ย้อนไปน่าจะปี 2553-2554
เราชอบคนๆหนึ่งมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ได้เจอกันตอนรับน้องคณะสีส้ม มหาลัยสีเวอริเดียน
จุดประทับใจและทำให้มองเขามาตลอด ก็เป็นการแสดงรีวิวเดี่ยวที่ เริ่มว่า ".......จะไปไหนอ่ะ"
นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้รู้จักชื่อ ภาควิชา คนที่มีชื่และนามสกุลแทบจะเหมือนกัน เก๋ดี (คิดว่าคนที่ตั้งให้ก็โครตเจ๋ง)
เขาดูเหมือนเขินนะ แต่ก็นั่นแหละมันน่ารักชอบกล คือเขาหน้าตาธรรมดานะแต่บอกไม่ถูก ด้วยบุคคลิกบางอย่าง ตั้งแต่นั้นคืออยากจะมองหาตลอด
แต่ว่าด้วยเวลาของการรับน้อง หลังๆเขาก็ออกมาไม่ทันแสดง ต่างกับการแสดงเราที่ต้องออกเป็นรายการแรกๆ555
ยิ่งตามเรื่อยๆ ก็รู้สึกว่าคนๆ มีอะไรพิเศษ เป็นคนมีของ(ไม่ใช่แนวลี้ลับนะ) ดูเงียบๆ เก็บตัว แต่เซนส์เรามันบอกว่าคนนี้ไม่ธรรมดา น่าสนใจ
เราเป็นคนหน้าตาธรรมดาคุยไม่เก่ง เข้าหาคนไม่ค่อยถนัด แต่เรากล้าแสดงออกนะถ้าให้ทำ คือให้ทำก็ไม่ได้อายอะไรมากมาย
ก็นั่นแหละ มันก็ชอบตั้งแต่นั้น แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องเป็นแฟนหรืออะไร ก็ชื่นชมอ่ะเนอะ ชอบมาเรื่อยๆ เราหัดสีน้ำ เราก็วาดรูปเขาด้วยนะ
แบบคนมันอินอะ ก็มีทักแชทเฟส อยากคุยก็เอางานเข้าหาแหละ แต่มันก็ไม่ได้มีไร คือ คนคุยไม่เก่ง มันก็คือไม่ได้ไง บอกว่าชื่นชมแล้วไง ก็เท่านั้น 55
จนปาร์ตี้ริมทะเล จบรุ่น ของปีสอง ณ รีสอร์ทริมหาด แห่งหนึ่ง
วันนั้นเพื่อนๆก็ล้อมวงกะ เอนจอยกัน เครื่องดื่ม สามอย่างอยู่บนโต๊ะ คือกะว่าสนุกๆวันนี้ แต่ตรงที่เรานั่ง
มันดันตรงกับ มุมที่ได้เห็นว่าเขากำลังอยู่กับใครสักคนในมุมสลัวๆใต้ต้นมะพร้าว นาทีนั้นมันเหมือนว่าใจหายแล้วเหมือน
ตอนรุ้ว่าดาราที่เราชอบมากกกกมีแฟนอะ ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าอกหักเป็นไง(เราไม่เคยมีใครมาก่อน) แต่นั่นแหละ
ไอ้ขวดที่วางบนโต๊ะ ถูกผสมและจัดการด้วยฉันซะส่วนใหญ่ 555 เพื่อนก็ห้ามไม่ทัน (กราบขอโทษเพื่อนด้วย 555)
เพลินๆ จุกๆ ยังไงก็บอกไม่ถูกเพราะพยายามจะบาลานซ์ ก็ยังหัวเราะเพื่อนที่อ้วกจนฟันปลอมหลุด(พูดกันยันลูกบวชอะ5555)
มันเพลินมาก เป็นการเมาแบบสุดครั้งแรก คิดว่าไหว พอลุกจะไปห้องน้ำเท่านั้นแหละ ยืนไม่ได้ 5555555
เพื่อนหามกลับห้องทั้งกลุ่มเลย เพื่อนผู้ชายต้องหิ้วปีก (สงสารเพื่อน 55555)
ยัง ถึงห้องจำได้ว่าโดนแกล้งอีก จนถึงเวลาจะเข้าที่นอน โลกมันหมุนไม่หยุด ปวดหัว แต่ยังไม่ลืมว่าต้องถอดคอนแทค
เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วประตูมันหลุด คือเรารู้สึกว่าแค่ประตูหลุด (เพื่อนมาบอกทีหลังว่าความรู้สึกตอนนั้นคือ ชิพหาย ของพัง555555555)
หลังจากปาร์ตี้ครั้งนั้น รีสอร์ทแห่งนั้นคงปิดปรับปรุงไปหลายวัน พังพินาทเว่อร์ เป็นไข้กันเป็นแถบ
ทำใจอยู่พักหนึ่ง ชัดเจนเขามีแฟนแล้ว ปกติแล้วเราเป็นคนที่จะไม่ยุ่งคนมีเจ้าของ คือใครที่มีแฟนก็คือเราจะไม่สนสใจไปโดยปริยายแม้ว่าหน้าตาขั้นเทพ
เราก็พยายามเลิกคิดถึงนะ ต้องไปดูไม่รับรู้ เฟดไป เหมือนว่าเรื่องนี้หายไปเลยจากโลก ไม่อยากรับรู้ข่าวคนนี้อีกเลย ส่วนหนึ่ง มีหลายเรื่องด้วยประดังประเดเข้ามาอิรุงตุงนังไปหมด55มันส์ดี
สองครั้งสุดท้ายที่เจอคงเป็นงานแสดงทีสิสปีเรา ถ่ายรุปไว้ด้วย แต่ได้แค่ถ่ายรูปอะเนาะ และ ก็เราก็ไปงานีสิสปีเขา(เขาจบช้ากว่าเราปีหนึ่ง เราไปงานของน้องรหัส แต่เราก็แสวงหางานทีสิสเขานะ งานเขาก็คืออะไรฉีกๆแบบเขานั่นแหละ) นายเจ๋งยังไงนายก็เจ๋งอย่างนั้นในสายตาเรา 555
จนได้ยินอีกทีตอนเขากลับจากเป็นทหารเรือ
เราไม่รู้กระทั่งว่า ความสัมพันธ์ของเขาเป็นยังไง
จนเพื่อนต้องอัพเดทให้ฟัง เพราะเรายังคิดอยู่ว่าเขาคบกัน
ตอนนี้ก็ตามไลค์แต่เพราะเราไม่ได้อยู่ไทย และเราก็ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มไง ทำได้แค่ติดตามทางเฟสบุคทุกวัน (ตั้งเป็น see first)
ความรู้สึกวันนั้นมันก็ยังมีอยุ่อะนะ เหมือนว่ามันถูกฟรีซไว้แบบนั้น มันไม่ได้ถูกทำลายหรอกนะ แต่ว่ามันคงสภาพแล้วเอาไปซ่อน
ตอนนี้มันละลายกลับมาเกมือนเดิม เราชื่นชมเขายังไงก็ยังอย่างนั้น ไม่รุ้สิ
ที่กดไลค์บ่อยๆ อะ อยากให้รู้นะว่ามีคนมองอยู่ แต่จะให้เข้าหาอะ ก็ทำไม่เป็นเด้อ ถ้ามีจังหวะดีๆ คงจะบอกไปแหละ
ถ้าอยู่ไทยอาจจะง่ายกว่านี้มั้ง 555 ก็บอกเพื่อนๆนะ ว่าชอบคนนี้ ชอบมาแต่ไหนแต่ไร ก็ยังคงชอบต่อไป
อย่างน้อยถ้านายยังไม่มีใคร ฉันก็ยังชื่นชมแบบนี้แหละ อิๆ แอบชอบ
แปลกที่เราแอบชอบนายแปลกๆ 55555
ส่วนนายจะแปลกใจบ้างไม๊  อิๆ^^