เรื่องมันก็มีอยู่ว่าเเม่ของหนูเเต่งงานใหม่ก็คือหนูก็ทำใจได้เเล้วนะที่เเม่กับพ่อหย่ากันเเล้วต่างคนต่างมีใหม่เเต่พอเวลาผ่านไปเเม่เเต่งงานกับพ่อเลี้ยงได้8ปีเเล้วตอนนี้พวกเขาจะหย่ากันหนูก็ไม่ได้ว่าอะไรเเต่พอเป็นงี้พ่อเลี้ยงเบื่อเเม่บอกจะหย่าอย่างเดียวเเต่เราก็เออปลอบเเม่นะเเม่ก็ตอมใจเรื่องพ่อเลี้ยงรู้ว่าทำใจยากเเต่เราก็เป็นลูกคนนึงที่อยากได้กำลังใจจากเเม่บ้างเพราะเราจะขึ้นม.6ต้องคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้เเทนที่เราจะโฟกัสกับเรียนเเต่มันมีเรื่องมากวนใจตรงที่ว่าเเม่ตั้งเเต่หย่าเเม่ตอมใจมากจนไม่กินข้าวกินปลาเวลาโมโหก็จะลงที่เราตลอดเราก็ผิดตลอดตั้งเเต่พ่อเลี้ยงเขาไม่อยู่เราใส่ใจเเม่ตลอดนะเเต่เเม่เมื้อไหร่จะรู้สักทีว่าเราคิดเเบบไหนน้อยใจบ้างไหม มีกำลังใจรึเปล่าไม่เคยถามไม่เคยตอบเเชทตอบไลน์มัวเเต่คุยกับพ่อเลี้ยงในเเชทคิดถึงมันจนลืมว่าก็ยังมีลูกคนนึงที่ยังอยู่ข้างๆเเม่ตลอดเเต่เเม่ไม่เคยคิด เราเสียใจ เราท้อนะ เราเสียความรู้สึก เสียเเบบจนกระทั่งรู้สึกไม่มีค่าเเล้วอ่ะทุกวันนี้ที่จะฆ่าตัวตายก็กลัวเเม่จะลำบากอยู่คนเดียว เรื่องสภาพจิตใจคือเเย่มาก เป็นโรคซึมเศร้าอีกต่างหากเราควรทำไงกับความรู้สึกดี ถ้ามีใครบอกให้ไปประบความเข้าใจนะบอกเลยเคยหลายครั้งเเล้ว โดนสวนมาบอกว่าไร้สาระ...