นี้กะทู้แรกของผม(ขอความกรุณาอ่านไห้จบด้วยน่ะคับ) ไม่เคยเขียนที่ไหนมาก่อน ผมรู้สึกว่า ตั้งแต่ผมเกิดมาในครอบครัวนี้ ตั้งแต่เล็กจนโต โดนเลี้ยงในแบบที่ผิดๆหรือป่าวไม่รู้ แต่ตอนเด็กโดนเลี้ยงมาแบบเหมื่อนจะไม่โต โดนใช่ทำนั้นทำนี้ ซึ่งเด็กบ้างคนอาจไม่ได้ทำ แต่สำหรับผมต้องทำ พออายุเข้าช่วงวัยรุ่น ก็ออกจากบ้าน หนีเที่ยวกับเพื่อน ซึ่งเห็นเพื่อนดีกว่าครอบครัวตัวเอง ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเราอาจขาดความอบอุ่นหรือป่าวผมก็ไม่รู้ เพราะพ่อกับแม่ แยกทางกันตั้งแต่ผมยังเล็กๆอยู่ ไม่รู้เรื่องราวเป็นแบบไหน พอเขาเห็นว่าผมบอกไม่ได้แล้ว เขาก็เลยส่งผมไปทำงาน ทำงานไปเลื่อยๆ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ไม่รู้ความคิดมันมาได้ยังไง ผมรู้สึกไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า ถ้าไม่สนิท ไม่อยากเข้าสังคม แล้วก็กลัวไปทุกอย่าง จนผมต้องพยายามตั้งสติตัวเองอยู่ตลอด เพราะมันจะมีเรื่องต่างๆเข้ามาในหัวตลอด ทำไห้ตัวเองบ้างทีรู้สึก ไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว ไม่อยากทำอะไรแล้ว มีแต่ความคิดลบตลอดเวลา รู้สึกอยากนอนไม่ต้องตื่นอีกเลย บ้างทีผมอาจคิดมากไปหรือป่าวไม่รู้ ผมคิดมาตลอดว่า ทำไมตัวเองเป็นแบบนี้ ทั้งทีตะก่อนไม่เคยคิดอะไรเลย คิดอยากจะไปหาหมอจิตเวช แต่ก็รู้สึกกลัวๆ ไม่กล้าทำอะไรด้วยตัวเอง ต้องพึ่งคนอื่นตลอด ผมก็พยายามหาสาเหตุตลอดว่าผมเป็นแบบนี้ได้ไง แล้วก็เปิดไปเจออาการทางจิตชนิด1ซึ่งไม่ค่อยมีใครรู้จัก เขาเรียกว่า โรคหลงผิด เป็นโรคจิตชนิด1ที่มันตรงกับผมมาก ผมไม่รู้สาเหตุว่าจุดเริ่มต้นของผมเป็นแบบนี้ได้ไง ผมเสียใจมาก ซึ่งผมไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่มันไม่สามารถบังคับได้ #ถ้าผมเขียนอะไรไปที่ทำไห้ไม่เข้าใจ หรือเข้าใจอยาก อย่าด่าผมเลยน่ะคับ ผมอยากเห็นกะทู้ที่สามารถช่วยผมได้ หรือไห้คำเนะนำ เพราะผมไม่เคยเขียนเรื่องของตัวเองที่ไกนมาก่อน และไม่เคยบอกใครมาก่อน เก็บไว้คนเดียวตลอด เพราะผมไม่ไว้ใจอะไรเลยสักอย่าง จนวันนี้ผมมีความแข็งแกร่งของใจแค่อึดเดียว เขียนข้อความนี้ เพราะผมไม่รู้จะได้บอกใครหรือป่าว ถ้าอ่านมาจนจบแล้วขอบพระคุณมากน่ะคับ ที่อ่านจนจบ เพราะเรื่องของผมอาจดูไร้สาระ จนหน้าเบื่อ แต่ผมแค่อยากระบายไห้คนอื่นฟัง เพราะไม่กล้าไปนั้งเล่าไห้ใครฟังแล้วคับ