ตอนนี้หนูอายุ15 หนูเคยมีครอบครัวที่มีความสุขมาก อยู่กันแบบ พ่อ แม่ พี่ ละก็หนู อยู่ๆพ่อหนูก็เป็นมะเร็งตอนประมาณหนูอยู่ป.4 พ่อหาย พอมี.2 พ่อกลับมาเป็นอีกครั้ง ตอนนั้นพ่อกับแม่แยกทางกัน พอน้องของพ่อส่งข่าวมาให้พวกเรารู้  เราก็รีบไปหาพ่อ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม พ่อเรานอนนิ่ง ไม่พูดจากับเรา เราได้แต่จับมือพ่อ เวลาไม่มีใคร เราเฝ้าพ่อคนเดียวเราก็จะแอบร้องไห้ หมอมาบอกว่าพ่อทรมานหมอจะให้ยาอะไรไม่รู้ที่ให้พ่อไปสบาย ตอนนั้นเราได้แต่คิดว่าทำไมหมอไม่รักษา ทำไมต้องทำให้พ่อตาย เราคิดแต่อยู่แบบนี้ซ้ำๆ เราเป็นคนไม่ถูกกับแม่เท่าไหร่ พอพ่อตาย เราก็อยู่กับแม่2คน พี่เราก็ไปมีครอบครัวใหม่ ชีวิตเรากลับแม่แทบไม่มีอะไรเลย แม่ขายผักได้วันละ 50 -100 แม่ก็ให้เราไปรร.ซื้อกับข้าวแค่นั้น วันๆหนึ่งก็หมด ตอนนั้นเราเอาแต่โกรธแม่ ทำไมต้องมาเป็นแบบนี้ วันหนึ่งเราแทบไม่เคยคุยดีกับแม่ เรารู้สึกผิด แม่เป็นทุกอย่างให้เรา แม่ทำให้เราได้ทุกอย่าง พออยู่มาได้ปีกว่าๆ เราอยู่ ม.3 เทอม2 แม่ก็ป่วยหนัก ป่วยเรื่อยๆ เงินก็ไม่ค่อยจะมี แม่ก็เอาแค่นอนจมอยู่แต่บ้านเป็นเดือน เราก็ต้องเรียนหนังสือไปขอเงินยายไปรร. พอแม่ทรุดหนัก แม่ไม่พูดไม่จา เวลาเราเอายามาให้แม่กินเราก็น้ำตาไหลตลอด คถ.เวลาที่แม่กอด พ่อกอด พอแม่ตายไป เราไม่เหลืออะไรเลย เหมือนทุกอย่างหายไปหมดเลย จากที่มีแม่ที่เข้มแข็งคอยทำทุกอย่างให้ ทุกวันนี้มันเหนื่อยไปหมด นึกเลยว่าตอนนั้นแม่เข้มแข็งแค่ไหน เราเพิ่งจะขึ้นม.4 ชีวิตเราผ่านเรื่องเลวร้ายมาเยอะมาก จากที่ตอนเช้าตื่นมาดูการ์ตูนแม่ทำกลับข้าวไว้ให้ตอนเย็นพ่อเลิกงานมานอนกอดพ่อ นึกถึงตอนนั้นคือมีความสุขมาก

เราก็คิดว่าเหนื่อยแต่ต้องสู้ ทำให้พ่อกับแม่ได้เห็นความสำเร็จของหนู ถึงแม้ความสำเร็จของหนูนั้นมันจะไม่มีพ่อกับแม่อยู่ข้างๆเเล้ว อารมณ์ตอนดึกๆมันจะเฟลมาก มันดิ่ง มันมืด มันจะร้องไห้ไปหมด

เวลาไปรร.ยิ่งไม่ชอบเวลาครูพูดถึงครอบครัว เพื่อนทุกคนรู้ว่าเราไม่มีพ่อไม่มีแม่ ละชอบมาถาม เราจะเหวี่ยงมาก บางครั้งก็เดินหนี มันรู้สึกไม่ชอบ เพื่อนสนิทเราก็จะว่าเราว่าเราไม่ยอมรับความจริง แต่บางทีก็ไม่ต้องมาถามกันก็ได้ อายุเท่านี้เอง ให้แบกความรู้สึกแย่ๆอะไรขนาดนี้