ชื่อเรื่องยังไม่คิด แต่เนื้อเรื่องคิดไว้แล้วล่ะค่ะ

  เช้าในวันที่อากาศสดใสของร้านขนมปังเล็กๆท้ายเมืองที่เป็นทั้งร้านขนมปังและบ้านของตระกูลมัวร์แห่งโลราเนียที่แสนจะวุ่นวายในทุกๆวันรุ่งเช้าซึ่งสมาชิกของตระกูลมัวร์ประกอบไปด้วย
จอนห์(พ่อ)พ่อเป็นที่รักของทุกคนที่รู้จักพ่อเพราะด้วยนิสัยที่อ่อนน้อมถ่อมตนและมีเมตตาต่อทุกคุน โซฟี(แม่)แม่เป็นหญิงที่แข็งแกร่งและขยันขันแข็งมากไม่มีใครเคยได้ยินแม่พูดคำว่า "เหนื่อย" ออกมาจากปากเลย ไคโร(พี่ชายคนโต)อายุ17 ผู้ชายที่ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วเป็นคนยังไงเพราะมีโลกส่วนตัวสูงเกินไปบางครั้งก็ดีแต่ บางครั้งก็ร้าย ลูซิด้า(พี่สาวคนโต)อายุ15หญิงสาวที่รักสวยรักงาม ที่ตื่นสายประจำ และชอบงานสรรสรรค์มาก และแวนด้า(น้องเล็ก)อายุ12 เด็กหญิงบุคลิกน่ารักจะมีนิสัยเหมือนแม่มาก เป็นตระกูลมัวร์รุ่นสุดท้ายที่โชคชะตาไม่ค่อยจะดีนักแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเลวร้ายไปตลอดหรอกนะ
วันนี้ทุกคนต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนทุกวันทุกคนจะมีหน้าหลักของตัวเองอยู่แล้วพ่อมีหน้าที่นำขนมปังที่แม่เตรียมไว้ไปอบและหน้าที่งานช่างต่างๆในบ้านงานยกของหนักต่างๆส่วนแม่ก็มีหน้าที่นวดแป้งหาวัสดุและไปจ่ายตลาดส่วนใหญ่แล้วแม่จะไปสองวันครั้งไคโรมีหน้าที่ช่วยพ่อและนำขนมปังที่อบเสร็จไปเรียงไว้หน้าร้านส่วนลูซิด้าจะมีหน้าที่ช่วยแม่ทุกอย่างและน้องเล็กแวนด้าสาวน้อยอายุ12ที่มีหน้าตาน่ารักและร่าเริงเสมอเธอจะช่วยทุกคนในบ้านเพราะยังเด็กเลยไม่มีน่าที่เป็นของตัวเอง ถึงแม้ร้านขนมปังของตระกูลมัวร์จะอยู่ท้ายเมืองคนไม่ผลุพล่านเท่าไหร่แต่ขนมปังของพวกเขาก็ขายดีใช่เล่นเหมือนกัน 
"แวนด้า!! สาวน้อยของแม่ มานี่หน่อยสิจ้ะ"เสียงแม่เรียกขณะที่กำลังผสมแป้งอย่างแข็งขันอยู่ในห้องครัว 
"มีอะไรหราคะ ท่านแม่" แวนด้ากำลังจัดขนมปังแท่งอยู่ในห้องอีกห้องจึงได้แต่โพล่หัวออกมาตอบ
"แม่ต้องการน้ำตาลไปซื้อมาให้หน่อยได้ไหมจ้ะ!!" แม่เอามือเท้าสะเอวข้างนึงและอีกข้างใช้ปาดเหงื่อที่ไหลอาบหน้าผาก
แวนด้าตะโกนออกไปว่า "ลูซิด้าล่ะ!"
"ลูซิด้ายังนอนอยู่เลย คงจะตื่นยากน่ะ แม่ต้องการเดี๋ยวนี้เลยนะ" แม่ตอบ 
"ได้ค่ะ"แวนด้าตอบพร้อมกับเดินไปยิบเงิน10ลินในตระกร้าใส่เงินหน้าร้าน 
"ระวังตัวด้วยนะ"พ่อตะโกนออกมา 
"ค่ะ" แวนด้าตอบแล้วเดินออกไป