เข้าใจคนอยากตาย  เข้าใจแต่จะส่งเสริมไม่ได้  
เหนื่อยจนอยากจะหยุดทุกอย่าง 
เจ็บปวดจนไม่อยากรับรู้อะไร
ทุ่มเทให้ทุกอย่างคงยังไม่มากพอ ถึงขนาด จะกำหนดตัวตนเราอีก
จะบีบเรา จะขังเราขนาดไหน
รองรับทุกอย่าง ยังไม่พออีก
เราเป็นฝ่ายให้จนเคยตัวใช่ไหม พอจะให้เราบ้าง ถึงทำท่าจะตาย ทั้งๆที่เราแค่ขอความอิสระเท่านั้นเอง
สงสารเราไหม ทุกครั้งที่หายใจเข้าออก เรามีแต่ความทุกข์
สงสารเราไหม ที่เราไม่อยากลืมตาตื่น 
หรือ เป็นเพราะเราทำตัวเราเอง  ที่ยังดึงดันหายใจ เพียงเพื่อให้ครอบครัวยังมีบ้านอยู่   แต่เราเหนื่อย ถ้าครอบครัวรักเราบ้าง  คิดถึงเราบ้างคงจะดี ไม่ใข่ให้เราทุ่มเทให้จนมันคือความปกติ  แต่พอเราเริ่มให้ไม่ได้ เราคือ ภาระอันใหญ่ยิ่ง
    เหนื่อยก็หยุดกันไหม  คุณไปมีครอบครัวใหม่ ทิ้งเราให้จากไป ได้ไหม