ผมกำลังเรียนอยู่ในระดับ ม.ปลาย อยู่ในโรงเรียนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในระดับนึง เพื่อนๆของผมทุกคนส่วนใหญ่เป็นคนที่มีฐานะกันหมด อยากเรียนพิเศษก็ได้เรียนเต็มที่ อยากเรียนคอร์สไหนก็ได้เรียน ส่วนผมได้เเต่สมัครคอร์สย่อยคอร์สเดียวบ้างสองคอร์สบ้าง ตอนม.ต้นผมเห็นเพื่อนลงเรียนสอบเข้าม.4หลายวิชามาก แต่ตัวเองได้เเค่คอร์สเดียว พอตอนดึกก็ไปขอหนังสือเพื่อนมาอ่าน(เป็นโรงเรียนประจำนะครับ)เวลาเพื่อนพูดกันเราไม่เข้าใจเลยว่าพูดอะไร แต่ผมก็สามารถสอบเข้าม.ปลายที่เดิมต่อได้ เพราะมันเป็นโรงเรียนที่ฟรีทุกอย่าง ผมอยากช่วยเเบ่งเบาภาระพ่อแม่ให้ได้มากๆ แต่นี่เเหละเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจ ยิ่งขึ้นม.ปลายก็ยิ่งเรียนยาก ผมไม่มีอะไรเลย โน๊ตบุ้ค คอมพิวเตอร์ ไอเเพด มีเเค่โทรศัพท์samsungรุ่นเก่าเครื่องนึงที่ใช้มานานเเล้ว เเต่เพื่อนเราเปลี่ยนไปใช้รุ่นใหม่ๆที่ออกมาใหม่เสมอ ผมคิดในใจว่า โห มันพึ่งซื้อรุ่นนั้นมาไม่นานเองสภาพน่าจะดีกว่าเราด้วยซ้ำ ผมไม่ได้ต้องการพวกนั้นมาเพื่อเล่นเกมส์หรือว่าเอามาทำอะไรไร้สาระนะครับ เเต่ผมจะเอามาเรียน เเต่พ่อแม่ก็ไม่มีให้ ผมเลยรู้สึกน้อยใจโชคชะตาตัวเองว่าถ้าเรามีเเบบเพื่อนเราจะเรียนได้ดีกว่าเดิมบ้างมั้ย เราเรียนในโรงเรียนที่ดีเเต่พ่อเเม่เราไม่สามารถซัพพอตเราได้เลย