สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 2
. ถ้าจะบอกว่า วันนี้ เป็นวันที่อากาศแจ่มใส ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ลมพัดเย็นสบายที่สุดเลยก็ว่าได้ การที่ได้มาจ๊อกกิ้งเบา ๆ กับสาวน้อย ยิ่งเป็นเรื่องที่โชคดีที่สุด ... ถ้าไม่นับว่า จะต้องมีปัญหาขนาดใหญ่มากมาวิ่งไล่ตามข้างหลังแบบนี้
ชายหนุ่มหญิงสาว กึ่งวิ่งกึ่งเดินกันซะมากกว่า ที่จะวิ่งจ้ำอ้าวอย่างเดียว เนื่องด้วยตัวขนาดมหึมาของแม่จระเข้สาว ที่ทำให้การเคลื่อนที่ไปไหนไม่ได้เร็วแล้ว ยังต้องคลานลงน้ำจุ่มตัว แล้วขึ้นมาไล่ตามชายหนุ่มอีก แต่รอบล่าสุด รู้สึกว่ามันจะแช่น้ำนานแล้ววิ่งตามพวกเขามาค่อนข้างเร็วกว่าครั้งก่อน
“ผม ต๊ะ นะครับ คุณชื่ออะไรครับ” ชายหนุ่มแอบลอบหันมาเธอเพื่อรอคำตอบ ระหว่างเลือกวิ่งไปเส้นทางสายที่ไร้ผู้คน
“ใช่เรื่องไหมเนี่ย” หญิงสาวเริ่มมีอาการเหนื่อยหอบเล็กน้อยแล้ว
“ชื่อเพราะและแปลกดีนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้และวิ่งต่อไปให้พอดีกับเธอ ไม่เร็วหรือช้าไป
“คาเนะ ค่ะ แล้วนี่เราจะทำอย่างไงกันต่อคะ”
ความวุ่นวายกลับไม่มีเพียงแค่นี้ ด้วยความบังเอิญที่ เส้นทางที่ทั้งสองคนวิ่งไป กลับมีคนอยู่ในบริเวณนั้นด้วย
“ถั่วต้มจ้า ถั่วต้มไหมจ๊า” คุณยายขายถั่วต้ม เจ้าเดียวบนถนนแห่งนี้ ที่ต๊ะเคยซื้ออุดหนุนเมื่อตอนขามานั่งพักที่แม่น้ำ
ด้วยสายตาที่พร่าเลือน แต่ประสาทการรับฟังที่ยังพอได้ยินบ้าง เมื่อมีเสียงฝีเท้าสะท้อนใกล้เข้ามา คุณยายจะเอ่ยเสียงเรียกเชิญทุกคนที่ผ่านไปมา ให้มาลองชิมและซื้อถั่วต้มกลับไป คุณยายค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้ แม้จะดูย้อกแย้กเชื่องช้า แต่ก็ทำด้วยความตั้งใจ อีกทั้งครั้งนี้ ได้ยินเสียงลูกค้าจึงคาดว่ามากันกลุ่มใหญ่ และ ดูท่าจะหิวกันมาด้วย เธอจึงลุกเตรียมพร้อมจะต้อนรับอย่างเป็นกันเอง
“วิ่งไปค่ะ คุณยาย... วิ่งงงงงงงงงงงงงง” คาเนะรีบโบกมือไปมาพร้อมตะโกนดังลั่นเพื่อส่งสัญญาณเตือน
“มา มา มา มาชิมกันก่อน .. โอ้ พาเพื่อนมากันหราจ๊ะหนู”
ไม่รู้ว่าโชคดี หรือโชคร้าย ที่เรื่องนี้มีพระเอกฉลาด ๆ อย่างต๊ะ มาดำเนินเรื่อง จากประวัติของตัวเค้าเองอย่างคร่าว ๆ ด้วยความคิดเลขในใจได้อย่างว่องไว แต่ทอนตังค์ทีไรผิดทุกครั้ง หรือการวางแผนการเดินทางอย่างรอบคอบ แต่พอขับรถไปทีไร เลยทุกที
ครั้งนี้ .. กลับไม่เหมือนทุกครั้ง ด้วยสมองการตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวเพื่อการเอาชีวิตรอดอย่างชาญฉลาด ต๊ะวิ่งฉลุยนำหน้าไปที่รถเข็นขายถั่วต้มของคุณยาย อย่างรวดเร็ว
“ ผมขอเหมาถั่วต้มนะครับคุณยาย” ต๊ะโค้งอย่างนอบน้อมแล้วก็เข็นรถออกไปเลย
“ ใส่ห่อกระดาษด้วยไหมจ๊ะหนู” คุณยายก้ม ๆ เงย ๆ อย่างเชื่องช้า โดยไม่รู้ว่ารถเข็นของตนถูกไสไปไกลแล้ว
“ ต๊ะ .. เธอจะทำอะไร จะทิ้งคุณยายไว้อย่างนี้ไม่ได้นะ” คาเนะ ตะโกนตามเรียกเสียงหลง และหวังอยากให้เจ้าตัวจระเข้ด้านหลังมันก็หลงไปที่อื่นบ้างก็ได้ แต่... ก็ไม่ใช่อย่างที่คิด
ต๊ะ หันมากระพริบตา เหมือนเป็นการส่งสัญญาณให้หญิงสาว ด้วยความที่อยากบอกว่า .. เค้าลืมไปจริงๆ
แต่ด้วยความเฉลียวฉลาดมีไหวพริบกว่าพระเอก ก็ต้องยกให้นางเอกของเรื่องนี้เสียแล้ว เธอวิ่งปาดมาที่คุณยายแล้วอุ้มกระเตงข้างออกวิ่งตามชายหนุ่มและรถเข็นไป ชายหนุ่มชะลอฝีเท้าและรถเข็น รับไม้ต่อจากคาเนะ พร้อมประคองคุณยายขึ้นรถเข็นถั่วต้ม
ต๊ะ อยากจะกล่าวขอโทษหญิงสาวที่ทำให้เธอลำบาก แต่ก็พูดไม่ออก ..จึงได้แต่เอ่ย
“เออ .. คาเนะ ครับ”
“คะ?”
“กินถั่วต้มไหมครับ?” …..
つづく
ป.ล. ในตอนที่ 2 นี้ยังไม่มีเรื่องของภาษาญี่ปุ่นมาแนะนำหรือเกี่ยวข้องนะคะ
ขอเน้นความป่วนสนุกก่อนค่ะ
ชายหนุ่มหญิงสาว กึ่งวิ่งกึ่งเดินกันซะมากกว่า ที่จะวิ่งจ้ำอ้าวอย่างเดียว เนื่องด้วยตัวขนาดมหึมาของแม่จระเข้สาว ที่ทำให้การเคลื่อนที่ไปไหนไม่ได้เร็วแล้ว ยังต้องคลานลงน้ำจุ่มตัว แล้วขึ้นมาไล่ตามชายหนุ่มอีก แต่รอบล่าสุด รู้สึกว่ามันจะแช่น้ำนานแล้ววิ่งตามพวกเขามาค่อนข้างเร็วกว่าครั้งก่อน
“ผม ต๊ะ นะครับ คุณชื่ออะไรครับ” ชายหนุ่มแอบลอบหันมาเธอเพื่อรอคำตอบ ระหว่างเลือกวิ่งไปเส้นทางสายที่ไร้ผู้คน
“ใช่เรื่องไหมเนี่ย” หญิงสาวเริ่มมีอาการเหนื่อยหอบเล็กน้อยแล้ว
“ชื่อเพราะและแปลกดีนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้และวิ่งต่อไปให้พอดีกับเธอ ไม่เร็วหรือช้าไป
“คาเนะ ค่ะ แล้วนี่เราจะทำอย่างไงกันต่อคะ”
ความวุ่นวายกลับไม่มีเพียงแค่นี้ ด้วยความบังเอิญที่ เส้นทางที่ทั้งสองคนวิ่งไป กลับมีคนอยู่ในบริเวณนั้นด้วย
“ถั่วต้มจ้า ถั่วต้มไหมจ๊า” คุณยายขายถั่วต้ม เจ้าเดียวบนถนนแห่งนี้ ที่ต๊ะเคยซื้ออุดหนุนเมื่อตอนขามานั่งพักที่แม่น้ำ
ด้วยสายตาที่พร่าเลือน แต่ประสาทการรับฟังที่ยังพอได้ยินบ้าง เมื่อมีเสียงฝีเท้าสะท้อนใกล้เข้ามา คุณยายจะเอ่ยเสียงเรียกเชิญทุกคนที่ผ่านไปมา ให้มาลองชิมและซื้อถั่วต้มกลับไป คุณยายค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้ แม้จะดูย้อกแย้กเชื่องช้า แต่ก็ทำด้วยความตั้งใจ อีกทั้งครั้งนี้ ได้ยินเสียงลูกค้าจึงคาดว่ามากันกลุ่มใหญ่ และ ดูท่าจะหิวกันมาด้วย เธอจึงลุกเตรียมพร้อมจะต้อนรับอย่างเป็นกันเอง
“วิ่งไปค่ะ คุณยาย... วิ่งงงงงงงงงงงงงง” คาเนะรีบโบกมือไปมาพร้อมตะโกนดังลั่นเพื่อส่งสัญญาณเตือน
“มา มา มา มาชิมกันก่อน .. โอ้ พาเพื่อนมากันหราจ๊ะหนู”
ไม่รู้ว่าโชคดี หรือโชคร้าย ที่เรื่องนี้มีพระเอกฉลาด ๆ อย่างต๊ะ มาดำเนินเรื่อง จากประวัติของตัวเค้าเองอย่างคร่าว ๆ ด้วยความคิดเลขในใจได้อย่างว่องไว แต่ทอนตังค์ทีไรผิดทุกครั้ง หรือการวางแผนการเดินทางอย่างรอบคอบ แต่พอขับรถไปทีไร เลยทุกที
ครั้งนี้ .. กลับไม่เหมือนทุกครั้ง ด้วยสมองการตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวเพื่อการเอาชีวิตรอดอย่างชาญฉลาด ต๊ะวิ่งฉลุยนำหน้าไปที่รถเข็นขายถั่วต้มของคุณยาย อย่างรวดเร็ว
“ ผมขอเหมาถั่วต้มนะครับคุณยาย” ต๊ะโค้งอย่างนอบน้อมแล้วก็เข็นรถออกไปเลย
“ ใส่ห่อกระดาษด้วยไหมจ๊ะหนู” คุณยายก้ม ๆ เงย ๆ อย่างเชื่องช้า โดยไม่รู้ว่ารถเข็นของตนถูกไสไปไกลแล้ว
“ ต๊ะ .. เธอจะทำอะไร จะทิ้งคุณยายไว้อย่างนี้ไม่ได้นะ” คาเนะ ตะโกนตามเรียกเสียงหลง และหวังอยากให้เจ้าตัวจระเข้ด้านหลังมันก็หลงไปที่อื่นบ้างก็ได้ แต่... ก็ไม่ใช่อย่างที่คิด
ต๊ะ หันมากระพริบตา เหมือนเป็นการส่งสัญญาณให้หญิงสาว ด้วยความที่อยากบอกว่า .. เค้าลืมไปจริงๆ
แต่ด้วยความเฉลียวฉลาดมีไหวพริบกว่าพระเอก ก็ต้องยกให้นางเอกของเรื่องนี้เสียแล้ว เธอวิ่งปาดมาที่คุณยายแล้วอุ้มกระเตงข้างออกวิ่งตามชายหนุ่มและรถเข็นไป ชายหนุ่มชะลอฝีเท้าและรถเข็น รับไม้ต่อจากคาเนะ พร้อมประคองคุณยายขึ้นรถเข็นถั่วต้ม
ต๊ะ อยากจะกล่าวขอโทษหญิงสาวที่ทำให้เธอลำบาก แต่ก็พูดไม่ออก ..จึงได้แต่เอ่ย
“เออ .. คาเนะ ครับ”
“คะ?”
“กินถั่วต้มไหมครับ?” …..
つづく
ป.ล. ในตอนที่ 2 นี้ยังไม่มีเรื่องของภาษาญี่ปุ่นมาแนะนำหรือเกี่ยวข้องนะคะ
ขอเน้นความป่วนสนุกก่อนค่ะ
zionzany ขำกลิ้ง, สิงห์ริมถนน หลงรัก, เปลวอัคคี หลงรัก, รัชต์สารินท์ หลงรัก, ส่วนเกินที่เขาไม่ต้องการ ถูกใจ, ApitarN หลงรัก, ดินสอสีน้ำ หลงรัก
แสดงความคิดเห็น
... สะดุดรัก หลังพักใจ ... ตอนที่ 2
โคนหางอันหนักอึ้งยกตวัดขึ้น และ ลง ทำให้ปลายหางสะบัดลงฟาดกับพื้นดินจนเกิดเสียงดังสนั่น หลังจากนั้นจระเข้ยักษ์จึงโก่งตัว จ้องมองต้นเสียงร้องของสิ่งมีชีวิตตรงหน้าด้วยสายตาดุดัน
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ....
เสียงร้องประสานอย่างพร้อมเพียงดังขึ้นมาอีกครั้ง จากสองหนุ่มสาวที่นั่งกองอยู่ใต้ต้นไม้
ไวกว่าลิงก็ คาเนะ นี่แหละ เธอลุกพรวดวิ่งถีบตัวเองจากชายหนุ่มออกไปอย่างรวดเร็ว เพื่อจะปีนขึ้นบนต้นไม้
" เฮ้ย! .. รอผมด้วยซิคุณ! " ต๊ะ พยายามจะลุกตาม แต่เหมือนขาของเค้าจะเป็นเหน็บเสียแล้ว
สาวน้อยรู้สึกหัวเสีย แต่ก็ยังถอยตัวลงมาพยายามดึงลากชายหนุ่มที่เพิ่งพบเจอกันครั้งแรกขึ้นต้นไม้ไปด้วยกัน
" ขาผมเป็นเหน็บ " ต๊ะ รีบเขย่งขาก้าวตามแรงฉุดของหญิงสาวไปอย่างไว
โคร้มมมมมมมมมมมมมม
ต้นไม้ใหญ่ที่เค้าทั้งสองคนกำลังจะปีนขึ้น หักครึ่งแล้วเอนล้มลงไปต่อหน้าต่อหน้า เผยให้เห็นภาพจระเข้ยักษ์ยืนเต๊ะท่าจังก้าอยู่เบื้องหลัง
บุญตาแท้ ๆ ที่ได้มาเห็นตำนานของกระบวนท่าหนึ่งในแม่ไม้มวยไทย นั่นก็คือ จระเข้ฟาดหาง
ชายหนุ่มยืนค้าง คิดเพ้อไปไกล จนเสียงของหญิงสาวที่อยู่ข้างตัวปลุกเค้าตื่นจากภวังค์
" เจ้าจระเข้ยักษ์ เจ้าต้องการอะไร! " คาเนะยืนตะโกนประจันหน้ากับสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำขนาดใหญ่ ประหนึ่งเพื่อนสนิทที่คุ้นเคย
" เธอจะบ้ารึไง จะไปคุยทำไม รีบหนีก่อนดีกว่า " ต๊ะ ยืนหลบหลังหญิงสาวพยายามกระซิบกระซาบเรียก
" มี คนนนนนนนน รบกวนนนนนนนนนนนนน ข้าาาาาาาาาาาาาาา ข้าาาา จำศีลลลลลลลลล อยู่ ครายยยยยยยยยย "
" งั้นก็ไปจำศีลต่อเถอะนะจ๊ะ " ต๊ะ ยื่นหน้ามาเสนอแนะวิธีการ
" ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย "
เจ้าจระเข้ยักษ์กรีดร้องด้วยเสียงที่ทุ้มแต่แหลม เล็กแต่ดัง ฟังแล้วน่าขนลุกยิ่งนัก
(ทำเสียงตามกันเลยหล่ะซิ ..555+ )
" ข้าาาาาาา ตาาาาา บาาาาาาาาาาา แตกกกก แล้ววววววววววว "
" พวกเราต้องทำอย่างไง " คาเนะตะโกนถาม
" ทั้งเสียงงงงงงงงงงงงงงง และ กลิ่นนนนนนนนนนน แรงไปถึงถ้ำข้าาาาาาาาาาาาา ครายยยยยยยยยย "
จระเข้ยักษ์ยื่นขาหน้าด้านซ้ายหงายแผ่ออก เพยให้เห็นเป็นเปลือกถั่วต้มวางอยู่
เร็วกว่าคาเนะ ก็คงเป็น ต๊ะ แล้ว ณ เวลานี้ ชายหนุ่มก้าวย่อง ๆ ออกห่างจากด้านหลังหญิงสาวอย่างไว แต่...
ตึงงงงง... !
จระเข้ยักษ์กระโจนโดดข้ามมาดักตรงหน้าชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยืดตัวขึ้น บิดเอว อย่างดูผิดธรรมชาติ และส่งเสียงเล็กแหลมออกมาอย่างน่าขนลุกขนพองสยองเกล้า
" พ่อหนุ่มมมมมมมมมมมม มาอยู่กับน้องน่าาาาาาาาาาาาาาาา ทั้งกลิ่น และ เสียงงงงงงงงงงงง มันโดนใจน้องจริงงงงงงงงงงง"
จระเข้ยักษ์เพศเมียกำลังพยายามทำท่าเซ็กซี่ขยี้ใจชายหนุ่มอย่างทุลักทะเล จึงเป็นโอกาสที่ต๊ะ และคาเนะ จะเอาตัวรอดก็ตอนนี้หล่ะ แต่ถ้าจะให้ถูกต้อง คือต๊ะ ดึงลากหญิงสาวมาเป็นเพื่อนมากกว่า โดยมีข้ออ้างที่ว่า เธอช่างเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญ และพูดคุยกับจระเข้ได้รู้เรื่องดีจริง ๆ
( มีต่อ )