เราเป็นคนหนึ่งที่ทนทำงานที่ไม่ชอบเลยมานานมาก เกือบ7-8ปี ในที่ทำงานเดิมตั้งแต่เรียนจบ ตอนนั้นไปสมัครโดยไม่คิดอะไร พอสอบติดก็สัมภาษณ์จนผ่านได้ทำงานในรัฐวิสาหกิจชั้นนำแห่งหนึ่ง โดยพูดได้เลยว่าเราไม่มีเส้นสาย หลายๆคนพอทราบ โดยเฉพาะคนยุคเก่ามักบอกว่า เก่งมาก ที่นี่เข้ายากใครก็อยากทำ สวัสดิการดี ฯลฯ แรกๆที่เราทำงานก็คิดอยากลาออกตลอด แต่คิดว่าคงเป็นเพราะความคิดเด็กๆของตัวเองละมั้ง เลยทนทำมาเรื่อยๆ เพราะพ่อแม่ก็มักบอกว่าทำไปเหอะ เดี๋ยวก็ชิน ใครๆเค้าก็ต้องทนเหมือนกันแหละ

ผ่านไปสัก2-3ปี เราก็ยังคงวนเวียนอยู่ในสถานการณ์เดิม บอกตรงๆจริงๆเราเป็นคนหัวดีมาก(นี่ไม่ได้อยากชมตัวเองแต่เล่าเป็นแบลคกราวน์ให้ฟัง) จบมรัฐ ชื่อดัง เกรดเฉลี่ยดี มีสอบอะไรเราก็ผ่านและทำคะแนนได้ดีเสมอๆ แต่กัยการทำงานประจำนี้ เราบอกตามตรงเราไม่มีใจให้กับงานนั้นๆเลย บางครั้งเราไปนั่งหน้าคอมเปิดงาน ก็ได้แต่ถอนหายใจไม่ใช่ว่ายาก ทำไม่ได้ ทำไม่เป็น เรารู้หมดว่าต้องทำอะไร ทำยังไง แต่จะให้ผลิตงานนั้นออกมาเราฝืนตัวเองไม่ไหว บางเช้าเปิดคอมเห็นงานก็นั่งร้องไห้ว่าทำไมเราต้องทำในสิ่งที่ไม่ชอบขนาดนี้ ปีหลังๆ1-2ปีหลังการทำงานนี้เราอาการหนัก ถึงขั้นผู้ใหญ่เรียกไปพบว่ามีปัญหาอะไรไหม งานเราผิดพลาดเยอะ ส่งไม่ตามเวลา ซึ่งเราไม่อยากเป็นแบบนั้นเลยนะ แต่มันทำออกมาไม่ได้จริงๆ  เราก็คิดว่าอาจเพราะเครียดสะสมเดี๋ยวพักคงหาย

ประจวบกับช่วงโควิดที่ต้องให้ทำงานที่บ้าน เราบอกตามตรงเราแทบไม่แตะงานเลย แค่เปิดมาเจอเมล เจอไลน์กรุ้ปงาน เจองานเราก็ทำไม่ลง ก็มีทนๆทำมันออกไปบ้าง แต่ตอนนี้ต้องกลับไปทำงานเดิมอีกแล้ว เราก็ร้องไห้กัยตัวเองเหมือนเดิม

เรารู้ดีหลายๆคนคงบอกว่าเวลานี้มีงานทำคือลาภอันประเสริฐ หลายคนตกงานไม่มีงาน นี่เรามีงานที่ถือว่ามั่นคงเงินเดือนก็ยังได้เท่าเดิม แล้วจะออกเพื่ออะไร

แต่บางครั้งเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราจะทำงานนี้ไปเพื่ออะไร เรารู้สึกไม่มีคุณค่ากับงานนี้ รู้สึกเป็นคนด้อยพัฒนาลงไปทุกๆวัน จนเกลียดตัวเองที่ทำไมถึงเอาชนะสิ่งนี้ไม่ได้ สิ่วที่ยังทำทุกวันคือเพื่อเงินและความมั่นคงในชีวิตเท่านั้น

เราขอถามทุกท่านว่าในสถานการณ์นี้เราควรจัดการยังไงกับปัญหานี้ถึงจะแก้ได้ตรงจุดคะ


แก้ไขเพิ่มเติม*


จขกท เองนะคะ เมื่อคืนเราตั้งกระทู้เป็นความรู้สึกที่เหนื่อยและท้อหลายๆ อย่างและไม่คิดว่าคนจะตอบกระทู้เรามากขนาดนี้ และเราบอกตามตรงนะคะ หลายๆความเห็นทไให้เราคิดได้ แต่ที่มาพิมพ์เพิ่มไม่ได้จะมาแก้ตัว แต่เราอาจจะเล่าไทม์ไลน์ไม่ละเอียด เพราะมันคือความอัดอั้นทั้งหมดตอนตั้งกระทู้ล้วนๆ ซึ่งตรงนี้เราเข้าใจที่หลายๆคนจะเข้าใจเราผิด

เราทำงานมา 7-8ปี
เรารู้สึกไม่ชอบงานและองค์กรจริงตั้งแต่ปีสองปีแรก
เราจบปุ๊บก็ทำงานนี้เลยและตรงสายกับที่เรียน
ตอนเรียนเราก็ไม่ได้ชอบ แต่ก้พอทำได้เพราะตอนนั้นยังไหว
ทำงานช่วงปีแรกๆไม่ชอบเราก็ยังทำได้เหมือนตอนเรียน รับผิดชอบได้ดีเป็นปกติ และงานเราก็ผ่านการเข้าประกวดได้รางวัลหลายรางวัล มีเลื่อนตำแหน่งพร้อมเพื่อนรุ่นเดียวกันเราก็เป็นคนถูกรับเลือก เรามีเลือดนักแสดงสูงค่ะในช่วงนั้น คำว่านักแสดงในที่นี้คือ ให้บทไหนมาก็พยายามทำให้ดีทำให้ได้ ชอบไหมไม่รู้ แต่ทำและต้องทำให้ดี ให้เด่น เราทำเพื่อพิสูจน์ตัวเอง ว่าเราทำได้ บอกตรงๆเราชอบแข่งขันประมาณนึง

แต่วันนี้ เราสารภาพช่วง 1ปีหลัง มันเหมือนทุกอย่างที่ทำมันใช้ความอดทนมานาน จนวันนึงมันระเบิด (ในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าระเบิดปาสิ่งของ) เหมือนเครื่องยนต์ที่อาจจะทนเติมน้ำมันชนิดนึงที่ไม่เหมาะกับเครื่องมานาน จนมันระเบิดและวิ่งต่อไม่ได้

เราก็ไม่อยากทำตัวเป็นภาระให้กับที่ทำงานหรือใดๆใครๆทั้งนั้น เราถึงรู้สึกเกลียดตัวเอง จนหาทางออกไม่ได้มาตั้งกระทู้เพื่อระบาย และ เผื่อจะมีข้อคิดในขีวิตให้กับเรา เราขอบคุณหลายๆท่านมากๆนะคะ เราอ่านทุกคห และมีอินบอคมาที่ทำให้เราเจอแนวทางของตัวเราแล้ว ส่วนคห บางคน ที่อาจจะเสียดสีในเรื่องว่า ถ้าเก่งจริงก็ทำได้แล้วหรืออื่นๆ เรากล่าวถึงจุดนั้นแค่จะบอกว่า เรามีสติปัญญาในระดับคนปกติ เรียนรู้ได้ ไม่ได้เรียนรู้ช้า ไม่ได้จะมาอวดอ้างสรรพคุณใดๆทั้งนั้น เราไม่ใข่คนเก่งแบบ Einstein ที่เกิดมาไอคิว 180เลย เราได้สิ่งใดที่เป็นความสำเร็จ มันคือเกิดจากความขยัน ตั้งใจที่จะทำ จะอ่านหรือสอบ ถึงได้ผ่าน มิใช่เรื่องความเก่งในรูปแบบที่หลายๆท่านเข้าใจว่าเราอวดอ้าง
ฝแต่เราเข้าใจได้เนื่องจากการตั้งกระทู้เราไม่ได้ลงดีเทลใดๆ ถ้าเราเป็นคนผ่านมาอ่านก็คงหมั่นไส้ตัวเองเหมือนกันไม่น้อย

แต่เรารู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งที่ทุกท่านสละเวลามาตอบและให้ข้อคิดกับเรานะคะ เราอ่านทั้งหมดจริงๆ แต่เราคงไม่สามารถไล่ขอบคุณได้หมด จึงอยากบอกตรงนี้ว่า คุณช่วยให้เรามีทางออก หลายๆครั้งเราพูดเรื่องนี้กับคนที่บ้านแต่เร้าไม่เข้าใจเลย เรารู้ดีมันเป็นเรื่องที่ฟังดูประหลาด เราถึงไม่กล้าไปถามใคร ที่นอกจากครอบครัว และก็คือคนที่ไม่รู้จักเราเป็นการส่วนตัวเลย

เพราะตั้งแต่เรียน จนทำงานมาถึงจุดนี้ ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเอง waste ได้ขนาดนี้ เราก็เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ เราเคยตราหน้าพวกผู้ใหญ่ในที่ทำงานที่เป็นเหลือบริ้นไร เราเกลียดที่ตัวเองเดินไปจุดนั่นเช่นพวกเค้า จึงอยากแก้ไขค่ะ ขออภัยหากข้อความของเราทำให้หลายๆท่านไม่พอใจ ถึงขั้นบอกเกลียดคนแบบเรามาก พูดตามตรงเราก็ไม่ได้ภูมิใจในสิ่งนี้ และเราก็เกลียดตัวเองเหมือนกันที่เราเดินมาถึงจุดนี้ของชีวิต และเราขะไม่ขอความกรุณาให้ท่านเห็นใจ เพราะมันก็ไม่ได้น่าเห็นใจจริงๆ แต่เราเชื่อว่าพันทิพคือโลกที่ปัญญาชนส่วนใหญ่ในประเทศไทยมาใช้งานค่อนข้างมาก เราจึงอยากได้ความคิดเห็นในเชิง critical thinking มากกว่าเชิง sarcastic opinion แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นกระทู้นี้เปิดกว้างและเป็นสาธารณะ เราน้อมรับอ่านทุกความเห็นและนำบางข้อไปปรับใช้คีะ

ปล.เรามี second job อยู่ค่ะ และก็ชอบมันมาก มีความสุขทุกครั้งที่ทำ แต่เรื่องเงินที่เป็นปัญหาเพราะแค่1/3ของเงินเดือน เราเคยคิดว่า ถ้าลาออกทำ 2nd job เต็มตัวเราอาจหาเงินได้พอๆกันงานประจำ แต่เราก็ยอมรับว่าเราติดใน comfort zone กลัวมากถึงความไม่มั่นคง และเรามาจากครอบครัวราชการที่ถูกฝังหัวมาประมาณนึง เลยยังมีความสับสนในตัวเองอย่างที่ทุกท่านได้อ่านอยู่ค่ะ และเราพยายามหาทางเปลี่ยนสายงานโดนการเรียนต่อ อย่างที่หลายๆ คห แนะนำเลยค่ะ แต่พอเจอพิษโควิดช่วงนี้เราเลยต้องพักไว้ก่อน เราพยายามจะใจเย็นและเปลี่ยนวิกฤติตรงนี้ให้เป็นโอกาสสำหรับเราอย่างที่หลายๆท่านแนะนำนะคะ ซาบซึ้งในน้ำใจของทุกคนมากค่ะ

ขอบพระคุณทุกท่านค่ะ