สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยขอเล่าก่อนว่าเรากับแฟนคบกันมาตั้งแต่ ม3 ม4 พอขึ้นมหาลัยเราอยู่คนละมหาลัยกัน ตอนแรกก็คุยกันปกติดี แต่สักพักเราคิดว่าต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ในการอ่านหนังสือสอบของมหาลัยนั้นๆซึ่งเนื้อหาหนักเบาแตกต่างกัน อันนี้เราก็เข้าใจนะคะ แต่ประเด็นเรื่องมันมีอยู่ว่า เรารู้สึกว่าแฟนไม่ใส่ใจเราอย่างเช่น เราแค่อยากให้เค้าโทรมาหาเราบ้าง มาคุยกับเราบ้าง แค่นาทีเดียวหรือ5นาทีเราก็ดีใจแล้ววันนึง แต่ปรากฏว่าเค้าไม่โทรมาเลยแม้แต่ตอนที่เค้าพัก(ช่วงพักระหว่างอ่านหนังสือ)จนทำให้เรารู้สึกนอยมากๆแล้วเราก็ไปวีนใส่เค้า เราว่าผญน่าจะเข้าใจกันดีนะคะ เราก็ประชดเค้าให้เค้าใส่ใจเราบ้าง ประชดหลายๆอย่างแม้แต่ประชดเลิกเราก็ทำ คือจากใจเราคือแคร์เค้าใส่ใจเราสักนิดเราก็ดีใจแล้ว แล้วสุดท้ายถึงแม้เราพิมอธิบายเหตุผลเราไปว่าทำไมถึงเราทำตัวแบบนี้ ทำไมถึงเราโกด แต่สุดท้ายสิ่งที่เราประชดนู้นนี่ เขากับไม่สนใจเราเลยเหมือนกับว่าถ้าเลิกเค้าก็ไม่รู้สึกเสียดายหรือเสียใจเลยถ้าไม่มีเราอยู่ข้างๆ🙂 เราเจ็บจริงๆตอนเกิดเหตุการนี้ความจริงมันเกิดมาหลายรอบแล้ว เกิดมาจนถึงจุดที่เราทนไม่ไหว แต่พอเรื่องนี้ผ่านไปเค้าก็มาเคลียกับเรา เราก็คุยกันต่อสักพัก แล้วเราก็บอกกับเค้าว่าเราต้องการอะไร เราอยากได้อะไร เราคิดว่าวิธีนี้มันจะทำให้เราเข้าใจกันได้มากที่สุด แต่สุดท้ายเมื่อวานเราโกรธเขาที่ไม่ใส่ใจเราเหมือนเดิม เราทำแบบเดิมซึ่งเค้าก็ไม่สนใจเหมือนเดิม ถึงแม้เราจะร้องไห้จนตายหรือจะเศร้าแค่ไหนเค้าก็ไม่คิดจะมาปลอบเราหรือมาคุยกับเรา เค้ากลับประชดเรากลับ เราเจ็บมาก เจ็บจริงๆ เราเสียใจจริงๆ ที่ผ่านมาเรายอมทำทุกอย่างเพื่อให้เค้ามีความสุข เพื่อทำให้เค้ายิ้มได้ เราคอยอยู่ข้างๆเค้าในทุกสถานการณ์ แต่ทำไมสิ่งที่เราทำกลับทำให้เค้าไม่ใส่ใจเราเลย เราเหนื่อยมากๆจริงๆ สุดท้ายคนที่เจ็บก็คือเราแค่คนเดียว เราคิดกับตัวเองอยู่เสมอนะคะว่าทำไมเราต้องพยายามคนเดียว ความรักมันคือการที่เราก้าวไปพร้อมกันค่ะไม่ใช่การที่ก้าวไปคนเดียว เราบอกเลิกเค้าไปด้วยเหตุผลและประโยคที่ยาวมากๆ แต่เค้ากลับตอบมาแค่ “ไม่” หรือไม่ก็ “เครๆ” เราเสียใจจริงๆที่ได้อ่านคำตอบแบบนี้ เค้าจะรู้บ้างมั้ยว่าเราเสียใจนะ เราร้องไห้นะ แต่เค้าไม่เคยมาปลอบเราเลย สุดท้ายนี้เราเลิกกับเค้าแล้ว แต่เราทำใจไม่ได้เพราะเรายังไม่เคยอยู่คนเดียวมานานมากแล้ว เราไม่รู้จะทำยังไง คนที่เรารักมากที่สุดกลับกลายเป็นคนที่ทำให้เราเสียใจมากที่สุด😪