Varanasi, India

พาราณสี ตั้งอยู่ที่ รัฐอุตรประเทศ อินเดีย

ครั้งนี้เป็นอินเดียครั้งที่ 2 ของเรา เหตุผลของการเดินทางครั้งนี้ คือ วีซ่าเหลือ และเราอยากไปสัมผัสชีวิตริมสายน้ำคงคา

พาราณสี เป็นเมืองที่ถ่ายรูปสนุกมากๆ เป็นเมืองแห่งหนึ่งที่ความรู้สึกเราคือ ไม่วุ่นวายเท่าไร ( ยังมีความวุ่นวายเล็กน้อย )

เป็นเมืองแห่งความศรัทธา ความเชื่อ และวิถีชีวิต ที่ยังมีให้เห็นในยุคปัจจุบัน เป็นเมืองที่ทำให้การเดินทางครั้งนี้ ไปอย่างช้าๆ ไม่รีบ 

- ไปอินเดียต้องใช่วิซ่า วีซ่าอินเดีย สามารถทำออนไลน์ ได้ที่ : https://indianvisaonline.gov.in/evisa/tvoa.html

- เราบินตรงจากสนามบินดอนเมือง - พาราณสี ด้วยสายการบินหางแดง ในราคาประหยัด

- ที่พักที่เราใช้คือ Ganpati Guesthouse ที่พักดีมาก สะอาด ติดท่าน้ำและราคาไม่แพง

- การเดินทางใช้ได้ทั้ง Uber ( เรียกจากแอพได้เลย ) และ Taxi ควรต่อราคาตกลงทุกอย่างกันให้ดีก่อนไป

- ควรนั่งเรือง ทั้งเช้าและเย็น จะให้คนละความรู้สึก

** ควรทิ้งภาพจำหลายๆอย่างกับอินเดียตามสื่อ และเปิดใจให้กว้าง **

พาราณสี เมืองแห่งแม่น้ำคงคา ผู้เป็นสายน้ำหล่อเลี้ยงชีวิต สายน้ำแห่งความศรัทธา และสายน้ำสู่อ้อมกอดของพระผู้เป็นเจ้า

เช้าวันนี้ คนพายเรือของเรา ที่ส่งเสียงถามว่า มีเรือรึยัง ไปนั่งเรือไหม

เราผู้ได้ยินเสียงนั้น หันกลับไปถามทันที เท่าไร

และเมื่อได้ราคาที่ทั้งสองฝั่งตกลง พี่คนพายเรือก็พาเราเยี่ยมชมเมืองริมน้ำแห่งนี้ พร้อมด้วยท่าพายเรือที่ช่ำชอง และอธิบายหลายอย่างๆให้ฟัง

บางท่าน้ำ มีคนอาบน้ำ หวีผม บางท่าทำพิธีบูชา ไหว้ขอพร และอีกบางท่า ที่ทำหน้าที่ส่งคนตาย สู่อ้อมกอดพระผู้เป็นเจ้า

เรา ผู้ซึ่งเป็นผู้มาเยือน ได้มีคำถามและเงื่อนไขในหัวมากมาย

ณ ตอนนั้น หลายอย่างเริ่มมีคำตอบของมัน คำตอบที่เห็นจากเบื้องหน้า

จริงๆแล้ว ชีวิตมันก็แค่นี้

ก่อนไป เราได้เจอ Instragram ของนักเดินทางคนนึง ตั้งแคปชั่นกี่ยวกับการสนทนากับคนท้องที่

คุณไม่กลัวหรอ ที่ต้องอยู่กับความตาย 

คำตอบที่ได้คือ จะกลัวทำไมละในเมื่อคุณสามารถใช้ชีวิตใกล้กับความตาย ได้อย่างมีความสุข

พาราณสี เมืองที่ถ่ายรูปสนุกๆ จริงๆ ขอส่งต่อความรู้สึก ผ่านรูปถ่ายแล้วกัน 

.

.

.

ชาวคณะนั่งคุยกัน ตอนที่อากาศและแสงแดดเริ่มอบอุ่น

คุณยาย คนขายดอกไม้บูชาแม่น้ำ ในขณะที่พิธีอารตีกำลังเริ่ม

ชายในขุดนักบวช ใต้ริมตึก Meer Ghat

มัสยิดเก่าแก่แห่งหนึ่ง ตอนที่นั่งเรือผ่าน

ชายในชุดนักบวช พิงหลังกับแท่งของปูน ชีวิตที่ไม่เร่งรีบกับอะไรใดใดทั้งสิ้น

คุณลุงที่นั่งกินข้าวอยู่ริมพื้นที่สาธารณะข้างท่าน้ำ

คุณลุงยืนขายถั่ว  

นักบวช นั่งพักผ่อน พร้อมเอนกายพักผ่อนริมทาง

ทุกๆที่ คือบ้าน คือที่พักผ่อน คือที่พักพิง

ไม่ต้องมีบ้านหรูๆ ไม่ต้องมีเบาะนุ่มๆ มีเพียงพื้น และหลังคาบังแสงแดดก้พอ

เคยอ่านเจอจากที่ไหนสักที่ว่า เกิดเป็นวัว ยังมีค่ากว่าการเกิดเป็นจัณฑาลเสียอีก

 

พิธีคงคาอารตี ที่ท่าน้ำดัสวเมศ พิธีที่ทำให้คนอย่างเราเกิดความศรัทธา เสียงของกระดิ่งที่ลั่น ไอจากเปลวไฟ และผู้คนจากทั่วทุกสารทิศ ทำให้บรรยากาศทุกอย่างดูขลังไปหมด ถ้ามาพาราณสีแล้ว อย่าลืมมาดูกันนะ มันดีมากจริงๆ 

.

.

.

พาราณสี สอนให้รู้ว่า จริงๆและชีวิตมันก็แค่นี้ มีการเกิด ก็ต้องมีการตาย

สำหรับบางคนแล้ว ไม่ต้องมีบ้านหรูสวยงาม ขอเพียงพื้นดินและร่มบดบังแสงแดดจากต้นไม้บ้าง ก็พอ

ไม่ต้องมีอาหารมื้อหรู ขอแค่มีสิ่งที่ประทังให้ชีวิตอยู่รอดก็พอ

ไม่ต้องแข่งขัน วิ่งตามใครให้เหนื่อย ใช้ชีวิตที่มี อยู่กับปัจจุบันให้ดี ก็พอ

.

.

บางที ปล่อยให้ชีวิต เคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ไม่ต้องเคลื่อนไหวตามโลกและเทคโนโลยี

เราอาจจะเจออิสระและความสุขง่ายๆ ก็ได้