สวัสดีค่ะทุกท่านที่เข้ามาอ่าน เราอยากจะระบายเรื่องราวในชีวิตหน่อยค่ะ ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองแบกรับไม่ไหวแล้ว ต้องการใครสักคนคอยรับฟัง นามในกระทู้นี้เป็นนามสมมุติทั้งหมดถ้าทำอะไรผิดไปก็ขอโทษ ณ ที่นี้

ตั้งแต่ตอนเด็กค่ะ เราค่อนข้างฝังใจและเก็บกดมาก ครอบครัวไม่สมบูรณ์พ่อแม่ทะเลาะกันตั้งแต่จำความได้ มีรุนแรงบ้างในบางครั้ง ทำให้เราไม่ค่อยมีความสุขค่ะ

อนุบาล เราไม่มีเพื่อนค่ะ ไม่เพื่อนแบบจริงจัง เวลามีกิจกรรมกลุ่มครูจะยัดเราเข้าไป ตอนเช้าก่อนเข้าแถวเราจะไม่มีเพื่อนคอยอยู่ด้วย เราทำได้แค่มองคนอื่นเล่นกัน ในตอนนั้นเราจำได้ดี ไม่เคยรู้ว่ามีเพื่อนเป็นยังไง ทำให้เราเข้าสังคมไม่เป็นจนตอนนี้

ประถมต้น เราก็มีเพื่อน คนเดียว ชื่อนุ่ม เธอเป็นคนที่เก่งและดีมาก เข้ากับเพื่อนได้ทุกคน เรียนเก่งและเพื่อนเยอะหน้าตาน่ารักอีกด้วย คือเราก็งงว่าทำไมถึงได้เป็นเพื่อนกับนุ่ม เราทำอะไรไม่เป็นนุ่มช่วยหมดเลย จนกระทั่งป.3 เธอย้ายออก และมีเพื่อนอีกคนชื่อ มิ้ม เป็นเพื่อนสนิทนุ่มเหมือนกัน เราเลยเข้ากันได้ เราจะชอบพูดถึงนุ่มบ่อยๆว่าอยากให้กลับมาเรียนที่เดิม

ในตอนประถมต้นเนี่ย เราก็เริ่มจะโดนล้อบูลลี่เรื่องหน้าตา เราไม่สวยเลยค่ะ โดนล้อบ่อยๆ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ผมหยิก>หัวหยอยฝอยขัดหม้อ
มีใฝบนใบหน้า>อีใฝ
จมูกโด่งและใหญ่>จมูกแม่มด
ปากใหญ่หนา>ก็จะมีเพื่อนถามว่าทำไมปากใหญ่จัง แต่เราก็ตอบแค่ว่าไม่รู้สิ ในใจเราคืออยากจะร้อง ทำไมเราเกิดมาหน้าตาแบบนี้

ประถมปลาย เรามีเพื่อน2คนคือมิ้มและแกม แกมย้ายมาใหม่ป.4 มิ้มจึงชวนไปทักทายและสนิทกันในที่สุด ป.4-5เราอยู่กันดีช่วยกันเรียนเราชอบเพื่อนในตอนนี้มากเพรามันทำให้เรามีความสุขที่สุดแล้ว ป.5 เราก็มีเพื่อนสนิทเพิ่มอีกคน ชื่อ นิ่ม เธอเป็นคนแรงๆ[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แรดตั้งแต่เด็กเลย ที่สนิทเพราะนั่งข้างกัน นิสัยต่างกันแต่คุยกันได้ เราจะเด็กเรียนติดนิสัยมาจากนุ่มแม้กระทั่งลายมือ  ป.6 เราก็เริ่มตีตัวห่างจากมิ้มและแกมถ้าย้อนกลับไปได้เราจะไม่ทำ  มีเพื่อนใหม่ย้ายมาชื่อ แข เธอก็ดูเป็นคนแรงๆ เลยสนิทกับนิ่ม แขเป็นคนสวย ต่างกับเรา เวลาอยู่กัน3คนเราเลยอายที่จะโดนเปรียบเทียบด้วยสายตา เราที่ตัดสินใจอยู่กับนิ่มและแขในตอนนั้นเหมือนจะโดนเอาเปรียบด้วย เราเรียนดีจึงเป็นเครื่องมืออีกอย่าง นิ่มจะหน้าเงินจึงเซ้าซี้กับเราบ่อยๆ แขจะชอบใช้นิ่ม เพราะเราไม่ชอบให้ใครมาใช้ เราจึงโดนทั้งสองคนทำไม่ดีด้วยบ่อยๆ จนในบางทีเราน้อยใจและร้องไห้

ประถมปลาย โดนล้อหนักขึ้นจนเราไม่ชอบหน้าตาตัวเอง ไม่มั่นใจ บางครั้งก็โดนเรียกหน้าตาแทนชื่อ เราไม่ชอบให้พูดแบบนั้นแต่เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไง โดนล้อโดนเรียกจนชิน แล้วยิ่งมีแขทำให้โดนเปรียบเทียบมากขึ้น เข้าขั้นเกลียดหน้าตาตัวเอง

ม.1 เราก็ไม่มีเพื่อนเลย มีแค่คุยด้วยแบบไม่สนิท ซึ่งเพื่อนเป็นคนเข้าหาเรา และเราก็โดนบูลลี่หนักกว่าเดิม ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ เพื่อน(กลุ่มเด็กเรียนแต่เราไม่สนิท)เดินไปเรียนทั้งกลุ่มโดยที่เราโดนทิ้งไว้คนเดียวในโรงอาหาร บางครั้งนั่งกินข้าวคนเดียว มันเป็นความรู้สึกที่แย่สุดๆ โดนนินทาว่าเรานิสัยอย่างงู้นอย่างงี้ ชกต่อย2-3รอบกับเพื่อนผู้ชาย มันเป็นอะไรที่แย่มากในตอนม.1 เราเรียนแย่ขึ้นเพราะปัญหาครอบครัวเข้ามาเสริมอีกแรง เข้าโรงเรียนสายทุกวันเพราะไม่อยากเข้าแถว ไม่รู้จะคุยกับใครในแถว

ในเรื่องครอบครัวก็จะมีเรื่องคนใหม่แม่ ชอบพาเข้าบ้าน เกลียดจะตายแล้ว เข้ามาเผาเงินแม่ แม่นี่เหมือนไม่ใช่แม่ พ่อไม่อยู่ตั้งแต่ป.6 บอกตามตรงว่าค่อนข้างเกลียดและไม่ชอบแม่สักเท่าไหร่ เห็นเป็นลูกบ้างรึป่าว เลี้ยงด้วยเงิน ไม่เคยถามไถ่เรื่องในโรงเรียน ไม่เคยถามว่ามีการบ้านไหม ตั้งแต่เด็ก เราแค่อยากมีพ่อแม่ปกติที่รักลูก แม่รักน้องและพี่สาวมากกว่า แม่จะชมจะให้ทุกอย่างกับพี่และน้อง เราไม่ได้แม้กระทั่งความรัก เราไม่ชอบน้องตัวเอง เพราะได้ความรักจากพ่อแม่ เราไม่มีใครรักเลยพูดได้เต็มปาก พ่อแม่เพื่อนคนรอบข้างไม่มีใครรักเราเลย

เราจะนอนร้องไห้แทบทุกวันในเรื่องแบบนี้ ในบางครั้งเราคิดว่าอยากตาย ทนแปปเดียวเดี๋ยวก็ไม่ต้องคิดมาก น้อยใจเรื่องหน้าตาเพื่อนและครอบครัว แต่เราไม่อยากตายหรอกมันไม่คุ้ม มันยังมีสิ่งที่ยังไม่ได้ทำตั้งเยอะ

ขอโทษทุกท่านที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ อาจจะเขียนไม่ชัดเจนหรือวกวน และขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของเรา การเขียนระบายของเรามันช่วยให้เราสบายใจขึ้น