คือเราคุยกับคนนึงมาสักพักเเล้วเรายอมรับนะว่ารู้สึกดีมากๆเราเคยถามเค้าเค้าก็บอกเหมือนเราเเต่พอช่วงหลังๆนี้เหมือนกับว่าเค้าไม่ค่อยอยากคุยกับเราเท่าไหร่เลย เคยลองถามไปตรงๆนะเค้าก็บอกว่าอยากคุยเเต่สิ่งที่เค้าทำมันตรงกันข้ามอะ คือเหมือนกับเราทักไปว่าทำอะไรเค้าก็ตอบเเล้วก็ไม่ถามต่อกลับมาเเละหายไปทั้งวัน จะกลับมาอีกทีตอนค่ำเเละบอกเราว่าเค้าหลับ เราก็ทำไรไม่ได้เนอะก็เราไม่ได้อยู่กับเค้าจะไม่เชื่อเเละถามเซ้าซี้ไปคงไม่ได้อะไรขึ้นมา
เเต่พอมาอยู่ในจุดๆนึงเราก็เริ่มคิดเเล้วว่าสิ่งที่ทำมันไร้ประโยชน์เเต่ก็เต็มใจเเต่มันเหมือนกับกลายเป็นบั่นทอนความรู้สึกของเราไปวันละนิดๆถามว่ายังอยากคุยก็อยากคุยนะเวลาคุยกับเค้ามันมีความสุขมากบางทีรอเค้าจนหลับไปเค้าโทรมาทำเราตื่นเราก็ไม่เคยอารมณ์เสียเลยกลับดีใจสะอีกที่เค้าโทรมาเเต่ก็นั้นเเหละหัวใจสั่งให้ไปต่อเเต่สมองสั่งให้หยุด555ยากเยอะใจจริงก็อยากออกมาเเต่เราจะเอาเหตผลอะไรไปบอกเค้าล่ะ เพราะเค้าก็บอกว่ายุ่งมีงานเเละมีหลักฐานมาให้ดูทุกครั้งเเต่ในบทสนทนามันเหมือนเราคุยคนเดียวอะ555เศร้าเค้าเคยบอกให้เราบอกเค้าตรงๆนะเราก็อยากบอกไปเเต่มันพูดไม่ออกจริงๆเพราะเราก็ยังอธิบายเหตผลจริงๆไม่ได้คือจะบอกไงดี มันคงเป็นความรู้สึกมั้ง555มันจุกอยู่ข้างในยิ่งเราเป็นเเค่คนคุยถ้าไปถามโน่นนี้มันก็เหมือนเราไปเรียกร้องอะไรอีก เคยลองเฉยชาใส้เค้าเหมือนกับเค้าทำนะเเต่เค้าก็เหมือนจะรู้อะเเล้วก็มาถามเเต่เรามันพูดไม่ออกจริงๆนิ เเต่ตอนนี้80เปอร์เซนของความคิดคือให้ออกมาได้แล้วก่อนที่มันจะเลยเถิดกว่านี้ เเต่หัวใจมันบอกให้ทนเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเค้าอาจจะไม่ว่างจริงๆ555 เเต่ก็ไม่รู้จะใช้เหตผลอะไรเดินออกมาที่จะให้เราสองคนเจ็บน้อยที่สุดหรือเราอาจจะเจ็บคนเดียว55555 ปล.เป็นกระทู้เเรกผิดพลาดตรงใหนก็ขอโทษด้วยนะคะ