เรามีงานที่ต้องคีย์ข้อมูลให้เสร็จภายในอาทิตย์นี้  แต่ช่วงนี้มีคนมาติดต่องานเยอะมากๆ (งานในหน่วยงานราชการ) จนเราไม่มีเวลาที่จะคีย์ข้อมูลงานโครงการ ของเราซึ่งข้อมูลของเราจะเยอะกว่าคนอื่นๆทั้งหมด ซึ่งคนอื่นๆเขาก็เริ่มคีย์ข้อมูลเสร็จแล้ว จนเราเริ่มเหนื่อยและเริ่มกดดันตัวเอง กลัวทำงานไม่ทันตามเวลา และเพื่อนร่วมงานคนนึงก็เห็นแก่ตัวมากๆ ทั้งๆที่รู้ว่าเรารีบปั่นงานของเราอยู่ ก็ยังจะโยนงานมาที่เราอีก พอเราทำงานที่เขาโยนมาเสร็จ จริงๆมันก็ไม่นานหรอกแต่เราแค่น้อยใจ เสียใจ เพราะงานเขาใกล้เสร็จแล้วไง ช่วยรับงานแทนก็ไม่ได้ เพราะทีตอนของเขาถ้าเห็นว่าเขายุ่ง เราช่วยเขาตลอด
    พอเราทำเสร็จ เราก็เลยวิ่งร้องไห้ออกไปจากห้องที่เรานั่งอยู่  ไปในมุมที่อยู่คนเดียวเพื่อร้องไห้ แต่ป้าแม่บ้านที่เรานับถือผ่านมาพอดีเราก็เลยกอดแกและร้องไห้ไปด้วย (ช่วงนี้เราเจอคนมาติดต่องานเยอะมากๆ ทั้งเหนื่อยเเละเครียดหลายไปเรื่อง) และพี่ที่เราแอบชอบเดินมาเห็นเรากำลังร้องไห้อยู่พอดี  แกเลยเดินเข้ามาถามว่าเป็นอะไร และปลอบเราด้วยการเอามือมาแตะที่หัวของเรา แล้วถามว่าร้องทำไม พอเราเล่าให้ฟัง แกก็คงสงสารเราอะเนอะ เลยบอกว่าจะช่วยแบ่งงานไปคีย์ให้ ตอนนั้นเราซึ้งใจมาก จากที่ชอบแกอยู่แล้ว ก็ยิ่งชอบแกมากๆไปอีก ครั้งนั้นทำให้เรารู้สึกว่าความอบอุ่นใจมันเป็นยังไง ความเหนื่อย ความล่า แต่ความเครียดยังคงอยู่แต่น้อยลง 55+ 
    ถึงพี่เขาจะมองเราเป็นแค่น้องสาว เอ็นดูเรา มองเราเป็นคนนิสัยเด็กน้อยในสายตาของพี่ แต่วันนั้นพี่ได้ใจเราไปมากๆ เลย  ขอบคุณนะคะคุณลุงผู้น่ารักของนู๋