ประสบการณ์ จากการนั่งสมาธิของผมที่ผมรู้สึกได้ ที่ผมได้เจอ จากการกระทำของผม
เริ่มต้นนั่งสมาธิ เริ่มกำหนด พุทโธ ดูลมหายใจเข้าออก จับไปเรื่อยๆ น้ำลายเริ่มไหลมา แต่ผมก็ไม่สนใจ ดูลมเข้าออกอย่างเดียว ภาวนาไปเรื่อยๆ จนเกิดอาการ วูปเหมือนตกจากที่สูง ลมหายใจเริ่มเห็นชัดขึ้น ซึ่งตอนนี้นำลายยังคงไหลเรื่อยๆ เราก็นั่ง ภาวนาไปเรื่อยๆ
จนเสียง รอบข้างเริ่มเบาลง ลมหายใจจะเด่นชัดขึ้น เราก็นั่งภาวไปต่อ
จนมาถึง.. ความรู้สึกว่า จิตรวมกันนิ่งมาก จิต เหมือนจะทิ้งจากร่างกาย ทั่วตัวเริ่มไม่รู้สึก รู้สึกสบาย ลมหายใจเห็นชัดมาก แต่จะบางๆ รู้สึกสว่าง ตัวเบา ซึ่งตอนนี้แหละ น้ำลาย ที่กักไว้ เริ่มไหลลงคอ ทีละนิดๆ จนจิตกลับไปจับน้ำลาย ผมลองหาดูมีหลายท่านบอกว่าให้ ให้กลืนน้ำลายลงไปเลย แล้วกำหนดรู้ว่ากลืนหนอ บางท่านก็บอกให้ปล่อยไป ไม่สนใจ ซึ่งผมเคยทำทั้ง2 แบบ ผมลองปล่อย ให้ไหลไปเรื่อยๆ จากลมหายใจ ที่เด่นชัด เริ่มจับไม่ค่อยได้จิตกลับไปจับน้ำลายที่ค่อยๆไหลทีละนิด ทีละนิดแทน ดึงจิตกลับมา ตัวเรารู้สึกว่าสมาธิลดลง ผมควรแก้ยังไงดี
มีหลายคำตอบบอกว่า ที่น้ำลายไหล เพราะศีล5 ไม่ครบ การจะทำศีล5 ให้ถึงพร้อมได้เป็นเรื่องยากมากครับ ซึ่งวันๆหนึ่งเราไม่รู้หรอกว่าทำผิดข้อไหนบ้าง ส่วนตัวผม จะมีข้อ1 และข้อ 4 ซึ่งไม่รู้ว่าเดินเหยียบมด หรือพูดหลอกแบบไม่ตั้งใจอะไรออกไปบ้างรึเปล่า ผมไม่ได้ว่าตัวเองเป็นคนดี แต่ผมเชื่อในคำสั่งสอนของพระศาสดาว่า
จงละการทำบาปทั้งปวง การทำความดีให้ถึงพร้อม และทำจิตใจให้บริสุทธิ์ ( โอวาท3 )
...ขอผู้รู้ช่วยชี้แนะเพื่อเป็นแนวทางปฎิบัติต่อไป
อนุโมทนาบุญล่วงหน้าครับ 🙏🏻