ตามนั้นแหละครับ เราเคยมีแฟนคนหนึ่งตอนอายุ 14 ปี เจอกันตอนเข้าค่าย แต่คบกันไม่นาน ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น เขาก็ตายไป ส่วนเราก็ยังอยู่ ตอนแรกก็ทำใจไม่ได้ครับ คิดว่าทำไมต้องเป็นเขา ทำไมไม่ใช่เรา แต่พออยู่สักพัก เราก็ทำใจได้ว่าชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป พยายามคิดในมุมหนึ่งว่าถ้าเป็นเขา เขาก็คงไม่อยากให้เรามายึดติด ก็ทำใจได้ครับ (คิดว่านะ) แต่บางครั้งก็ยังมีคิดถึงเขาเป็นพักๆ



หลังจากนั้นเราก็มีแฟนอีก คนตอน ม. ปลาย แต่ก็คบกันไม่นานก็เลิกกันไป เพราะอยู่ไปสักเดือนนึง เขาก็รู้สึกว่าเหมือนเราต้องการให้เขามาเป็นสิ่งที่แทนใจของแฟนคนแรกที่ตายไป ซึ่งเขาบอกว่าไม่อยากจะเป็นแบบนั้น ไม่อยากจะมาแทนที่ใคร และยังบอกว่าเราไม่ควรยึดติดขนาดนี้ เราควรจะมีความสุขเหมือนกับเด็กคนอื่นๆในวัยเดียวกัน  หลังจากนั้นเป็นต้นมา เราก็ไม่มีแฟนอีกเลย เราก็พยายามใช้ชีวิตตามที่เขาว่าเรื่อยมาครับ จากวันนั้นถึงวันนี้ ก็อายุ 27 ปีแล้วครับ  ที่ผ่านมาเราก็มีชีวิตที่คิดว่าน่าจะเหมือนคนปกติ ไปเที่ยวกับเพื่อน ทำกิจกรรมมหาวิทยาลัย ไปเที่ยวกับเพื่อนร่วมงาน เล่นเกมส์ ทำสิ่งต่างๆนาๆ   แต่ปัญหาหนึ่งก็คือว่าเวลาที่เรามีเพื่อน เป็นเพื่อนกับใคร พอเรารู้สึกว่าเราสนิทกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ เราจะรู้สึกว่า วันหนึ่ง เราอาจต้องเสียเขาไปอีก เหมือนกับตอนที่แฟนคนแรกของเราตาย ทำให้เราเริ่มกลัว ไม่กล้าจะสนิทกับใคร เพราะไม่อยากรู้สึกแบบนั้น คนไหนที่คุยกันแล้วเริ่มรู้สึกสนิท เราก็พยายามคุย เล่าเรื่องต่างๆ มีปฎิสัมพันธ์มีกิจกรรมกับเขา เพราะทำให้เรารู้สึกว่าเขายังเป็นเพื่อน เป็นคนสำคัญของเราอยู่


ที่อยากจะถามก็คือว่า ที่เราเป็นแบบนี้ มันผิดปกติไหมครับ เราควรรู้สึกกลัวไหม เราคิดว่าใช้ชีวิตปกติได้ พยายามจะมีความสุข ในเวลาปัจจุบัน แต่เราก็รู้สึกกลัว สงสัยมากครับว่าเราเป็นคนอ่อนแอหรือเปล่า ถึงรู้สึกกลัวในสิ่งที่เกิดขึ้นและผ่านมานานมากแล้ว ทำไมถึงผ่านพ้นเรื่องนี้ไปไม่ได้เสียที ขอความเห็นหน่อยครับ  เคยคุยกับเพื่อนคนหนึ่งที่เรียนจิตแพทย์ บอกว่า เราอาจเป็น PTSD เป็นโรคเครียดจากการประสบเหตุรุนแรงโรคนี้มันรุนแรงขนาดไหนครับ พอทราบแค่ว่าโรคนี้คนที่เป็นมักจะเป็นพวกทหารผ่านศึกเท่านั้นเอง ก็เลยไม่คิดว่าเราจะเป็นไปด้วย