คาดหวังคนอื่นให้มีความเกรงใจไม่ได้หรอกค่ะ ต้องแก้ที่เรา
วิธีแก้ก็ง่ายมาก
สมมติถ้ามีคนทักมาขอจะกินฟรี ก็บอกไปว่า
ตั้งใจทำมาขาย มีค่าใช้จ่ายมีต้นทุน นี่ขายคนกันเองไม่ได้เอากำไรเยอะ
พูดแค่นี้พอนะคะ ไม่ต้องอธิบายอะไรยืดยาว
ถ้าคนที่ยังพอมีสติปัญญา อ่านแล้วจะเข้าใจเองค่ะ ว่าของซื้อของขาย ไม่ขอกินฟรี

ส่วนถ้ามาขอซึ่งหน้า มาหาจะขอกินฟรีถึงร้านถึงบ้าน
ก็บิให้ชิมเท่าปลายนิ้วก็พอค่ะ ไม่ต้องให้ขนาดจริง
เหมือนเวลาไปตามร้านแล้วเค้ามีให้ชิมฟรีหน้าร้านน่ะแหละ
พร้อมกับพูดว่า คนกันเอง ขายราคาเท่านี้แหละ
ก็คือราคาที่คุณตั้งขายหน้าร้านเลย ไม่ต้องลดอะไรทั้งนั้นค่ะ เท่าเทียมกันทุกคน
บอกไปว่าทำมาค้าขาย มีต้นทุน แต่เอากำไรไม่เยอะหรอก
พูดปิดท้ายว่า เอากี่กล่องดี ซื้อฝากที่บ้านไหม
ทำมาค้าขายต้องกล้าพูด ต้องมีความมั่นใจ

ถ้าคนที่เป็นเพื่อนคนไม่พอใจใส่ ทำตัวห่างเหิน
เมิน หรือเอาไปนินทา ไม่ต้องสนใจใดๆทั้งนั้นค่ะ
เว้นแต่ว่าชีวิตคุณขึ้นอยู่กับคนเหล่านั้น
แต่ถ้าไม่ ก็วางเฉยไป เป็นเราจะดีใจ ปิดร้านฉลองเลย
เพราะสถานการณ์ชีวิตได้คัดแยกคนที่เข้ามาหาผลประโยชน์ออกไปจากชีวิตแล้ว
ดีจะตายไปค่ะ คนแบบนี้เก็บไว้มีแต่เสีย อย่างมากก็เท่าทุน
ไม่ได้มาสนับสนุนหรือช่วยเหลืออะไรเราอยู่ดี
เราค้าขาย ไม่ได้บังคับเค้าซื้อ แต่มาขอกินฟรี แบบนี้ไม่ไหวค่ะ

คนที่เป็นมิตรแท้มีน้ำใจ เขาไม่มาขอกินฟรีหรอก จริงๆ
มีแต่จะช่วยซื้อราคาเต็ม ซื้อฝากญาติพี่น้องเขา
หรือถ้าไม่ได้ซื้อ ก็ช่วยแชร์บอกต่อ
คนที่เที่ยวมาขอแต่กินฟรี ไม่ได้เป็นคนน่าคบค่ะ เห็นแก่ตัว

เรามีรุ่นพี่ที่รู้จัก เปิดร้านกาแฟและมีเบเกอรี่ขาย
คนในกลุ่ม คนในรุ่น พากันไปอุดหนุน
รุ่นพี่คนนึง มาซื้อไปฝากคนที่ทำงานเค้าเยอะเลย
อีกหลายคนก็บอกต่อแนะนำร้าน อยู่ตรงนั้นตรงนี้
ไม่เคยมีใครไปกินฟรีซักครั้ง
แม้แต่วันเปิดร้านที่เจ้าของร้านจะเลี้ยงกลุ่มเพื่อนฟรี
ก็ไม่มีใครยอม แย่งกันจ่ายด้วยซ้ำค่ะ
คนจ่ายไม่ทัน ก็ให้เป็นทิปใส่กล่องทิปแทน
อันนี้คือลักษณะของกลุ่มเพื่อนที่น่าคบ ช่วยสนับสนุนกัน