รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้ดั่งใจ

เราเป็นลูกคนโตของบ้านเราอยู่กับย่าอามาก่อนที่จะย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ ตอนเเรกเราไม่อยากมาเพราะเราเคยไปครั้งนึงแล้วเรากลัวเเม่มากเเต่จำไม่ได้ว่าทำไมถึงกลัว
เราย้ายมาตอนป.3เรื่องราวต่างๆก็เกิดจึ้นจากตอนนี้เลย
      เรื่องระหว่างย่ากับเเม่:ตอนเด็กเราไม่รู้เลยว่าเราไปพูดหรือทำอะไรไว้ให้เเม่เหมือนเเม่จะบอกว่าเราเป็นคนบอกย่าว่าแม่มีชู้เอาตังให้ผู้ชาย(แม่เราไม่เคยทำนะ)จากนั้นแม่ก้มาซักเราว่าไปบอกใช่มั้ย ตอนนั้นมีการทุบตีเราด้วยเราก็เลยบอกไปว่าบอกเค้าก็ทุบตีเราหนักกว่าเดิม
       เรื่องงานบ้าน:แม่อยู่บ้านเฉยๆ งานบ้านต่างๆเหมือนเป็นหน้าที่ของเรากับป๊า(ป๊าเราเป็นตำรวจ)บางวันก็ทำคนเดียว เรายอมรับว่าก็มีขก.บ้างซึ่งนี่เเหละทำให้เราโดนแม่ตบมาเเล้วมันเป็นแบบนี้เรื่อยๆจนปัจจุบันเลยเเหละ5555ทำไมเราไม่ขยันทำงานบ้านขึ้น (พี่ใหญ่เป็นธรรมดาอยู่เเล้ว)
      เรื่องของเรา:แม่ก็เอาเรื่องเเย่หรือเรื่องที่เราไม่ได้ตั่งใจหรือไม่มีเจตนาไปเล่าให้คนอื่นฟังล่าสุดเรื่องงานบ้านนี้เเหละ เเม่มาตบหน้าเรา(ตอนนี้นลืมเก็บถ้วยข้าว)เราพูดไปว่า มันเกินไปมั้ย ไม่มีเสียงอะไรนอกจากตบต่อ เรื่องปจดไม่มาหาว่าท้องตอนนั้นเราป.5ปจดไม่มาแม่ก็บอกว่านี่ท้องกินยาจะกินมั้ย เรากลัวมา(เราไม่เคยไปปทำอะไรกับใครนะ)เราก็เลยกิน(ไม่รู้ยาอะไร)แม่เอ่ไปเล่าให้พี่ที่สนิทฟัง เเล้วกุก็นั่งให้เค้าหัวเราะเยาะกุ เค้าไปเล่าหลายเรื่องมาก แมเกระทั่งตอนนี้ตากับยายคง
เกลียดกุไปเเล้ว ของแม่หายก็หาว่าเราเอากล้ง
เรื่องทุบกระทือบตบตีจนถึงตอนนี้ป๊าเรายังไม่รู้เลย7ปี เราอยู่ได้ไงว่ะ ความจริงมันมีเยอะกว่านี้นะเราเยากเอามาระบายมาก เราอยากเอาม้วนเทปในสมองเรามาให้ดูเลย เราไม่ได้ต้องก่รอะไรนะ แต่ที่เป็นอยู่เราอยู่ได้ไงวะ เค้าเคยไล่เราไปตายด้วยนะ5555เค้าเคยเอาเราปล่อยจากรถด้วย ถ้าที่เราอยู่ไม่มีป๊าเราก็ไม่อยู่.





ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่