คือจะเล่าตั้งแต่อดีต​จนถึงปัจจุบัน​ของชีวิตผมเลยนะครับ เอาจริงๆตอนเด็กผมเป็นคนที่มีความฝันเยอะมากเลยในชีวิต คิดไว้ตอนเด็ก ถ้าโตเมื่อไหร่อยากทำนู้นทำนี้ตลอดเยอะเเยะไปหมด เหมือนเป็นฝันลมๆแล้งๆนั่นแหละครับของเด็กน้อย ก็ตามประสาเด็กทั่วไปที่มีฝันเนาะ คือเอาจริงๆบ้านผมก็จนด้วย ตอนเด็กผมเป็นคนนับว่าเรียนในเกณฑ์​ที่ดีเลยก็ว่าได้(อันนี้ไม่ได้อวยตัวเองนะ)​ และผมก็มีพี่ชายด้วย อายุห่างผม5ปี คือความคิดผมเริ่มเปลี่ยนตั้งแต่พี่ผมเข้าม.4เรียนได้แค่ครึ่งเทอมไม่ถึงเทอม​1ด้วยซ้ำก็ต้องได้ออกเรียนไป เพราะทางบ้านส่งเรียนไม่ไหว ออกหาทำงานรับจ้างทั่วไป ส่วนตัวผมที่เรียนอยู่แรกๆก็ไม่คิดอะไร อาจจะเป็นเพราะพี่ไม่อยากเรียนรึป่าว(ผมอยู่บ้านนอก เด็กบ้านนอกแต่ก่อนส่วนมากจะเรียนไม่จบกันส่วนมาก หมายถึงสมัยก่อนนะ)​ ผมก็เรียนจนถึงม.3(เรียนแบบไม่มีจุดหมายหรอกเรียนไปงั้นแหละ)พอจะจบม.3 ​ผมก็ดันมีแฟนคนแรก(เจอตอนไปแข่งวิชาการ ก่อนจะจบม.3) แต่เขาดันเป็นลูกครูคือพ่อแม่เขา ตะกูลเขาจบมาเป็นข้าราชการ​มีหน้ามีตากันหมด จากผมที่ไร้จุดหมายก็เริ่มมีจุดหมายคือ พ่อแม่เขาชอบตำรวจ ผมเลยตั้งใจว่าจะเรียนนายสิบให้ได้เลยในชีวิตนี้ แต่ด้วยฐานะทางบ้านไม่มีตังค์​ได้เรียนก็บุญ​แล้ว​ เลยต่อม.4ไปก่อนให้จบม.6ค่อย ยืมกู้หนี้มาเรียนก็ได้ พอเรียนม.4เเรกโครตตั้งใจมาก ดีใจด้วยที่ได้เรียน พอเรียนได้สักพักเลิกกันกับแฟน ล่ะความคิดผมก็เริ่มกลับมาในจุดเดิมๆในชีวิตอีกครั้งคือไรจุดหมายปลายทาง​อีกแล้ว จากตั้งใจเรียนก็เริ่มไม่สนใจ+กับเจอเพื่อนใหม่ๆดีมั้งไม่ดีมั้ง จากนั้นชีวิตก็ไร้จุดหมายจนมาถึงม.5 มีแฟนคนที่2คนนี้ดีมาก พ่อแม่ผมชอบเขา พ่อแม่เขาชอบผม ก็รักตามประสา​วัยรุ่นแหละครับ ไปช่วยกันทำงานช่วยทั่ง2ฝั่งเหมือนจะเป็นคู่ชีวิตแล้ว แต่เขาอายุมากกว่าผม1ปี(ผมกลับมามีจุดหมายปลายทาง​ในชีวิตอีกครั้งหนึ่ง)​สักวันเราจะต้องอยู่ด้วยกัน แต่งงานกัน มีลูกด้วยกันช่วยกันทำมาหากิน พอจบม.5ผมก็ไปทำงานพาร์ทไทม์​เพื่อหาเงินมาซื้อชุดนักเรียน​(มีชุดเดียวใส่ทั้งเทอม ใส่ไปเรียนตกเย็กชัก ตอนเช้ารีด)​ พอขึ้นม.6 แฟนผมก็ขึ้นมหาวิทยาลัย​ปี1 เราเริ่มห่างกันผลสุดท้ายเลิกกันในที่สุด ผมกลับมาไร้จุดหมาย​ในชีวิตอีกเเล้วรอบนี้ยาวเลย จนจบม.6 แม่ก็บอกว่าส่งเรียนไม่ไหวแล้ว(รู้แล้วแม่ขนาดม.6ยังเกือบไม่จบ)​(ม.4-6ผมเรียนในเกณฑ์​ที่เเย่มากเพราะอยู่แบบคนไร้ความสามารถ​ ไร้จุดหมาย)​ม.1-3เกรดเฉลี่ยผมเกือบๆ3 แต่มาม.4-6ผมกล้าบอกเลยเกรดเฉลี่ยผมเหลืออยู่ที่1กว่าๆ55 ดร๊อป​ลวมาก แค่ลอกงานส่งให้ครบก็พอดีที่ยังจบรอบแรก
พอจบมา ทำงานเป็นช่างเชื่อมที่บริษัท​รถยนต์​แห่งหนึ่งทำแบบทำไปวันๆไร้จุดหมาย​ทำเกือบๆ4เดือนแปปๆก็เบื่อรู้สึกว่าไม่ใช่ทางตัวเองเลยลาออก มาทำอีกบริษัท​อีกแห่งเป็นพนักงานคลังสินค้า ทำเป็นหมดและได้ทำหมด ไม่ว่าจะขับโฟลิก​แบบไฟฟ้า โฟลิก​แบบน้ำมัน เครียเอกสารสินค้า เริ่มชอบอยู่ทำ6เดือนเป็นไปได้อยากอยู่บริษัท​นี้แหละแต่ผิดตรงที่โอทีไม่มีเเถมผมกินรายวัน300กว่าบาทเขาไม่บรรจุให้ด้วย ทำไปตกเดือนล่ะ6, 000/เดือน มันไม่คุ้มด้วยรายจ่ายเยอะ ไหนค่าห้องช่วยพี่(ให้พี่จ่ายช่วย)​ไหนส่งทางบ้าน(ดีตรงที่ผมยังไม่มีหนี้สิน)ไหนจะจ่ายค่าจุกติ้กเล็กน้อย​ สรุปผมต้องจำใจลาออกจากบริษัท​นี้เพื่อหางานใหม่ ได้บริษัท​ใหม่คือเป็นเชลล์ขายของตามห้างทำได้แปปๆก็กำลังจะได้ดี(เริ่มมีเป้าหมายชีวิตอีกครั้ง เพราะอยากตังค์​ลงทุนกิจการเล็กๆอะไรก็ได้)แหละคิดที่จะฝากอนาคตกับบริษั​ทนี้พอมาโควิด พังหมดทุกอย่างกลายเป็นไม่มีรายรับ แถมโดนบริษัท​นี้เทอีกไม่จ่ายค่าอะไรช่วย รอแค่ตังค์​จากประกันสังคม​5,000แค่นี้นอนยุห้องแบบคิดไร้ประโยชน์​เหมือนโดนฟ้ากลั่นแกล้ง​โชคชะตา​ไม่เข้าใจ สรุปตอนนี้กำลังคิดจะกลับไปทำงานโรงงานเหมือนเดิมอีก
ผมเล่าให้คนที่ทำงานฟัง แต่เขาบอกว่าผมเก่งนะอายุแค่นี้เจอมาหมด
ไม่ว่าตอนอยู่บ้านก็ทำไปหมดรับจ๊อบเล็กๆน้อยเพื่อได้เงิน มาทำงานก็ซ่อมรถก็เป็น เชื่อมเหล็กก็ได้ ขับโฟลิก​ก็ได้แถมมีใบอนุญาตขับขี่​โฟลิกอีก ยังจะมาทำเป็นเชล์ขายของห้างอีก
ผมว่าผมไม่ได้เก่งอะไรเลย เหมือนไอ้ขี้แพ้มากกว่า เหมือนคนที่ไร้ความสามารถ​ ไร้ความอดทน​เอาตัวไม่รอด​ซ่ะมากกว่า อยู่ๆอย่างไร้จุดหมาย​ชีวิต ทั้งทีทำมาหมดล่ะแต่ยังไม่เจอคำตอบเลยว่าชีวิตต้องการอะไรกันแน่
อยากได้คำปรึกษา​มากๆครับ
ขอบคุณ​ครับสำหรับใครที่อ่านผมบ่นจนจบ ยังมีอีกหลายเรื่องที่อยากเล่าครับแต่กลัวพิมพ์​มาไม่หมด