คือเราอายุ16ปี มีแม่อายุ53ปี พิการ พ่อทำงานเลี้ยงแม่กับเราอายุ55 คือพ่อแม่เราค้องทะเลาะกันคั้งแต่เรายังเด็ก

แล้วเราอยากให้ครอบครัวมีความสุขไม่อยากให้ทะเลาะด่ากัน เพราะตอนเรา10ขวบแม่ถือมีดจะแทงพ่อเพราะพ่อโกหกเรื่องกินเหล้า แม่ไม่ชอบคนโกหก แค่หลังจากนั้นพ่อก็ดีมาตลอด แล้วช่วงนี้เราคุยกับแม่บ่อยมาก เราคุยด้วยเหตุผลว่า แม่ แม่ด่าพ่อทุกอย่างทำลายข้าวของในบ้านทุกอย่าง พ่อก็ใช่ว่ามีเงิน แม่ไม่เคยเห็นใจพ่อ แม่ด่าพ่อหน้าตัวเมี* ด่าจนเหมือนพ่อเป็นคนต่ำต้อยทั้งๆที่อาชิพ พ่อคือหัวหน้าคนแล้วอ่ะ และนึกดูถ้าเราโดนเมียด่าจะรู้สึกไง

ตั้งแต่เกิดไม่ว่าแม่จะถูกหรือผิด เราเข้าข้างแม่ทุกอย่าง แม่เคยทำผิดทั้งๆที่เรารู้ แต่เราก็บอกว่าแม่ถูก แต่พ่อเราโตมาเริ่มรู้ว่า เราให้ท้ายแม่เกินไปตนแม่เอาแต่ใจและไม่สนใครหน้าไหน พอเราบอกๆไปแม่ก็เริ่มคิดว่าเราหาว่าแม่ผิดทุกอย่าง ถ้าถามว่าใช่มั้ย บอกเลยใช่ นี้คือสิ่งที่เราคิดในใจ พ่อแม่คิดว่าเราหาว่าแม่ผิด แม่ด่าเรา“อีลูกเหี้* หน้า** ไม่ใช่ลูกุ ไม่ต้องมาเรียกกุว่าแม่ จะไปตายที่ไหนก็ไป จะไปให้ใครเย็*ที่ไหนก็ไป อยากใจแตกก็เรื่องของ อีเหี้* หน้าส้นตี* ควาย พึ่งเกิดมาไม่เท่าไรมาสอนกู รอมีลูกมีผัวค่อยไปสอยลูก ไม่ใช่มาสอนกู ”..................... พ่อก็สมทบกับแม่ดีจังเอาสะเรานั่งคิดเลยว่านี้ลูกป่าวว่ะ..... ถ้าให้เราไปสอนลูกเราจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อ คนที่เราต้องการตะสอนคือแม่ แม่บอกทุกครั้งว่าพ่อไม่ยอมรับความจริงอ่ะไรเลย แล้วแม่ละ??? แม่เคยยอมไมว่าแม่ผิด ว่าแม่ด่า พอแม่ไม่ยอมแม่ก็ด่าอีก อยากด่าแม่แค่ไหนก็ด่าไม่ได้เพราะแม่เป็นแม่ คพว่าแม่ค้ำคอ