เรากะแฟนคบกันมาหกปีแล้ว แต่ความรู้สึกแบบนี้เริ่มมาได้เกือบสอง สาม ปีหลังแล้ว
เรากับพี่เขาคบกันตอนที่ยังทำงานที่เดียวกัน ตอนนั้นมันก็แบบเออพี่เขามาขอคบ เราไม่เคยมีแฟนมาก่อน เออก็เลยลองคบดู (เราเป็นผู้หญิงแบบไม่ค่อยเป็นผู้หญิงเท่าไร ไม่ใช่ห้าวนะ แต่แค่ไม่ค่อยเรียบร้อย ไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากในชีวิต) พี่เขาดีมากๆใส่ใจทุกรายละเอียดดี คอยเป็นห่วง คอยช่วยเหลือเรา ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่  ตอนนี้เรากับพี่เขาทำงานคนละที่แต่ยังมีเวลามาเจอกันได้ทุกวันเสาร์อาทิด บางครั้งเราก็เบื่อที่ต้องมาเจอกันทุกสัปดาห์ เราอยากพัก แต่เขาเป็นฝ่ายที่อยากมาเจอบอกว่าคิดถึง(ซึ่งในใจคิดว่าจะคิดถึงอะไรหนักหนา แต่ก็ไม่ได้พูดไป เคยบอกว่าไม่ต้องมาทุกสัปดาห์ก็ได้ แต่เขาก็ไม่ยอม) พี่เขาส่งข้อความมาทุกวัน ว่าคิดถึงอย่างนู้นอย่างนี้ ถามสารทุกข์สุกดิบ ซึ่งถามสารทุกข์สุกดิบอันนั้นเราก็เข้าใจตอบไปบ้าง แต่จะให้มารับฟังว่าคิดถึงทุกวัน มันก็ไม่ใช่ บางทีก็ตอบกลับ บางทีก็ไม่ตอบอ่านเฉยๆ เราไม่เคยมีความคิดที่แบบคิดถึงกันแบบจะเป็นจะตาย     ช่วงโควิดนี้ที่ต้องห่างกัน ถามว่าคิดถึงพี่เขาบ้างมั้ย นี่ก็บอกเลยว่าไม่เลย เราก็โอเคกับการไม่เจอพี่เขานานๆ หรือเจอนานๆที  คือเราไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้เลยคะ มันเริ่มสะสมมาเรื่อยๆจยตอนนี้ เราเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจกับสถานะของเรา มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เราแปลกหรือเปล่าคะ  หรือเราเป็นแฟนที่แย่  หรือว่าที่คบกันมันไม่ใช่ความรัก มันเป็นแค่อารมณ์ผูกพันแบบพี่น้องมั้ย  หรือเราต้องลองลดสถานะดู มันดูปวดหัวไปหมดเลย