เรามีเเฟนค่ะ เราคบกันมาได้2ปีเเล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมามะควาสุขมากๆ อยู่ด้วยกันตลอดตัวติดกัน มีปัญหาอะไรก็จะปรึกษากันทุกเรื่อง เราไม่มีความรับต่อกัน เรากับเเฟนเรียนอยู่ รร.กีฬา.ค่ะ อยุ่อยุ่กีฬาเดียวกันนอนห้องเดียวกัน เราเป็น ผญ.ทั้งคู่ค่ะ  ทุกครั้งที่  รร.เราปล่อยกลับบ้าน เราจะคุยกับปกติ ไม่ว่างกะบอกกัน รู้สึกอะไร มีปัญหาอะไรก็จะบอกกันตลอด เเต่ล่าสุด เมื่อต้นเดือนมีนาคม รร.ของเราปล่อยกลับบ้าน เราต่างคนต่างกลับบ้านค่ะ เเต่การปล่อยกลับบ้านที่ปกติของเราทั้งคู่ เเต่ครั้งนี้มันไม่ปกติเลย เพราะโควิดทำให้เราต้องห่างกันนาน ต่างคนต่างไม่ว่าง(เเต่ความรู้สึกเรา เรารู้สึกว่า เราเริ่มห่างกันมากขึ้น เราทะเลาะกันจนมันทำให้เเฟนบอกเลิกเรา2ครั้งเเล้ว)เหตุผลที่เค้าบอกเราคือ เราไม่ให้เวลาส่วนตัวเค้าเลย เราไม่ปล่อยเค้าเลย(เราก็คิดนะค่ะ ใน1วัน เราจะได้คุยกันตอนตื่นเช้า คุยกันทีก็นับคำได้เลยค่ะ พอจะได้คุยอีกที ก็ประมาน30นาทีสุดท้ายก่อนนอน เรารู้สึกน้อยใจมากๆเลย เรารู้สึกเสียใจ เรานู้สึกผิดทั้งๆที่เรายังไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรผิด เราผิดมากหรอคะที่เราอยากคุยกับเค้ามากๆ เเต่เค้าทำเหมือนไม่อยากคุยกับเราเลย เค้าขอเลิกกับเราหลายครั้งมาก เค้ามำตัวไม่พอใจเรา เค้าบอกเราว่าช่วงนี้หงุดหงิดง่ายวะ อย่างงี่เง่าจู้จี้ได้มั้ย? เราก็โอเคนะคะ เพราะเรารักเค้ามากกก เราพยายามตัดใจจากเค้าตั้งเเต่อาทิตย์ที่สองที่กลับบ้านมา เราคิดจะตัดใจจากเค้าตั้งเเต่เค้าบอกเลิกเราครั้งเเรก เเต่เราตัดใจไม่ได้เลย เอาจริงๆถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงไม่อดทนกับอะไรเเบบนี้หรอก เเต่เรารู้สึกว่า เราตัดไม่ได้ เราตัดไม่ขาด เรายอมทำทุกอย่าง เรายอมเปลี่ยนตัวเอง เรายอมเปลี่ยนตัวเองเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ (เราไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกเเล้ว เราอยากออกจากตรงนี้ เเต่เราตัดเค้าออกไปไม่ได้เลยค่ะ เราร้องไห้ทุกคืนก่อนนอน เค้ารู้ เเต่เค้าไม่เเคร์เราเลย เค้าเฉยกับเรามากไป เค้าพูดทำร้ายจิตใจเราสุดๆ เค้าไล่เรา สุดท้าย เค้าก็ไม่ยอมไปไหน) มันจะมีความสุขหรอกค่ะ ถ้าเราไม่เป็นตัวของเอง มันจะมีความสุขหรอคะถ้าคนที่ยอมรำบาก ยอมรับเค้าในสิ่งที่เค้าเป็น ยอมเหนื่อย ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อเค้า ยอมทำทุกอย่าง ทำสิ่งที่ดีที่สุดให้เค้า เเล้วตัวเองดูเเย่ไปหมด ทุกวันนี้เราอยู่เเบบไม่มีตัวตนอะไรเลย เราอยู่เเบบหลบๆซ้อนๆ เเต่เรากะยังยืนยันว่าเราจะไม่ไปไหน เราจะอยู่ตรงนี้ได้อีกนานเเค่ไหน?