่ง 2 ปีที่ผ่านมา เรารู้สึกเราเก็บกด อยากที่จะทำร้ายตัวเองด้วยของมีคม เพราะที่ผ่านมาเราแค่ต่อยท้องหรือหยิกแขน แต่เราก็หยุดทำร้ายตัวเองไปเกือบปีนึงเพราะเล่นกีฬา
และเราเริ่มกลับมาดิ่งลงอีกครั้งตอนปิดเทอม ค่ะ ตอนแรกก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แฮปปี้มากไม่เดือนนึง แค่กลับบ้านตจว.เพื่อมาหาคุณยายที่เรารักมากๆ แต่พอน้าของเรามา ทุกอย่างมันก็แย่ลง เราเกลียดเขามาก มากพอที่จะฆ่าเขาได้ หรือ เราก็อยากตายๆไปซะ จะได้ไม่ต้องมาเห็นตอนเขาด่าว่ายายเราทั้งที่ยายเราเป็นคนที่เลี้ยงไอ้หมอนี่จนโตมาแต่หา-เองไม่ได้ และเอาเงินของเราไปผลานเล่นรวมสร้างหนี้ให้แม่และครอบครัวของเรา เราพยายามที่จะคุยเรื่องนี้กับแม่ แต่ดูเหมือนว่าเขาก็เครียดมากพอแล้ว
เราคาดว่านี่คือสาเหตุที่ทำให้พ่อเราไปมีคนอื่น จะว่าไปมีเมียน้อยก็ได้ ตอนนั้นเรายังเด็กมาก แค่ป.4-5เอง พอโตมาแล้วรู้คือจุกอกมาก เรารู้อีกทีตอนอยู่ม.1 ว่าพ่อไปมีคนอื่น เราพยายามทำใจนานมากกว่าที่จะไปอยู่กับพ่อที่คอนโดได้(คอนโดพ่อเราใกล้รร. พ่อเลยชวนไปอยู่) หลังจากที่ทำใจไปอยู่ได้เราว่าทุกอย่างมันก็ดีขึ้น แม่เลี้ยงเองก็ดีกับเราและน้องมาก แต่พอท่านเสียไปตอนเราม.5 เราก็กลับมาดิ่งลงอีก ช่วงชีวิต 1 ปีนั้นมีแต่ความอึดอัด น้าเริ่มสร้างหนี้สินอีกครั้ง พยายามที่จะขอยืมเงินเรา พอเราไม่ให้ก็ด่าว่านู่นนี่นั่น แต่สิ่งที่เขาด่าแล้วจุกอกเรามากที่สุดคือ "คงขาดความอบอุ่นสินะ ถึงได้สอนยากสอนเย็นแบบนี้"
กลับมาที่ปัจจุบันเรารู้ว่าเขาพูดไม่คิดอะไรแต่มันจี้ใจดำเรา หลังจากนั้นมา เราก็กินมากจนผิดปกติ บางวันนอนน้อย บางวันไม่นอน หรือบางวันก็นอนทั้งกลางวันกลางคืนจนลืมบ้านลืมเมือง เราพยายามจะไม่คิดมากและปล่อยวาง จนกระทั่งเขาขายวัวแทนที่จะรอให้มันโตออกลูแล้วขายทีเดียวเพื่อใช้หนี้ เรื่องนี้ทำให้ยายเราหัวเสียหนักมาก ยายพยายามขอให้น้าเอาเงินที่ได้มาไปคืนเขาแลกกับวัวแต่น้าบอกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องของเขา วัวก็วัวเขา
พอถึงตรงนั้นยายก็ด่าใส่ไม่ยั้ง เราก็ไม่เข้าใจว่ามันกล้าด่าคนที่เขาเลี้ยงมันมาจนโตได้ยังไง พอเราไปห้าม ก็บอกอย่าสอด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรา ซึ่งทุกคนเข้าใจไหมอ่ะว่าสุดท้ายเขาก็จะไปเอาเงินของยายและแม่เราเหมือนเดิม อีกทั้งยังมีครั้งนึงที่เขาบอกว่า "ไม่ต้องเรียนหรอกอ่ะ ไปหางานหาเงินมาให้กูใช้ดีกว่า" ตอนนั้นเราแทบจะคว้ามีดได้อยู่แล้วถ้าน้องสาวเราไม่มาห้ามซะก่อน หลังจากนั้นเดือนนึงที่อยู่ตจว.กับยาย กลายเป็นเหมือนนรกตอนที่น้ามันมา เราไม่อยากให้ความเคารพเขาอีกแล้ว
เราไม่รู้ว่าเขาใช่สาเหตุทำให้เราซึมเศร้าไหม หรืออาจจะเป็นปัจจัยรอบตัวเราเองที่ทำให้คิดแบบนั้น แต่ช่วง 2 ปีที่ผ่านมา เรารู้สึดไม่มีความสุขเท่าที่ควร เหมือนถูกตีกรอบเอาไว้แล้วว่าไม่มีสิทธิให้เรื่องนั้นเรื่องนี้ และก็ไม่รู้ว่าการทีเรากินเยอะจนผิดปกติมันใช่อาการนึงรึเปล่า
เราไม่รู้ว่าจะมีใครเชื่อในสิ่งที่เราเจอไหม แต่ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอขอบคุณที่ได้อ่านเรื่องราวแบบนี้ และอยากขอคำแนะเรื่องการเขาพบจิตแพทย์จากทุกคนด้วย ขอยคุณนะคะ😐
ฉันเป็นโรคซึมเศร้าจากครอบครัวของตัวเองค่ะ
พอยิ่ง 2 ปีที่ผ่านมา เรารู้สึกเราเก็บกด อยากที่จะทำร้ายตัวเองด้วยของมีคม เพราะที่ผ่านมาเราแค่ต่อยท้องหรือหยิกแขน แต่เราก็หยุดทำร้ายตัวเองไปเกือบปีนึงเพราะเล่นกีฬา
และเราเริ่มกลับมาดิ่งลงอีกครั้งตอนปิดเทอม ค่ะ ตอนแรกก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แฮปปี้มากไม่เดือนนึง แค่กลับบ้านตจว.เพื่อมาหาคุณยายที่เรารักมากๆ แต่พอน้าของเรามา ทุกอย่างมันก็แย่ลง เราเกลียดเขามาก มากพอที่จะฆ่าเขาได้ หรือ เราก็อยากตายๆไปซะ จะได้ไม่ต้องมาเห็นตอนเขาด่าว่ายายเราทั้งที่ยายเราเป็นคนที่เลี้ยงไอ้หมอนี่จนโตมาแต่หา-เองไม่ได้ และเอาเงินของเราไปผลานเล่นรวมสร้างหนี้ให้แม่และครอบครัวของเรา เราพยายามที่จะคุยเรื่องนี้กับแม่ แต่ดูเหมือนว่าเขาก็เครียดมากพอแล้ว
เราคาดว่านี่คือสาเหตุที่ทำให้พ่อเราไปมีคนอื่น จะว่าไปมีเมียน้อยก็ได้ ตอนนั้นเรายังเด็กมาก แค่ป.4-5เอง พอโตมาแล้วรู้คือจุกอกมาก เรารู้อีกทีตอนอยู่ม.1 ว่าพ่อไปมีคนอื่น เราพยายามทำใจนานมากกว่าที่จะไปอยู่กับพ่อที่คอนโดได้(คอนโดพ่อเราใกล้รร. พ่อเลยชวนไปอยู่) หลังจากที่ทำใจไปอยู่ได้เราว่าทุกอย่างมันก็ดีขึ้น แม่เลี้ยงเองก็ดีกับเราและน้องมาก แต่พอท่านเสียไปตอนเราม.5 เราก็กลับมาดิ่งลงอีก ช่วงชีวิต 1 ปีนั้นมีแต่ความอึดอัด น้าเริ่มสร้างหนี้สินอีกครั้ง พยายามที่จะขอยืมเงินเรา พอเราไม่ให้ก็ด่าว่านู่นนี่นั่น แต่สิ่งที่เขาด่าแล้วจุกอกเรามากที่สุดคือ "คงขาดความอบอุ่นสินะ ถึงได้สอนยากสอนเย็นแบบนี้"
กลับมาที่ปัจจุบันเรารู้ว่าเขาพูดไม่คิดอะไรแต่มันจี้ใจดำเรา หลังจากนั้นมา เราก็กินมากจนผิดปกติ บางวันนอนน้อย บางวันไม่นอน หรือบางวันก็นอนทั้งกลางวันกลางคืนจนลืมบ้านลืมเมือง เราพยายามจะไม่คิดมากและปล่อยวาง จนกระทั่งเขาขายวัวแทนที่จะรอให้มันโตออกลูแล้วขายทีเดียวเพื่อใช้หนี้ เรื่องนี้ทำให้ยายเราหัวเสียหนักมาก ยายพยายามขอให้น้าเอาเงินที่ได้มาไปคืนเขาแลกกับวัวแต่น้าบอกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องของเขา วัวก็วัวเขา
พอถึงตรงนั้นยายก็ด่าใส่ไม่ยั้ง เราก็ไม่เข้าใจว่ามันกล้าด่าคนที่เขาเลี้ยงมันมาจนโตได้ยังไง พอเราไปห้าม ก็บอกอย่าสอด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรา ซึ่งทุกคนเข้าใจไหมอ่ะว่าสุดท้ายเขาก็จะไปเอาเงินของยายและแม่เราเหมือนเดิม อีกทั้งยังมีครั้งนึงที่เขาบอกว่า "ไม่ต้องเรียนหรอกอ่ะ ไปหางานหาเงินมาให้กูใช้ดีกว่า" ตอนนั้นเราแทบจะคว้ามีดได้อยู่แล้วถ้าน้องสาวเราไม่มาห้ามซะก่อน หลังจากนั้นเดือนนึงที่อยู่ตจว.กับยาย กลายเป็นเหมือนนรกตอนที่น้ามันมา เราไม่อยากให้ความเคารพเขาอีกแล้ว
เราไม่รู้ว่าเขาใช่สาเหตุทำให้เราซึมเศร้าไหม หรืออาจจะเป็นปัจจัยรอบตัวเราเองที่ทำให้คิดแบบนั้น แต่ช่วง 2 ปีที่ผ่านมา เรารู้สึดไม่มีความสุขเท่าที่ควร เหมือนถูกตีกรอบเอาไว้แล้วว่าไม่มีสิทธิให้เรื่องนั้นเรื่องนี้ และก็ไม่รู้ว่าการทีเรากินเยอะจนผิดปกติมันใช่อาการนึงรึเปล่า
เราไม่รู้ว่าจะมีใครเชื่อในสิ่งที่เราเจอไหม แต่ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอขอบคุณที่ได้อ่านเรื่องราวแบบนี้ และอยากขอคำแนะเรื่องการเขาพบจิตแพทย์จากทุกคนด้วย ขอยคุณนะคะ😐