เราโตมากับแม่ 22 ปี ค่ะ พอเรียนจบ เราก็เข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ เดือนนึงกลับบ้าน 1-2 ครั้ง
ตั้งแต่จำความได้ แม่เลี้ยงเราโดยการใช้อารมณ์มาตลอด ถ้าเราดื้อ แม่ก็ดุด่าด้วยคำหยาบคาย
บางครั้งก็ตะโกนด่า ประจานเราให้เพื่อนบ้านได้ยิน จนเราอับอายไม่ค่อยกล้าสู้หน้าใครๆแถวนั้น
ลึกๆเราไม่ชอบนิสัยแม่ ที่ชอบด่าเรา ด่าพ่อแบบใช้เสียงดังๆเพื่อให้คนอื่นได้ยิน ไม่ชอบมากๆ
ทำให้เราซึมซับนิสัยเจ้าอารมณ์มาจากแม่บ้าง แต่เราจะเกลียดการทะเลาะเสียงดังกับคนอื่นๆ
ตรงนี้ที่เราตรงข้ามกับแม่ เราไม่ชอบจุดๆนี้ เราเลยไม่เคยทำนิสัยแบบนี้กับใครค่ะ

ช่วงที่เรามาทำงานที่กรุงเทพฯ เรานิสัยเปลี่ยนไป สงบและสุขุมขึ้น เพราะเราห่างจากแม่นาน
แต่พอวันนึง ที่เราต้องออกจากงานแล้วมาอยู่บ้าน ความรู้สึกเก่าๆบรรยากาศเดิมๆกลับมาอีกค่ะ
คือทุกวันเราต้องมาเจอกับเสียงแม่ที่ตะโกนด่าพ่อ บ่นพ่อ เจอทุกวันซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเครียด
จนตอนนี้เราปวดหัวไมเกรนกำเริบทุกครั้งที่ได้ยินเสียงแปร๋นๆ พูดคำด่าคำของแม่ (ด่าพ่อ)
บางทีเราเผลอตะโกนออกไป เพราะเกลียดนิสัยแม่ รู้ว่ามันบาป แต่สมองเราแอนตี้อย่างแรง

เราเคยเตือนแม่ และเคยพูดกับแม่ว่า ทำไมต้องใช้อามรณ์กับพ่อตลอด พูดกับเค้าดีๆไม่ได้เหรอ
แม่จะตอบว่า กรูก็เป็นของกรูอย่างนี้แหละ จะพูดอะไรดีมากมาย ก็พ่อรั้น ไม่เชื่อฟังกรู 

ถ้าเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ เจอเหตุการณ์เดียวกับเรา จะแก้ปัญหานี้ยังไงดีคะ ไม่อยากอยู่บ้านเลย
จะทิ้งพ่อแม่ไปก็ทิ้งไม่ลง เค้าอายุมากขึ้นทุกวัน แต่เราอยู่แล้วไม่มีความสุขเลย มีแต่เครียด