ก็ตามหัวข้อเลยครับ.ผมได้รับหน้าที่อันทรงเกียติ.คือได้ดูเเลยายยามท่านช่วยเหลือสังขารท่านไม่ไหว.คือป่วยติดเตียง.เเต่ปัญหาคือท่านค่อนข้างดื้อ.ดูเเลยากสักน่อย.คือพูดบอกอะไรท่านคอยจะไม่ฟัง.ตอนนอนท่านกลับตื่น.ตอนเราตื่นท่านนอน.มันก็กลายเป็นเราไม่ได้พัก.พอเราไม่ได้พัก.ดูเเลท่านบางทีก็เเทบจะเป็นลม.เพราะเหนื่อยจริงๆ..บางทีต้องขู่ท่านด้วยเสียงดังๆ ขู่อะไรก็ได้ให้ท่านกลัวเเละเชื่อฟัง.พูดดีๆท่านก็ไม่ฟัง..พอเสียงดังท่านก่หาว่าเราดุ เสียงเบาท่านก็ไม่ได้ยินเพราะหูท่านตึง.บางทีรุ้ว่าท่านน้อยใจ.เสียใจ.เเต่เราก็พยายามอธิบายว่า.ที่นู๋เสียงดังหรือขุ่เเม่.(เราเรียกยายว่าเเม่).เพราะนู่ไม่มีวิธีพูดดีๆเเม่ไม่เชื่อฟังพอขู่เเม่ฟัง.นู๋เลยจำใจจริงๆ.เราก็ต้องกราบขอขมาท่าน.คือชีวิติการดูเเลคนชราติดเตียงจะวนๆอยู่เเบบนี้..เราโง่หรือเราขาดสติก็ไม่ทราบได้.หมดหนทางจริงๆ คือต้องการทดเเทนคุณ.หรือมาทำไห้คนเเก่ทุกใจกันเเน่.บางทีมานั่งคิดว่าเราทำถูกหรือผิด.เราขาดประสบการณ์ในการดูเเลท่านหรือไม่...พอเราสำนึกว่าพูดจาเเรงๆกับท่านไป .เราก็ไปขอขมา.ท่านได้เเต่บอกไม่เป็นไรลูกไม่เป็นไร..!!..ใจเราเเบบว่า.เเทบจะเเหลกเป็นเสี่ยงๆ คิดว่านู่ดุเเม่ขู่เเม่.เเม่เองก็กัวบางไม่กลัวบ้าง.น้อยใจบ้าง.เเต่ที่สำคัญท่านไม่มีความโกธเคืองเราเลย.มีเเต่คำว่าไม่เป็นไรลูก....พอจบจากจุดนี้ก็วนมาจุดเดิมที่ต้องขู่.ดุ.เราจนหนทางจริง..

เชื่อว่าหลายๆท่านคงเคยผ่านจุดนี้มา.ไม่รู้เลยว่าท่านผ่านกันมาได้อย่างไร.มีวิธีอย่างไร.มีวิธีการสร้างกำลังใจอย่างไรกันบ้าง.ช่วยเเนะนำ.ผมที่ก็จะเป็นพระคุณมากๆครับ🙏🏽🙏🏽🙏🏽