คือเรา เป็นคนที่ชอบ คิดแง่ลบ
แล้วชอบมานั่งร้องไห้คนเดียว คือรู้สึกโดเดี่ยวนะ แบบพ่อแม่ไม่รู้ว่า เราเป็นคนที่วิตกกังวล ร้องไห้คนเดียว คิดแง่ลบคนเดียว คือเราเป็นคนไม่ชอบบอกตรงๆ ชอบให้เขารู้เอง นั่นแหละคือกลายเป็นว่า พ่อแม่ ไม่รู้ไรเลย เราก็ปล่อยตามเลย ไปเลย
คือเรามีเอเนอร์จี้ความสุขที่มีขีดจำกัด ถ้าเราใช้มากเกินไป ตอนตกดึกก็จะร้องไห้ เศร้า ไม่แตะข้าว น้ำเลย นั่งร้องไห้คนเดียว อารมณ์ตกในเสียงเพลง ตกในพวังค์
เราชอบมองว่า เรามีตัวตนในครอบครัวมั้ย เรายังเป็นลูกของเขารึป่าว เขาดูสนใจพี่ชายมากกว่า เราเหมือนธาตุอากาศกับครอบครัวตัวเอง ไปเที่ยวพี่ชายก็จะประจบพ่อแม่ จนเขาไม่ค่อยสนใจเรา เราเลยแยกออกมาอยู่แบบสันโดษ เขาเดินนำกันไป เราก็เดินช้าห่างกันนิดหน่อย มันรู้สึกน้อยใจนะ ที่แบบเขาอยู่กับพี่ชาย แล้วเราล่ะ เราก็อยู่นะ.