ตอนนี้คือเหมือนชีวิตมันอยู่ในทางตัน ไม่รู้จะไปทางไหนดีเเล้วค่ะ ด้วยความที่เราเป็นลูกคนโต พ่อเเม่หวังไว้มาก เเล้วอีกอย่างคือบ้านเราอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ ก็คือลุงป้าน้าอาอยู่ด้วยกันหมด เเล้วพ่อเเม่เราจะชอบเอาเราไปเปรียบเทียบมากๆ บางที่เขาก็จะบอกว่าเขาไม่ได้อยากเปรียบเทียบ เเต่พูดให้ฟังเพื่อสร้างเเรงกระตุ้น เเต่ในความคิดเรามันไม่ใช่เเบบนั้น ทุกครั้งที่คะเเนนออกเเล้วลูกพี่ลูกน้องเราทำได้ดีกว่า พ่อเเม่ก็จะมาว่าเราว่าทำไมเราทำไม่ได้เเบบเขา ซึ่งตัวอื่นเราทำได้เกรด 4 ทั้งหมดเเต่เพียงเพราะเราไม่ถนัดวิชาในสาขาวิทย์จริงๆอะ เราเลยได้ 3 บ้าง 3.5 บ้าง เเต่คือพยายามเเล้ว ส่วนลูกพี่ลูกน้องเราคือเขาเก่ง เเล้วพ่อเเม่เขาคอยหนุนหลังให้ตลอด เเต่ของเราเขาไม่ได้หนุนหลังขนาดนั้น ทางลูกพี่ลูกน้องพ่อเเม่เขาจะพยายามดันลูกไปในทางเรียน เพราะตอนนี้เราอยู่ในวัยเรียน ต้องทุ่มเทกับมัน เเต่หันกลับมาที่เรา ทุกครั้งที่มีปัญหานอกบ้าน พ่อเเม่จะเอามาบอกเรา ให้เรารับรู้ปัญหาทั้งหมด ให้เราช่วยเเก้ปัญหาเพราะเขาบอกเราเป็นคนโต ต้องเเบกรับทุกอย่างไป บางทีก็เเอบอิจฉาลูกพี่ลูกน้องนะคะ ที่ทางเขาพ่อเเม่สนับสนุนเเทบทุกอย่างเลย เข้าใจลูกเเทบทุกอย่าง เเต่เราคือก็ไม่ได้เเย่ เเต่ก็ไม่ได้ดีอะ ตอนนี้คือเราเเทบจะไม่คุยกับใครในบ้านเเล้ว เพราะเหมือนกลัวพูดอะไรไม่ถูกใจเขา เขาก็พาลเรื่องเรียนเราอีก ทั้งๆที่เราสอบได้ที่2ของห้องเเล้ว เเต่เขาก็ถามตลอดว่าเก่งจริงทำไมไม่เอาที่ 1 มาให้ได้ บางทีได้ยินเเบบนั้นเราอยากจะปาหนังสือทิ้งให้หมดมากๆเลยอะ บางทีคือหมดความอดทน เเต่ก็ทำได้เเค่นิ่งเฉยจริงๆ ทุกครั้งที่เขาเหมือนจะเข้ามาให้กำลังใจ เเต่มันเเฝงความกดดันมาทุกที จะต้องมีคำว่า โตไปต้องเเบกรับทุกอย่าง อย่าทำให้เขาผิดหวัง ตอนนี้คือท้ออะ จากก่อนหน้านี้กลับมาโอเคเเล้ว เเต่พอเรื่องเกรดออกมาเราก็ถูกมองว่าไม่ตั้งใจเรียนทั้งที่พยายามมากๆ เเต่รู้สึกว่าความพยายามของเราเเทบไม่มีค่าเลย มีเเค่เราที่เห็นค่า เเต่คนอื่นไม่เห็นเลย เหนื่อยกับชีวิตอะไรเเบบนี้มากๆ เราไม่รู้จะเดินหน้าต่อไปด้วยเหตุผลอะไรเเล้ว ไม่มีเเรงกำลังใจที่จริงใจมาให้เลยสักทีอะ เหมือนทุกวันนี้เราอยู่คนเดียว เหมือนคนที่มีทุกอย่างเเต่ไม่มีความสุข เราควรทำยังไงต่อไปดีคะ ต้องให้กำลังใจตัวเองยังไง เราถึงจะได้มีกำลังใจในการมุ่งมั่นในชีวิตต่อไป เพราะตอนนี้เเทบจะหาความสุขที่เเท้จริงไม่ได้เลย