สวัสดีครับที่ผมมาตั้งกระทู้นี่เพราะต้องการตามหาผู้หญิงคนนึงที่ผมเห็นเธอครั้งแรกก็ตกหลุมรักเธอเข้าแล้วทั้งที่ยังไม่เห็นหน้าแบบชัดๆ
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับ
ผมเป็นคนที่ทำงานอยู่ที่กรุงเทพและจะกลับบ้านที่อยุธยาทุกวันศุกร์โดยนั่งรถไฟ วันนี้ศุกร์ที่22พฤษภาคม (รถไฟกรุงเทพ-แก่งคอย เวลาออกจากหัวลำโพง 17.00น.) ผมก็นั่งรถไฟปกติที่จะกลับบ้านที่อยุธยาแต่ว่าปกติผมจะนั่งที่นั่งเฉียงกับประตูเสมอแต่วันนี้ที่นั่งตรงนั้นในตู้ที่ผมนั่งมันเต็มหมด ผมเลยต้องไปนั่งที่นั่งตรงหัวตู้ติดกับห้องน้ำและหันหลังให้กับทุกคนที่อยู่ข้างหลังผม แต่ว่าตอนนี้รถไฟก็ได้ใช้มาตราการป้องกันโควิดเลยให้นั่งเว้นที่ว่างข้าง1ที่ และเมื่อถึงสถานี(อันนี้ผมไม่แน่ใจว่าสถานีไหนแต่น่าจะบางเขน)ก็ได้มีผู้หญิงคนนึงมานั่งข้างหลังผมแต่จะเป็นที่นั่งเยื้องกับผมทำให้ผมได้เห็นด้านหลังของเธอ(เธอจะนั่งตรงข้ามกับผชคนนึงที่นั่งอยู่ก่อนหน้าแล้วจึงต้องนั่งเยื้องกับผมแทน) ปกติแล้วผมก็ไม่ได้สนใจเพราะผมจะฟังเพลงหรือฟังเดอะโกสซะส่วนใหญ่ แต่เมื่อถึงสถานีเชียงรากผู้ชายที่นั่งตรงข้ามเธอก็ได้ลงจะรถไฟจึงทำให้เธอนั่งเปลี่ยนที่นั่งไปนั่งแทนที่ผู้ชายคนนั้นนั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้นของการตกหลุมรัก ครั้งแรกที่ผมหันไปดูว่ามีใครลงจากสถานีบางผมจึงสังเกตุการแต่งตัวของเธอเธอนั่งจะเป็นคนวัยทำงานอายุน่าจะไม่น่าจะห่างจากผม (ผมลืมบอกไปผมอายุ24) ปกติแล้วผมจะมองประตูทุกครั้งที่รถไฟจอดทุกสถานีเพราะผมชินกับการนั่งเฉียงกับประตูทางขึ้นรถไฟ เมื่อรถไฟจอดสถานีต่อมาผมจึงสังเกตุเห็นmaskที่เธอใส่นั้นสีดำและเป็นแบบกรองPM2.5 และก็ผ่านไปจนเมื่อถึงสถานีบ้านโพ เป็นสถานีก่อนจะถึงสถานีอยุธยา ผมก็ได้สังเกตุอีกครั้งแต่ครั้งนี้ทำให้ผมคิดว่าจะต้องเป็นคนผมจะต้องเคยเห็นหน้ามาก่อนแต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะผมอาจจะคิดไปเอง แต่เมื่อจะถึงสถานีอยุธยาผมจะเดินไปรอที่หน้าประตูแต่เมื่อผมได้เห็นเธอแบบตรงๆ นั้นทำให้ผมใจเต้นในทันทีเพราะดวงตาก็กินใจผมแล้ว แต่ผมก็คิดในใจว่าเธอคงไม่ลงสถานีนี้แน่นอนเพราะเธอยังไม่ลุกมารอที่ประตู แต่ทันทีรถไฟจอดสนิท(เวลา 18.53) เธอก็ลุกจากที่นั่งและมาต่อหลังผมที่กำลังจะลงจากรถไฟ เมื่อเธอลงจะรถไฟทำให้ผมได้สังเกตุการแต่งตัวของเธอ (เธอใส่เสื้อเชิตสีแดงแขนยาว กางเกงขายาว รองเท้าคัชชูสีครีม หน้ากากสีดำPM2.5และมัดผม) ผมก็เดินไปรอให้คนมารับกลับบ้านแต่ช่วงที่เดินไปรอให้คนมารับ เธอก็เดินมาหยุดที่ข้างขวาของผม ทำให้ผมใจเต้นเป็นครั้งที่2 และเธอก็เดินไปรอเหมือนจะมีคนมารับแล้วเธอก็ยกมือเรียก ผมคิดว่าเธอเรียกคนที่จะมารับเธอแต่ไหนได้เธอเรียกวินตรงข้ามสถานีรถไฟแทน และนั่นเป็นอีกครั้งที่เธอนั่งวินผ่านผมไปและใจผมเต้นเป็นครั้งที่3
                                                                                                                                               
ปล.ผมหวังว่าวันจันทร์ที่จะถึงผมอาจจะได้พบเธออีกครั้งเพราะผมต้องนั่งรถไฟไปทำงานที่กรุงเทพ
ปล.ผมอยากให้เธอเข้ามาอ่านกระทู้ที่ผมเขียนขึ้นเหมือนกัน
ปล.ผมใส่เสื้อเชิตแขนยาวสีน้ำตาลเข้ม(เผื่อเธอเข้ามาอ่านแล้วจำผมได้)
ปล.หากพิมพ์ผิดตรงไหนขออภัย