ในหลายๆครั้งที่ตัวเรากับพ่อมีความเห็นไม่ตรงกัน ซึ่งตัวเราก็จะพยายามพูดด้วยเหตุผลว่า
"มันเป็นแบบนี้นะ แบบนี้นะ ไม่ใช่แบบนี้ ..."
แต่ คุณพ่อสุดที่รักของเราจะชอบหาว่าเราเถียง ทั้งๆที่เราอธิบายด้วยเหตุผลและไม่ได้ใส่อารมณ์ในน้ำเสียงเลย เรียกว่าน้ำเสียงตอนนั้นเย็นมากๆ ไม่เหมือนคนจะเถียงกันสักนิด
เราพยายามบอกท่านว่า " เห้ย เราต้องคุยกันด้วยเหตุผลสิ " ( ไม่ได้พูดแบบนี้โดยตรง)
แต่ท่านพ่อผู้ประเสริฐของเราก็จะใช้น้ำเสียงอันเปรียบดั่งภูเขาไฟใกล้ปะทุและหาว่าเราเถียงและยกเหตุผลร้อยแปดประการ ชักแม่น้ำทั้งห้าสายมาบอกว่าเราผิด เทียบตัวเองกับบ้านอื่น ว่าตัวเองนั้นใจดีมากแล้ว ถ้าเป็นป้าข้างๆบ้าน เราจะโดนตบเลือดกลบปากแล้ว
( คุณพ่อจะใช้ความรุนแรงในครอบครัวไม่ได้!!!! )
ซึ่งเราก็จะชอบพูดว่า " เนี่ย ก็ทำแบบนี้อีกแล้ว "
แล้วเรามักจะเงียบรอฟังว่าท่านพ่อจะพูดเช่นไรต่อไป ซึ่งส่วนใหญ่ก็จบโดยที่เรานั้นยังคงไม่สามารถเข้าใจตรงกันในเรื่องนั้นๆได้
โอกาสที่ท่านพ่อจะฟังเราพูดนั้นน้อยมาก
คือเราก็พยายามทำความเข้าใจนะว่า พ่อเป็นคนอารมณ์ร้อนและไม่ค่อยรับฟังลูกเท่าที่ควร ในเรื่องบางเรื่องของเราท่านก็มักจะชอบไม่เชื่อใจและคอยกำกับ ทั้งๆที่เราสามารถทำเรื่องนั้นๆเองได้ เราเข้าใจในความหวังดี แต่บางครั้งมันจะกลายเป็นความรู้สึกว่า " เห้ย คุณไม่ต้องสั่งผมก็ได้ ผมทำมันเองได้ มันมีลิสต์การทำกิจกรรมต่างๆในหัวผมแล้ว ว่าต้องทำอะไรตอนไหน ไม่ต้องให้คุณมากำกับดูแล จากที่มันเป็นระบบระเบียบ มันกลายเป็นว่าเละไม่มีชิ้นดีแทน "
คือ เราเป็นคนที่เวลาผิดก็จะยอมรับตรงๆว่าผิด แต่ถ้าไม่ผิดก็จะพร้อมอธิบายให้ฟัง ถึงแม้ว่าโอกาสในการอธิบายให้ฟังจะสำเร็จน้อยมากก็เถอะ
กระทู้นี้ จริงๆแค่ระบายจ้าาา ไม่มีอะไรทั้งนั้นนะ 55555
ปล. ต้องมีคนบอกว่าให้เราทนแน่เลย เราก็ทนแล้วนะ แต่ได้แค่นี้แหละ 5555 ใจมันร่ำร้องให้พูดออกไป ถึงผลลัพธ์จะรู้ๆอยู่แล้วก็เถอะ
ปล.2 หวังดีก็ดีจ้า แต่ไม่สนใจผู้ฟังเลยจากหวังดีจะกลายเป็นหวังร้ายแทนน้าาาา
ฝากไว้ให้คิด
อธิบาย ดันกลายเป็น เถียง?
"มันเป็นแบบนี้นะ แบบนี้นะ ไม่ใช่แบบนี้ ..."
แต่ คุณพ่อสุดที่รักของเราจะชอบหาว่าเราเถียง ทั้งๆที่เราอธิบายด้วยเหตุผลและไม่ได้ใส่อารมณ์ในน้ำเสียงเลย เรียกว่าน้ำเสียงตอนนั้นเย็นมากๆ ไม่เหมือนคนจะเถียงกันสักนิด
เราพยายามบอกท่านว่า " เห้ย เราต้องคุยกันด้วยเหตุผลสิ " ( ไม่ได้พูดแบบนี้โดยตรง)
แต่ท่านพ่อผู้ประเสริฐของเราก็จะใช้น้ำเสียงอันเปรียบดั่งภูเขาไฟใกล้ปะทุและหาว่าเราเถียงและยกเหตุผลร้อยแปดประการ ชักแม่น้ำทั้งห้าสายมาบอกว่าเราผิด เทียบตัวเองกับบ้านอื่น ว่าตัวเองนั้นใจดีมากแล้ว ถ้าเป็นป้าข้างๆบ้าน เราจะโดนตบเลือดกลบปากแล้ว
( คุณพ่อจะใช้ความรุนแรงในครอบครัวไม่ได้!!!! )
ซึ่งเราก็จะชอบพูดว่า " เนี่ย ก็ทำแบบนี้อีกแล้ว "
แล้วเรามักจะเงียบรอฟังว่าท่านพ่อจะพูดเช่นไรต่อไป ซึ่งส่วนใหญ่ก็จบโดยที่เรานั้นยังคงไม่สามารถเข้าใจตรงกันในเรื่องนั้นๆได้
โอกาสที่ท่านพ่อจะฟังเราพูดนั้นน้อยมาก
คือเราก็พยายามทำความเข้าใจนะว่า พ่อเป็นคนอารมณ์ร้อนและไม่ค่อยรับฟังลูกเท่าที่ควร ในเรื่องบางเรื่องของเราท่านก็มักจะชอบไม่เชื่อใจและคอยกำกับ ทั้งๆที่เราสามารถทำเรื่องนั้นๆเองได้ เราเข้าใจในความหวังดี แต่บางครั้งมันจะกลายเป็นความรู้สึกว่า " เห้ย คุณไม่ต้องสั่งผมก็ได้ ผมทำมันเองได้ มันมีลิสต์การทำกิจกรรมต่างๆในหัวผมแล้ว ว่าต้องทำอะไรตอนไหน ไม่ต้องให้คุณมากำกับดูแล จากที่มันเป็นระบบระเบียบ มันกลายเป็นว่าเละไม่มีชิ้นดีแทน "
คือ เราเป็นคนที่เวลาผิดก็จะยอมรับตรงๆว่าผิด แต่ถ้าไม่ผิดก็จะพร้อมอธิบายให้ฟัง ถึงแม้ว่าโอกาสในการอธิบายให้ฟังจะสำเร็จน้อยมากก็เถอะ
กระทู้นี้ จริงๆแค่ระบายจ้าาา ไม่มีอะไรทั้งนั้นนะ 55555
ปล. ต้องมีคนบอกว่าให้เราทนแน่เลย เราก็ทนแล้วนะ แต่ได้แค่นี้แหละ 5555 ใจมันร่ำร้องให้พูดออกไป ถึงผลลัพธ์จะรู้ๆอยู่แล้วก็เถอะ
ปล.2 หวังดีก็ดีจ้า แต่ไม่สนใจผู้ฟังเลยจากหวังดีจะกลายเป็นหวังร้ายแทนน้าาาา
ฝากไว้ให้คิด