สวัสดีค่ะ ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ เราไม่ได้ตั้งใจจะมาประจานครอบครัวตัวเองนะคะ เเต่ว่าทนไม่ไหวเเล้วจริงๆ ตอนนี้เครียดมากๆ เลยไม่รู้จะหันไปปรึกษาใครดี เพราะเรามีเพื่อนให้ปรึกษาเเค่คนเดียว เรากลัวเพื่อนจะรับเรื่องของเราไม่ไหว เลยไม่กล้าพูดอะไรมาก ปัญหาเริ่มต้นตั้งเเต่เราประถมค่ะ เราเป็นเด็กต่างจังหวัด ตอนเเรกอยู่กับยาย พ่อเเม่รับมาเรียนที่กรุงเทพตอน ป.1 พอเรา ป.4 เราเริ่มทะเลาะกับเเม่ ด้วยความที่เราเป็นเด็กห้าวๆเลยไม่ค่อยฟังใคร เราจะฟังเเต่ยายค่ะ เริ่มทะเลาะกันเพราะเรื่องงานบ้าน พวกซักผ้า (พอทนเพราะตอนเด็กทำอยู่เเล้ว)ถูข้าน กรอกน้ำ ต้องเดินถือถัง6ลิตรสองถังไปกดน้ำไกลๆ เราเลยทนไม่ไหว บางวันพ่อเเม่สั่งให้ทำเราเลยไม่ค่ออยากทำ เพราะตอนนั้นคิดว่าทำไมต้องทำอะไรที่มันหนักหนาขนาดนี้ด้วย หนักก็หนัก เจ็บมือด้วย เเม่ก็จะสาดเเต่คำด่าหยาบคายใส่เรา อีเด็ก เดรัจฉาน ไม่น่าเกิดเป็นคน ตั้งเเต่นั้น จนถึง ป.6 เราสีโอกาสเรียนกับครูท่าหนึ่งค่ะ ท่านสอนให้เราใจเย็น การเถียงพ่อเเม่คือบาป เราก้เชื่อเพราะเคารพมาก ท่านสอยดีมากค่ะ บอกให้ปรับปรุงตัวเองให้เป็นคนที่ดีขึ้น เราทำๆๆๆ จนรู้สึกว่าตัวเองมีวุฒิภาวะขึ้นมานะดับนึง ใจเย็นขึ้น งานบ้านเราก้ทำค่ะ ไม่ค่อยปรปากบ่น เเต่เราเปนคนที่ขี้ลืมสุดๆ ได้หน้าลืมหลัง พอเเม่สั่งให้ทำหลายๆอย่างก้จะเริ่มงงจับต้นชนปลายไม่ถูกก็จะลืมไปบ้าง หรือบางทีทำไม่เรียบร้อย ถูพื้นจุดนี้ไม่สะอาดก้จะโดนด่าค่ะ จะเป็นคำด่าที่เหน็บเเนมตลอด ไม่ก็คำด่าหยาบคาย เราก็ไม่เถียงนะคะ เเต่ก้แอบไม่พอใจอยู่บ้างว่า เห้ย เเต่นี้เองต้องด่าอะไรรุนเเรงขนาดนั้นเลยเหรอ พอเราเรียนจบประถม เราก้ไม่ได้เรียนกับครูท่านนั้นอีกเลยค่ะ เพราะท่านป่วยเลยหยุดสอนไป ที่เราทำได้จนถึงตอนนั้นเพราะครูคนนี้คอยเตือนใจเราตลอด เหมือนมีพ่อเเม่อีกคนไว้คอยให้คำปรึกษารู้สึกอุ่นใจมากเลยค่ะ พอเราเริ่มเรียน มอ ต้น เราก็จะทะเลาะกับพ่อเเม่ตลอดบางครั้งก็เรื่องเล็กเรื่องน้อยค่ะบางเหตุการณ์ก้มีทำให้เราน้อยใจนะคะ แบบตอนสอบเข้า รร ดังได้ เราอยากได้คำชมมากๆเพราะทุ่มเททุกอย่างกว่าจะสอบเข้ามาได้ ไม่มีคำอะไรออกมาจากปากเขาเลยค่ะ พี่ชายก้บอกก้งี้แหละผู้ใหญ่ฟอร์มเยอะ เราก้ปลง พอสอบได้เกรดดีๆ เราก็เอามาอวด พ่อเเม่ไม่เคยชมเราเลย ตำหนิว่ายังไม่ดีพอ ต้องดีกว่านี้ กดดันเราเลื่อยๆ จนเราเก้บกด เรื่องเรียนเราเลยเทไปเลยค่ะ จะดีหรือไม่ดีช่างหัวมัน เราพยายามเเล้ว พยายามเต็มที่เเค่ไหนเเค่นั้น เพราะต่อให้ดีเเค่ไหนก็จะโดนตำหนิตลอด เเต่เกรดเราก้ยังอยู่ในเกณฑ์ดีเยี่ยมเสมอค่ะ ตอนนี้เรา ม.3เเล้วค่ะ เริ่มมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นตอนนี้เราทนไม่ไหวเเล้วค่ะอยากมาระบายให้มันหมดๆไปจากหัวสักที 
คือเราเริมโต เราเริ่มอยากได้นู่นนี่ ตามประสาวัยรุ่น เราเก็บตัวซื้อเองเสมอ
ทั้งโทรศัพท์ ไอแพด เเทบทุกอย่าง เราอยากได้อะไรก็จะทำงานหาเงินมาซื้อ เราเริ่มขายของออนไลน์ตั้งเเต่ ป.6ค่ะ ขายมาเรื่อยๆ จนตอนนี้มีรายได้เยอะพอสมควร มากพอที่จะเก็บตังค์ไปยืด ผม ทำเล็บ ซื้อของเครื่องสำอาง ของที่อยากได้ ทุกอย่างได้โดยไม่รบกวนพ่อเเม่สักบาท จนเเม้กระทั้งพวกของใช้ในข้านบางอย่างเราก้ซื้อค่ ยาสระผม สบู่ ยาสีฟัน ของกิน พ่อเเม่อยากกินอะไรเราก็จะซื้อมาให้ เรียกได้ว่าต้องขอบคุณตัวเองที่ทะเยอทะยานขนาดนี้ เเต่คำพูดของพ่อเเม่บั่นทอนเรามากค่ะ มีวันนึงทะเลาะกันเพราะเราเอาเเต่ตอบไลน์ลูกค้า เราต้องทำงานบ้านไปด้วยตอบไลน์ ลค.ไปด้วย จนเเม่หงุดหงิดว่ามันจะอะไรนักหนากับโทรศัพท์จ้องอยู่ได้ทุกวันๆ เราก้อธิบายเเล้วว่าต้องขายของ เขาก้พูดประโยคนึงออกมา โคตรจุก "ทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้ก็ย้ายออกไปเลยไป ทะนงตัว ก้าวร้าว " ตั้งเเต่นั้นมาคำสอนของครูท่านนั้นก็ใช้ไม่ได้กับเราอีกเลย เราเถียงทุกอย่างที่พ่อเเม่พูดออกมาเเล้วมันไม่ถูกต้อง ตะเรียกว่าเราหัวรุนเเรงก็ได้ค่ะ เเต่พ่อเเม่เราโคตรหัวรุนเเรง เเละ ปสด มากๆ จนตอนนเราเลี่ยงที่จะไม่คุยไม่อะไรทั้งนั้นอยู่เงียบๆของเราไปวัน จะได้ไม่ทะเลาะกัน ครบเดือนเเล้วค่ะ เราเบื่อชีวิตแบบนี้มากๆ ขอบคุณที่อ่านนะคะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำล่วงหน้าด้วยค่ะ ขอโทษที่อาจจะยาวเกินไปหน่อย^^