สวัสดีค่ะ คือเราอายุแค่14ปี พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เราพึ่งเกิดมาได้3เดือนปู่กับย่าเป็นคนเลี้ยงดูมาตลอดจนอายุ12-13ปู่กับย่าก็เสียเเล้วค่ะพ่อเราเป็นคนติดเราติดยาแม่เราก็ไม่มีบ้านของตัวเองอยู่ได้แต่เช่าบ้านอยู่กับแฟนใหม่จนปัจจุบันมันมีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเต็มไปหมดในตัวเราพ่อแม่ไม่เคยใส่ใจสิ่งล็กๆน้อยของเราเลยแม้กระทั้งสภาพจิตใจพ่อแม่เคยตีกันต่อหน้าเราตอนเราอายุราวๆ5ขวบและอีกครั้งตอน11ซึ่งครั้งนี้เราเป็นคนห้ามเองแม่ชอบบอกคนอิ่นว่าเราเป็นคนที่แม่รักที่สุดไม่ว่าเราอยากได้อะไรก็จะหามาใก้เราก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากมายหรอกแม่ไม่เคยถามเราว่าเราต้องการอะไรส่วนพ่อก็ติดเหล้าติดยาชอบขโมยเงินเก็บจนไม่เหลือพอเมามากๆจะชวนทะเลาะเรื่องไม่เป็นเรื่องหลังจากที่ย่าเสียชีวิตไปได้ประมาณ1อาทิตเราอยู่บ้านหลังนั้นคนเดียวจนอากลับมาจากทำงานมี่ตจว.อาไม่ค่อยปกติอารมณ์เเปรปรวนเป็นคนไม่ค่อยเหตุผลช่วงปิดเทอมเราจะอยู่แต่ในห้องนอนอาจะชอบว่าเราด่าเราว่าทำตัวไร้สาระอยู่ก็เหมือนไม่อยู่ทั้งๆที่เราก็ทำงานบ้านเกือบทุกอย่างเลยเราทนไม่ไหวเลยขอย้ายไปอยู่บ้านพ่อได้สักพักประมาณ2อาทิตย์พ่อเราก็เมาจนจะตีเราไล่เราหนีออกจากบ้านเราเหนื่อยมากนอนร้องไห้ทุกคืนมันเก็บกดเจ็บปวดไปหมดเราเลยไปบ้านแม่เราร้องไห้เกือบชม.แม่เลยบอกให้ย้ายมาอยู่กับแม่แต่เรากลัวว่ามันจะเป็นที่เราอยู่กับอาหรือกับพ่อ เราไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้เราอยากใช้ชีวิตอยู่คนเดียวไม่ต้องมีใครมาชวนทะเลาะเรามีความสุขได้อยู่กับตัวเองมากๆไม่ต้องการเสียงพูดหรือคำพูดไหนๆ เรามีคนที่ทำให้เรายิ้มได้ในทุกวันนี้เพียงแค่สิ่งเดียวเขาอยู่ในไอจีเวลาเราท้อมากๆพวกเขาจะมาไลฟ์ตลอดเลยมันทำให้ลืมเรื่องแย่ๆออกไป เราเลยอยากขอแม่ออกมาใช้ชีวิตคนเดียวสักครั้งเทอมหน้าจะขึ้นม.3 คิดว่าเราควรออกไปใช้ชีวิตคนเดียวยังคะถ้ามีคนสงสัยว่าแค่14ยังเด็กไปแต่เราคิดว่าความคิดเราโตมากพอแล้วเพราะประสบการณ์เยอะเหมือนกัน
ปล.ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำนะคะ