คือเราก็แค่เด็ก17คนหนึ่งที่อยากรู้ว่าแม่รักเราไหมแค่นั้น เริ่มจากที่เราเกิดมาเลยเราเกิดมาเป็นเด็กตัวดำขี้เหล่ที่ไม่มีใครต้องการเราออกจากท้องแม่ได้25วัน แม่ก็จะเอาเราไปให้ยายเลี้ยงเลยแล้วแม่ก็บอกยายว่า ถ้าแม่ไม่เลี้ยงหนูจะเอาไปให้คนอื่นเลี้ยง ( ยายเล่าให้เราฟัง ) ตอนนั้นยายโกรธแม่มากแล้วบอกว่าบ้าเหรอ ไม่เลี้ยงกูก็จะเลี้ยงเอง!! แล้วยายก็เลี้ยงเ จนเราโตขึ้นไป16แม่ก็ไปรับเรามาอยู่ด้วยแล้วก็ไล่เราออกรร. แล้วให้มาทำงานอย่างเดียวไม่ให้เรียนแต่เรา เราก็ต้องยอมออกเพราะโดนบังคับแต่พอมาอยู่กับแม่สิ่งเราได้อย่างแม่คือคำด่าแม่ด่าเราตลอดเวลาต่างจากพี่สาวเราที่เเม่เลี้ยงมากับตามใจทุกอย่างอยากเรียนก็ให้เรียนอยากได้ตังค์ก็ให้ แม่เราเป็นคนไม่ฟังอะไรจากเราเลยเราไม่ได้ทำอะไรผิดก็ด่าเรา มีหลายครั้งที่แม่ไล่เราออกจากบ้านเพราะเหตุผลบ้าอย่างหนึ่งคือไม่ทำกับข้าวให้พี่สาวกิน แล้วก็มาด่ามาตีเรา พอตังค์ที่เราหาได้จากทำงานเขาก็ยึดไปหมด เขาไม่เคยเรียกเรากินข้าวสักนิดเขาเอาแต่บังคับต่างๆนาๆ เราอยากหนีหนีไปอยู่ก็ได้แต่เราทำไม่ได้เพราะยายกับตาขอไว้ มีอีกครั้งหนึ่งที่เราทำงานมาจากเหนื่อยๆเราก็ไปหาข้าวกินตามปกติแต่เราเหนื่อยมากจนอยากนอนเราก็เลยรีบขึ้นมานอนแต่เขากับมาตีเราว่าเราไม่ทำงานช่วยเขาเอาแต่เล่นโทรศัพท์ ไม่ทำงานทำการเขาตีเราจนไม้หักแล้วก็ด่าเราว่า เราเป็นแค่ลูกเขาเราไม่มีสิทธิ์ที่จะเถียงเขาสั่งอะไรเราก็ต้องทำตาม เราก็โทรไปเล่าให้ป้าฟังแล้วป้าก็โทรไปถามเขาว่าทำไมถึงไม่ดูแลลูกดีๆกูเลี้ยงมาให้จนโตแล้วแต่ทำไมไม่ดูไม่ให้ความอบอุ่นเขา แล้วแม่ก็ตอบกลับป้าไปว่าไม่นี้ลูกแล้วแม่ก็ตัดสายไป จริงๆมันมีเยอะกว่านี้เราขอเล่าแค่นี้นะ สิ่งที่เราคิดมาตลอดเวลาอยู่กับแม่เราไม่ใช่ลูกแต่เราเป็นแค่ทาสเขา