ผมเป็นคนบ้านนอกต่างจังหวัดคนหนึ่งคือในสมัยเด็กๆผมก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องว่าอนาคตอยากเป็นหมอหรอกครับจนช่วงหนึ่งได้มีโอกาสไปทำงานอาสาที่โรงพยาบาลในจังหวัดแถวบ้านครับแล้วก็ค้นพบตัวเองในตอนนั้นเลยว่าเราชอบที่จะดูแลคนไข้ให้หายเป็นปกติคือเราจะรู้สึกดีทุกครั้งเลยที่ได้เห็นคนไข้ที่เราได้ดูแลแล้วหายเป็นปกติกลับบ้านตั้งแต่นั้นก็มีความตั้งใจเลยว่าจะต้องเป็นแพทย์ให้ได้เพื่อที่เราจะสามารถลงมือรักษาเขาได้ไม่ใช่เพียงแค่ไปช่วยเขาเข็นเตียงหรือพยุงคนไข้เท่านั้น พอถึงเวลาที่จะต้องเข้ามหาวิทยาลัยแม้แต่ผมจะสมัครสอบกสพทยังไม่สามารถทำได้ครับเนื่องจากสนามสอบที่เขาจัดค่อนข้างอยู่ไกลจากบ้านจนตัวเองพลาดโอกาสในการเรียนต่อแพทย์ไปอย่างสิ้นเชิง และผมก็ได้เรียนต่อวิทยาศาสตร์ในมหาวิทยาลัยใกล้บ้านในช่วงที่เรียนที่นี่เหมือนโชคชะตาก็ทำให้เราได้รู้จักพูดคุยกับนักศึกษาแพทย์ของที่นี่ ยอมรับว่าในใจก็รู้สึกน้อยใจเหมือนกันว่าเราอยากจะเรียนแพทย์มากแต่ทำไมไม่มีโอกาสได้เรียนแบบเขา ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของผมนะครับมันเป็นความรู้สึกลึกๆที่มีมานานแล้วเลยอยากที่จะระบายออกมา