สวัสดีค่ะทุกคน เราขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ หากเรื่องที่เราเล่า คุณจะไม่เห็นด้วยหรือไม่ชอบ เราก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้
คือเราคบกับแฟนมา 4 ปีเข้าปีที่5 แต่เราแต่งงานกันยังไม่ถึง 1 ปี เค้าไปทหารค่ะ แล้วเค้าอยากสอบนายสิบ แต่เราไม่เห็นด้วย พ่อแม่เค้าก็ไม่เห็นด้วย เพราะคำว่ากลัว ตอนเค้าฝึกเค้าเกือบตายมาแล้ว นอนโรงพบาลเพราะฝึกหนักจนร่างกายรับไม่ไหว หยุดหายใจไป 2 นาที เรากลัวไปหมด เราเริ่มทะเลาะกัน ในสิ่งที่เค้าอยากได้ ถึงแม้มันจะเริ่มทำร้ายเรา พอนานเข้า เราก้กลายเป็นทะเลาะกันทุกวัน ทุกเวลา (มีอีกหลายประเด็นที่เราทะเลาะกัน) เวลาเราเสียใจ เค้าก้ไม่เคยปลอบ ยังเอาแต่เล่นอย่างอื่น ไม่สนใจเรา ทั้งๆที่เราร้องไห้เสียใจกะสิ่งที่เค้าโมโหแล้วพูดออกมา ไม่ว่าจะ อี อี ตัวปัญหา เราเสียใจกับคำพูดเค้ามาก พยายามไม่สนใจ แต่มันก็เหมือนตะปูตอกใจเราไปแล้ว มันยิ่งทำให้เรารู้สึกว่า ถ้าเค้าไม่มีเรามันคงดีกว่านี้ บวกกะเราเจอคำพูดคนที่บ้านว่าเราเป็นภาระพวกเค้า มันยิ่งทำให้เรา อยากตาย พวกเค้าจะได้มีความสุข (ตามจิงเราเป็นภาวะซึมเศร้ามา3 ปีแล้ว กินยา รักษาจนหาย แต่ก้กลับมาเป็นซ้ำ ช่วงที่ทะเลาะกะแฟนบ่อยๆ เราเคยหนีปัญหาด้วยการจบชีวิต แต่สุดท้ายเราไม่ตาย เราก้รักษามันจนหาย แต่ตอนนี้ ทุกอย่างกลับแย่กว่าเดิม พังกว่าเดิม) เราอยากเลิกกะแฟนมาก เพราะเค้ามีเราเค้าคงไม่มีความสุข แต่เราก้รักเค้ามาก เรากลัว ว่าเราจะคุมสติไม่ได้ แล้วทำร้ายตัวเองอีก เราอยากหนี หนีไปให้พเนจากความรู้สึกแย่ๆ เรารู้ว่าเดี๋ยวมันก้ผ่านไป เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น แต่เรื่องแบบนี้คนไม่เจ็บ ย่อมไม่รู้เลยว่ามันทรมานแค่ไหน ต้องต่อสู้เพียงลำพัง ไม่มีแม้แต่ครอบครัวที่จะให้กำลังใจ แถมยังมาเป็นซึมเศร้า จนคนด่าว่าเรียกร้อง ตอนนี้เราไม่เหลือใครในชีวิตเลย แม้แต่ตัวเราเอง เพราะเรารู้สึกว่าตัวเราเองยังไม่ใช่เลย สิ่งที่เคยมีความสุข ทุกวันนี้มันพัง จนเราอยากนอนแล้วหลับตาไม่ตื่นมารับรู้อีกเลย