หัวกระทู้คือความรู้สึกหลังจากผมได้เอาคืนแล้ว จริงๆจะตั้งหยาบกว่านั้นอต่พันทิบเซ็นเซอร์ เรื่องนี้ผ่านมานานแล้วครับ ย้อนกลับไปในสมัยผมอยู่ประถม ผมตอนนั้นผมย้ายตามแม่จากกรุงเทพมาจังหวัดบ้านเกิด แล้วย้ายมาโรงเรียนมาแถวบ้าน การย้ายโรงเรียนนั้นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมฝังใจตลอดชีวิต การย้ายโรงเรียนทำให้ผมมักจะโดนรุมแกล้งจากแก๊งค์เด็กผู้ชายเพราะบุคลิกผมเป็นคนอ้อนแอ้นเพราะผมเป็นเพศที่สาม ผมโดนแกล้งตั้งแต่ป.4 ถึงป.6
โดยที่หน้าหน้าแก๊งค์คือต้น ที่มักจะเป็นคนนำทีมแกล้งผม ผมเลยแค้นต้นมากที่สุด จนทำให้ผมต้องเอาคืน ตอนผมย้ายมาใหม่ๆ ผมย้ายมาผมมีแต่เพื่อนผู้หญิงครับ เล่นแต่กับผู้หญิงเพราะผมเป็นเกย์ ผมโดนต้นไถตังทุกวันครับ พอไม่ให้ก็จะรุมทำต่อยผม บางทีผมไปเข้าห้องน้ำก็จะสาดน้ำใส่ผมที่ทำธุระเปียกน้ำ หนักสุดก็เอาสมุดการบ้านผมไปฉีกทิ้ง ช่วยกันรุมแก้ผ้าผมในห้องน้ำจนผมร้องให้ขอให้หยุดก็ไม่หยุด ผมเคยฟ้องครูจนครูทำโทษแก๊งค์ต้นทั้งแก๊งค์ พอลับหลังครูแก๊งค์ต้นก็มารุมกระทืบผมเพราะแค้นที่ผมฟ้องครู ผมตัวเขียวช้ำกลับบ้านบ่อยๆ พอแม่ถามผมก็โกหกเพราะไม่กล้าบอกแม่กลัวโดนพวกมันตีผมอีก ผมแทบไม่อยากไปเรียนเลยเหมือนฝันร้ายของผม ผมคิดมาตลอดว่าผมทำอะไรผิดทำไมพวกมันถึงทำกับผมเหมือนผมไม่ใช่คน ผมเคยคิดจะสู้แต่ก็สู้ไม่ได้หรอกผมคนเดียวกับพวกมัน6คน ผมโดนแกล้งทุกวันจนจบป.6 ผมถึงออกจากขุมนรกนี้ได้ สิ่งที่ตามมาจากการกระทำของคนชั่วทั้ง6คน ทำให้ผมไม่กล้าเข้าสังคม จากเด็กร่าเริงต้องกลายเป็นเด็กเก็บกด กว่าผมจะหายต้องใช้เวลาหลายปี จนถึงเวลาของผมได้เอาคืน พอขึ้นม.4ผมก็ย้ายไปเรียนในเมืองจนผมได้มาเจอต้นอีกครั้งตอนสันทนาการเด็กใหม่ พอผมเจอต้นจากที่ผมอารมณ์ดีสนุกกับกิจกรรม ผมกลับอารมณ์เปลี่ยนแต่ไม่ใช่เพราะผมกลัวนะ ผมแค้นมากกว่า ผมกับต้นอยู่คนละห้องกัน ผมเริ่มแผนการเอาคืนด้วยการขโมยรายงานไปฉีกทิ้ง เพราะอาจารย์จะสั่งรายงานด้วยกันเหมือนกันทุกห้อง ผมเรียนเช้า ต้นเรียนบ่าย ระหว่างที่ต้นไปกินข้าวเที่ยงผมแอบเอารายงานไปเผาทิ้ง ก่อนสอบปลายภาคนักเรียนทุกคนต้องส่งสมุดให้อาจารย์ ผมจึงเอาสมุดของต้นไปทิ้งโดยผมเลือกสมุดที่เขียนเยอะที่สุดไปทิ้งจะได้เขียนใหม่ แต่ต้นมันฉลาดรู้ว่าผมทำเพราะต้นไม่เคยมีศัตรูที่ใหนมีผมคนเดียว ต้นเดินมาหาเรื่องผมตอนเลิกเรียน ตอนนั้นผมกับเพื่อนนั่งเล่นกันที่โต๊ะหินอ่อนมุมประจำ ต้นกับเพื่อนเดินมาหาพวกผมโดยต้นกระชากคอเสื้อผมแล้วตะคอกถามผม
ต้น:ทำแบบนี้ทำไมว่ะ รู้ป่ะดูติด ร เพราะ
ผม:ทำอะไร เราทำอะไรให้นาย
อย่ามาทำเนียนเอางานกูไปทิ้ง ไม่ใช่แล้วจะเป็นใคร กูไม่มีศัตรูที่ใหน
ผม:ใช่กูทำเองแหละทำกูก่อน แกล้งกูสารพัด ตอนกูขอร้องให้หยุดแกล้งกูแล้วหยุดมั้ย พอโดนเอาคืนแค่นี้รับไม่ได้ แล้วผมก็หันไปหาเพื่อนคุยกับเพื่อนต้น ไม่รู้หรอว่าเพื่อนทำอะไรกับกูใว้ แค่นี้ยังน้อยไปกับความเลวของมัน
ผมพูดยังไม่ทันจบประโยคต้นก็หันมาต่อยผมหน้าหัน ผมเลยต่อยคืนจากนั้นผมกับเขาก็ต่อยกันโดยไม่มีการรุม จนผมเอาหัวต้นกระแทกกับขอบฟุตบาทจนต้นหมดแรง ลุกไม่ขึ้น
ผม:ตอนรุมเก่งนักหนิ พอตัวต่อตัวก็เละเหมือนหมา ผมหันไปคุยกับเพื่อนผม เห็นหมาหมู่ป่ะ ตอนอยู่รวมกันทำเก่ง พอตัวต่อตัวก็เละ แล้วผมก็หันไปคุยกับเพื่อนต้น หาว่ากูใจร้ายไม่ได้นะเพื่อนทำกูก่อน
ต้น:กูต้องทำไงถึงจะพอใจ
ผม:ไปตายสิแล้วกูถึงจะพอใจ
พอผมพูดจบผมก็เตะหน้าต้นสุดแรงไปหนึ่งทีแล้วเดินหนีไป หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยุ่งดับต้นเพราะเครียดกับการเตรียมสอบ จนสอบเสร็จแล้วปิดเทอม ผมไม่หยุดนะครับจะเอาคืนจนจบม.6แต่พอเปิดเทอม ก็ไม่เจอแล้วต้นย้ายไปเรียนที่ใหม่
จนถึงตอนนี้ผมยังเสียดายไม่หายที่ไม่เอาคืนให้หนักกว่านี้ หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยเจอต้นอีกเลย จนตอนนี้ผมกำลังขึ้นปีสอง ถ้าเจอต้นอีกผมเอาคืนอีกแน่ ยังไม่สาสมที่มันทำกับผมเลย
ปล.แปลกนะครับตอนทำคนอื่นไม่คิด พอโดนเอาคืนทำเป็นรับไม่ได้
แกคิดว่าแกจะรอดพ้นเวรกำที่แกทำกับฉันได้หรอ ประสบการณ์เอาคืนคนที่เคยแกล้งในวันเด็ก
โดยที่หน้าหน้าแก๊งค์คือต้น ที่มักจะเป็นคนนำทีมแกล้งผม ผมเลยแค้นต้นมากที่สุด จนทำให้ผมต้องเอาคืน ตอนผมย้ายมาใหม่ๆ ผมย้ายมาผมมีแต่เพื่อนผู้หญิงครับ เล่นแต่กับผู้หญิงเพราะผมเป็นเกย์ ผมโดนต้นไถตังทุกวันครับ พอไม่ให้ก็จะรุมทำต่อยผม บางทีผมไปเข้าห้องน้ำก็จะสาดน้ำใส่ผมที่ทำธุระเปียกน้ำ หนักสุดก็เอาสมุดการบ้านผมไปฉีกทิ้ง ช่วยกันรุมแก้ผ้าผมในห้องน้ำจนผมร้องให้ขอให้หยุดก็ไม่หยุด ผมเคยฟ้องครูจนครูทำโทษแก๊งค์ต้นทั้งแก๊งค์ พอลับหลังครูแก๊งค์ต้นก็มารุมกระทืบผมเพราะแค้นที่ผมฟ้องครู ผมตัวเขียวช้ำกลับบ้านบ่อยๆ พอแม่ถามผมก็โกหกเพราะไม่กล้าบอกแม่กลัวโดนพวกมันตีผมอีก ผมแทบไม่อยากไปเรียนเลยเหมือนฝันร้ายของผม ผมคิดมาตลอดว่าผมทำอะไรผิดทำไมพวกมันถึงทำกับผมเหมือนผมไม่ใช่คน ผมเคยคิดจะสู้แต่ก็สู้ไม่ได้หรอกผมคนเดียวกับพวกมัน6คน ผมโดนแกล้งทุกวันจนจบป.6 ผมถึงออกจากขุมนรกนี้ได้ สิ่งที่ตามมาจากการกระทำของคนชั่วทั้ง6คน ทำให้ผมไม่กล้าเข้าสังคม จากเด็กร่าเริงต้องกลายเป็นเด็กเก็บกด กว่าผมจะหายต้องใช้เวลาหลายปี จนถึงเวลาของผมได้เอาคืน พอขึ้นม.4ผมก็ย้ายไปเรียนในเมืองจนผมได้มาเจอต้นอีกครั้งตอนสันทนาการเด็กใหม่ พอผมเจอต้นจากที่ผมอารมณ์ดีสนุกกับกิจกรรม ผมกลับอารมณ์เปลี่ยนแต่ไม่ใช่เพราะผมกลัวนะ ผมแค้นมากกว่า ผมกับต้นอยู่คนละห้องกัน ผมเริ่มแผนการเอาคืนด้วยการขโมยรายงานไปฉีกทิ้ง เพราะอาจารย์จะสั่งรายงานด้วยกันเหมือนกันทุกห้อง ผมเรียนเช้า ต้นเรียนบ่าย ระหว่างที่ต้นไปกินข้าวเที่ยงผมแอบเอารายงานไปเผาทิ้ง ก่อนสอบปลายภาคนักเรียนทุกคนต้องส่งสมุดให้อาจารย์ ผมจึงเอาสมุดของต้นไปทิ้งโดยผมเลือกสมุดที่เขียนเยอะที่สุดไปทิ้งจะได้เขียนใหม่ แต่ต้นมันฉลาดรู้ว่าผมทำเพราะต้นไม่เคยมีศัตรูที่ใหนมีผมคนเดียว ต้นเดินมาหาเรื่องผมตอนเลิกเรียน ตอนนั้นผมกับเพื่อนนั่งเล่นกันที่โต๊ะหินอ่อนมุมประจำ ต้นกับเพื่อนเดินมาหาพวกผมโดยต้นกระชากคอเสื้อผมแล้วตะคอกถามผม
ต้น:ทำแบบนี้ทำไมว่ะ รู้ป่ะดูติด ร เพราะ
ผม:ทำอะไร เราทำอะไรให้นาย
อย่ามาทำเนียนเอางานกูไปทิ้ง ไม่ใช่แล้วจะเป็นใคร กูไม่มีศัตรูที่ใหน
ผม:ใช่กูทำเองแหละทำกูก่อน แกล้งกูสารพัด ตอนกูขอร้องให้หยุดแกล้งกูแล้วหยุดมั้ย พอโดนเอาคืนแค่นี้รับไม่ได้ แล้วผมก็หันไปหาเพื่อนคุยกับเพื่อนต้น ไม่รู้หรอว่าเพื่อนทำอะไรกับกูใว้ แค่นี้ยังน้อยไปกับความเลวของมัน
ผมพูดยังไม่ทันจบประโยคต้นก็หันมาต่อยผมหน้าหัน ผมเลยต่อยคืนจากนั้นผมกับเขาก็ต่อยกันโดยไม่มีการรุม จนผมเอาหัวต้นกระแทกกับขอบฟุตบาทจนต้นหมดแรง ลุกไม่ขึ้น
ผม:ตอนรุมเก่งนักหนิ พอตัวต่อตัวก็เละเหมือนหมา ผมหันไปคุยกับเพื่อนผม เห็นหมาหมู่ป่ะ ตอนอยู่รวมกันทำเก่ง พอตัวต่อตัวก็เละ แล้วผมก็หันไปคุยกับเพื่อนต้น หาว่ากูใจร้ายไม่ได้นะเพื่อนทำกูก่อน
ต้น:กูต้องทำไงถึงจะพอใจ
ผม:ไปตายสิแล้วกูถึงจะพอใจ
พอผมพูดจบผมก็เตะหน้าต้นสุดแรงไปหนึ่งทีแล้วเดินหนีไป หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยุ่งดับต้นเพราะเครียดกับการเตรียมสอบ จนสอบเสร็จแล้วปิดเทอม ผมไม่หยุดนะครับจะเอาคืนจนจบม.6แต่พอเปิดเทอม ก็ไม่เจอแล้วต้นย้ายไปเรียนที่ใหม่
จนถึงตอนนี้ผมยังเสียดายไม่หายที่ไม่เอาคืนให้หนักกว่านี้ หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยเจอต้นอีกเลย จนตอนนี้ผมกำลังขึ้นปีสอง ถ้าเจอต้นอีกผมเอาคืนอีกแน่ ยังไม่สาสมที่มันทำกับผมเลย
ปล.แปลกนะครับตอนทำคนอื่นไม่คิด พอโดนเอาคืนทำเป็นรับไม่ได้