สวัสดีครับ ผมขอเขียนเรื่องราวประสบการณ์จากผม ผมเป็นแพทย์จบใหม่ที่ใช้ทุนให้กับรัฐ โดยที่ผมได้ไปทำงานในโรงพยาบาลอำเภอในภาคเหนือซึ่งห่างไกลจากความเจริญมากพอสมควร ซึ่งในพื้นที่ไม่มีอะไรเลยในโรงพยาบาลมีแพทย์ 2 คน อีกคนเป็นผู้อำนวยการ และแพทย์ประจำอีกหนึ่งคน รวมกับผม สาม คนครับ นับว่าประสบปัญหาพอสมควรกับโรงพยาบาลรัฐในชนบาท นอกจากมีแต่ยา พาราเซตามอล PARACETAMOL และ ยาอื่นๆ อีกไม่กี่ชนิด อีกทั้งเวลาเจอคนไข้ประเภทที่ไม่สามารถรักษาได้ ต้องนำส่งในโรงยาบาลใหญ่ๆ (อำเภอใหญ่) ในโรงพยาบาลมีรถฉุกเฉินเพียง 2 คัน ประกอบกับเครื่องทางการแพทย์ไม่ค่อยทันสมัย ต่างกับ ที่ผมเรียนในมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ ที่มีเทคโนโลยีทางการแพทย์ก้าวหน้า และล้ำสมัย ยาดีดี ทั้งนั้นเลยครับ พอมาเห็นโรงพยาบาลในชนบท ผมความคิดเปลี่ยนเลย มาเข้าเรื่องกันเลยดีครับ ผมเชื่อว่าแพทย์ทุกคนมีทั้งเก่งและไม่เก่งในศาสตร์ของตนเอง เวลาเจอ กรณีคนไข้ยากๆ เฉกเช่นเดียวกับผม มีอยู่คืนหนึ่ง ผมเข้าเวรติดต่อกันหลายคืน หลับบ้าง นั่งอ่านหนังสือบ้าง หรือ เดินไปดูแลคนไข้ในหอผู้ป่วนใน   *** จำนวนเตียง 30 รวม เด็ก และ ช - ญ *** บางวันคนเยอะล้นต้องนอนข้างนอกพื้นซีเมนต์แล้วแต่ดวงนะครับ

ผมเจอคนไข้คนหนึ่ง เคสยากมาก แต่ด้วยรถพยาบาลไม่มีเพราะ ทั้ง 2 คัน ไปสูงคนไข้ในโรงพยาบาลต่างจังหวัดและ อีกคัน ส่ง คนไข้ใน รพ. ประจำจังหวัด จึงไม่มีรถพยาบาล อีกทั้งคนไข้ อาการไม่ถึงกับรุนแรง ซึ่งผมไม่เคยเจอเลย ผมถ่ายรูป คนใข้ ตรงที่มีปัญหา และส่งในกลุ่มไลน์ไปหาอาจารย์แพทย์ที่กรุงเทพฯ  ระหว่างที่ก้มหน้าคุยกับอาจารย์ในไลน์ ญาติคนไข้เข้ามาชี้หน้าด่าทอ ด้วยคำหยาบคาย พร้อมถ่ายรูปของผม บอกจะไปร้องเรียนต่อ นายแพทย์ใหญ่ (ผู้อำนวยการโรงพยาบาล) พร้อมกับขอให้ผมทำหนังสือส่งต่อคนไข้ที่ โรงพยาบาลประจำจังหวัด  (*** ไม่ขอเล่าละเอียดมากนะครับ) ผมกับพี่ๆพยาบาล พยายามอธิบาย คนไข้ กลับด่าทอผมต่างๆ นานา (*** ขอผ่านในจุดนี้นะครับ) วันต่อมา มีคนมาบอกว่า ญาติคนไข้ได้โพสต์เรื่องราวของผมในเหตุการณ์เมื่อคืนในเฟชบุค ผมเห็นแล้ว ผมขาทรุดเลย นี่ผมแย่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ ? พร้อมร้องไห้แบบไม่อายใครในห้องฉุกเฉิน  มีพี่ๆ พยาบาลเข้ามาปลอบใจ ในใจคิดไปว่า ทำไมผมดูแลและอยู่กับคนไข้ทุกวัน ผมไม่ดีเลยเหรอ ? ระหว่างร้องไห้เสียใจ มีพี่พยาบาลท่านหนึ่งมาบอกกับผมว่า ให้ผมไปแจ้งความ แต่ผมบอกกับพี่พยาบาลว่า " ไม่เป็นไรครับ " (*** ขอผ่านในเรื่องพวกนี้นะครับ มันยาวมาก)

ผมมาใช้ทุนที่โรงพยาบาลที่นี่ บอกเลยว่า พยาบาลวัยรุ่นไม่มีเลยมีแต่พยาบาลประเภทที่ เป็น คุณป้า คุณแม่ กันหมดแล้วครับ ทุกวันนี้ยังไม่ได้รับเงินตกเบิก เงินเข้าเวร เงินอื่น ๆ  ไม่เฉพาะผม แต่รวมถึงแพทย์ อีก 2 ท่าน และ พี่ๆ พยาบาลด้วยครับ มาหลายเดือนแล้ว ครับ

เวลาที่ผมกลับบ้านกรุงเทพฯ มันช่างต่างกันเหลือเกิน และเวลากลับไปทำงานต้องนั่งรถทัวร์กลับ รถออกจาก กรุงเทพฯ คราใดผมร้องไห้ตลอด แต่ ที่เข้มแข็ง และอดทน ผมเคยฝันอยากแพทย์อาสาสมเด็จพระศรีนครินทร์ (พอ.สว)  อยากจะบอกว่า โรงพยาบาลที่ผมอยู่ มันกันดารมากๆ แต่ไม่รู้ว่าที่อื่นเป็นอย่างไร ประกอบกับการเดินทางของคนไข้ที่มาหาหมอต้องเดินป่า ลุย โคลน กว่าจะถึงโรงพยาบาล บางคนเสียชีวิตระหว่างทางก็มี

ผมขอเล่าชีวิตแพทย์ชนบทแต่เพียงเท่านี้ ผมไม่รู้ว่าที่อื่นเป็นอย่างไร แต่ โรงพยาบาลที่ผมอยู่บอกได้คำเดียวเลยว่า ถ้าไม่อดทน และไม่มีใจเสียสละจริงๆๆ อยู่ไม่ได้เลยครับ

****แท็กผิดขออภัย ด้วยนะครับ

........ขอบคุณ........