ตอนนี้ผมอายุ 29 โสด เป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ 70 ย่าง 71 ด้วยความเป็นลูกคนเดียว และก็ทำงานที่ไม่ได้ไกล นอนที่บ้านทุกคืน ก็ทำให้มีความผูกพันธ์กันมาก และโดยเฉพาะแม่ ซึ่งทำเหมือนผมเป็นเด็กตลอดเวลา ผมรู้ว่าในใจท่าน ผมคือสุดหัวใจของท่าน
ตอนที่ work from home 2 อาทิตย์แรก ก็ยังไม่มีอะไร จิตยังปกติ มุ่งมันทำงาน
แต่ 2 อาทิตย์มานี้ รู้สึกแย่
(ปกติตอนนี้ ก็มีเข้าออฟฟิศบ้าง หรือไปหาลูกค้าบ้าง แต่ความรู้สึกมันโหวงๆ เหมือนคนอกหัก บอกไม่ถูก เหมือนเกิดมาเพื่ออะไร มันไม่อยากทำอะไรแล้ว พอรู้ว่า ยังไงพ่อแม่ก็จะต้องจากไป)
พอใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ก็เห็นพ่อแม่ที่แก่ อย่างเห็นได้ชัด กว่าก่อน
แล้วก็ร้องไห้ ตลอดวัน เห็นท่านงีบหลับ ทำกิจกรรมอะไร ก็น้ำตาไหลร้องไห้
อัดคลิป วิดิโอไว้ ตอนท่านทำอะไร ในบ้าน เดินตลาด เดินออกกำลังกาย
เผื่อว่าวันไหนท่านไม่อยู่แล้ว จะได้มีอะไรเก็บไว้ดู พอนานเข้ากลายเป็น เก็บจนเมมโมรี่เต็ม ไม่รู้กี่ร้อยคลิปแล้ว
แต่พอมานึก ถ้าวันที่ท่านไม่อยู่ แล้วเราเอามาดู กลัวเหลือเกิน กลัวเจ็บ
กลัวเหลือเกินว่า ตอนที่เราแก่อายุ 60 70 80 เราจะลืมสิ่งต่างๆ ที่เคยทำกับท่าน เพราะว่าแค่ตอนนี้ใช้ชีวิตมาเกือบ 30 ปี ก็ยังมีเรื่องเข้ามาในหัวไปหมด เหตุการณ์ต่างๆ ในชีวิต จนบางครั้งการใช้ชีวิตในบางวันก็ลืมท่านไป เช่น ไปต่างประเทศ ได้เจอสังคมใหม่ๆ
ตอนกลางคืนจากนอนคนเดียว ก็มาคิดฟุ้งซ่าน แพ้กลางคืน นอนร้องไห้
ตื่น ตีสาม ตีสี่เอง แล้วก็นึกถึงเรื่องพ่อแม่ ความตาย เป็นมา 2 อาทิตย์แล้ว
เมื่อไม่กี่วันมานี้เลยย้ายมานอนห้องเดียวกะพ่อแม่ มาคลุกคลี พูดคุย มานวดให้ ทุกคืน ย้อนสมัยเราเป็นเด็กๆ ที่นอนด้วยกัน แต่ก็ดีขึ้นแค่ช่วงเวลาแห่งความสุขนั้น พอปิดไฟเงียบสงบก็เป็นอีก
บางทีก็พยายามนอนต่อก็ไม่หลับถึงเช้า บางทีหลับต่อ ตื่นมา ก็รู้สึกโลกมืดหม่น ร้องไห้อีก ไม่มีความสุข หนักหัวถึงเย็น ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร งาน ก็ไม่อยากทำ
บางทีก็เหมือนจะหายแล้ว ตอนช่วงเย็นๆของบางวัน แต่พอเริ่มมืด นอน มีความเงียบ ก็เป็นใหม่
พอหนักเข้าๆ ก็คิดไปถึงอนาคตถ้าเราโสด เราจะใช้ชีวิตยังไง (แม่บอกให้รีบมีลูก จะรู้เองว่าชีวิตนอกจากรักพ่อแม่แล้ว ก็ยังมีลูก)
พอผมคิดว่า ตอนแก่หากเราเป็นอัมพฤต อัมพาต ใครจะมาดูแล กลัวที่ต่อให้เรามีเงินมากขนาดไหน ก็กลัวจะเป็นเหมือนในคลิป ที่ถูกคนดูแลทำร้าย เพราะหงุดหงิดคนแก่ที่ไม่ได้อยางใจ กลัวไปหมด กลัว โลกมันหดหู่ กลัวสิ่งที่เราทำดีกับพ่อแม่ในวันนี้ มันไม่ส่งผลต่อไปในอนาคต
กลัวเราจะรู้สึกว้าเหว่ตอนแก่ แล้วคิดถึงพ่อแม่ กลัวว่าตายแล้วจะไม่ได้นึกถึงท่านอีก ที่ตอนนั้นอาจจจากเราไปร่วม 40 ปีแล้ว
กลัวว่าจะตายที่ไหนดี ที่บ้านเกิดที่อยู่ร่วมกันมาที่มีความทรงจำ หรือไปต่างประเทศที่สวยงามอย่างสวิต ที่ยอมให้ปลิดชีวิตตัวเอง
มันฟุ้งซ่าน ห่อเหี่ยวไปหมด
อยู่บ้านจนจิตฟุ้งซ่าน กลัวพ่อแม่ตาย กลัวการจากลา กลัวตัวเองในอนาคตโดดเดี่ยว กลัวถูกทำร้ายตอนแก่ รู้สึกโลกไม่น่าอยู่
ตอนที่ work from home 2 อาทิตย์แรก ก็ยังไม่มีอะไร จิตยังปกติ มุ่งมันทำงาน
แต่ 2 อาทิตย์มานี้ รู้สึกแย่
(ปกติตอนนี้ ก็มีเข้าออฟฟิศบ้าง หรือไปหาลูกค้าบ้าง แต่ความรู้สึกมันโหวงๆ เหมือนคนอกหัก บอกไม่ถูก เหมือนเกิดมาเพื่ออะไร มันไม่อยากทำอะไรแล้ว พอรู้ว่า ยังไงพ่อแม่ก็จะต้องจากไป)
พอใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ก็เห็นพ่อแม่ที่แก่ อย่างเห็นได้ชัด กว่าก่อน
แล้วก็ร้องไห้ ตลอดวัน เห็นท่านงีบหลับ ทำกิจกรรมอะไร ก็น้ำตาไหลร้องไห้
อัดคลิป วิดิโอไว้ ตอนท่านทำอะไร ในบ้าน เดินตลาด เดินออกกำลังกาย
เผื่อว่าวันไหนท่านไม่อยู่แล้ว จะได้มีอะไรเก็บไว้ดู พอนานเข้ากลายเป็น เก็บจนเมมโมรี่เต็ม ไม่รู้กี่ร้อยคลิปแล้ว
แต่พอมานึก ถ้าวันที่ท่านไม่อยู่ แล้วเราเอามาดู กลัวเหลือเกิน กลัวเจ็บ
กลัวเหลือเกินว่า ตอนที่เราแก่อายุ 60 70 80 เราจะลืมสิ่งต่างๆ ที่เคยทำกับท่าน เพราะว่าแค่ตอนนี้ใช้ชีวิตมาเกือบ 30 ปี ก็ยังมีเรื่องเข้ามาในหัวไปหมด เหตุการณ์ต่างๆ ในชีวิต จนบางครั้งการใช้ชีวิตในบางวันก็ลืมท่านไป เช่น ไปต่างประเทศ ได้เจอสังคมใหม่ๆ
ตอนกลางคืนจากนอนคนเดียว ก็มาคิดฟุ้งซ่าน แพ้กลางคืน นอนร้องไห้
ตื่น ตีสาม ตีสี่เอง แล้วก็นึกถึงเรื่องพ่อแม่ ความตาย เป็นมา 2 อาทิตย์แล้ว
เมื่อไม่กี่วันมานี้เลยย้ายมานอนห้องเดียวกะพ่อแม่ มาคลุกคลี พูดคุย มานวดให้ ทุกคืน ย้อนสมัยเราเป็นเด็กๆ ที่นอนด้วยกัน แต่ก็ดีขึ้นแค่ช่วงเวลาแห่งความสุขนั้น พอปิดไฟเงียบสงบก็เป็นอีก
บางทีก็พยายามนอนต่อก็ไม่หลับถึงเช้า บางทีหลับต่อ ตื่นมา ก็รู้สึกโลกมืดหม่น ร้องไห้อีก ไม่มีความสุข หนักหัวถึงเย็น ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร งาน ก็ไม่อยากทำ
บางทีก็เหมือนจะหายแล้ว ตอนช่วงเย็นๆของบางวัน แต่พอเริ่มมืด นอน มีความเงียบ ก็เป็นใหม่
พอหนักเข้าๆ ก็คิดไปถึงอนาคตถ้าเราโสด เราจะใช้ชีวิตยังไง (แม่บอกให้รีบมีลูก จะรู้เองว่าชีวิตนอกจากรักพ่อแม่แล้ว ก็ยังมีลูก)
พอผมคิดว่า ตอนแก่หากเราเป็นอัมพฤต อัมพาต ใครจะมาดูแล กลัวที่ต่อให้เรามีเงินมากขนาดไหน ก็กลัวจะเป็นเหมือนในคลิป ที่ถูกคนดูแลทำร้าย เพราะหงุดหงิดคนแก่ที่ไม่ได้อยางใจ กลัวไปหมด กลัว โลกมันหดหู่ กลัวสิ่งที่เราทำดีกับพ่อแม่ในวันนี้ มันไม่ส่งผลต่อไปในอนาคต
กลัวเราจะรู้สึกว้าเหว่ตอนแก่ แล้วคิดถึงพ่อแม่ กลัวว่าตายแล้วจะไม่ได้นึกถึงท่านอีก ที่ตอนนั้นอาจจจากเราไปร่วม 40 ปีแล้ว
กลัวว่าจะตายที่ไหนดี ที่บ้านเกิดที่อยู่ร่วมกันมาที่มีความทรงจำ หรือไปต่างประเทศที่สวยงามอย่างสวิต ที่ยอมให้ปลิดชีวิตตัวเอง
มันฟุ้งซ่าน ห่อเหี่ยวไปหมด