สวัสดีครับ ผมเป็นนักศึกษาธรรมดาคนนึง หน้าตาไม่หล่อ ไม่รวย สู้ใครเค้าก็ไม่ได้ แต่เรื่องมันเป็นอย่างงี้ครับ

ผมมีเพื่อนเป็นผู้หญิงคนนึงซึ่งก็นับว่าสนิทพอสมควรเลยครับ เรียนอยุ่ปีเดียวกัน ซึงจริงๆผมกับเธอรรู้จักกันตั้งแต่อยู่ม.ปลายแล้วครับ แค่เพิ่งมาสนิทกันตอนเข้ามหาลัย จริงๆผมแอบมองเธอมาตั้งแต่ม.ปลายแล้วครับ อยากรุ้จักอยากคุยแต่ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยยังไงดี ก็เลยได้แค่แอบมอง มีทักบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่ได้คุยกัน แค่รู้จักกันเฉยๆ จนมาถึงช่วงมหาลัย ที่ผมก็ตกใจว่าเธอมาเรียนที่เดียวกับผมได้ยังไง แล้วก็เรียนคณะเดียวกันด้วย แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่มีความคิดที่จะเข้าหาเค้า เพราะตอนเข้ามหาลัย นอกจากเค้าจะมีเพื่อนเเป็นกลุ่มแล้ว ก็มีคนมาจีบเค้าด้วย ผมเลยได้แต่คิดว่า แต่ละคนที่เข้าหาเค้ามีแต่คนหน้าตาดี มีฐานะที่ดี คุยกะเค้าสนุกซึ่งต่างจากผมที่ไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงให้เธอสนใจ ก็เลยปล่อยเธอไปและก็แอบมองเหมือนเดิม

ถึงตรงนี้ผมจะขอคั่นอะไรไว้สักนิดนึงครับ จากจุดนี้จะเป็นอีกเรื่องราวนึง ซึ่งเกิดขึ้นกับตัวผมและเพื่อนใหม่ที่เพิ่งเจอกัน และมันเเป็นเหตุผลหลักที่ผมยังคิดไม่ได้ว่าควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี

ผมจะเล่าเรื่องตรงนี้แบบฉบับย่อไปละกันนะครับ เอาแค่ส่วนสำคัญ

ช่วงเพิ่งเข้ามหาลัยแรกๆ ก็มีผู้คนมากหน้าหลายตา ซึ่งผมรู้ตัวดีว่าไม่มีใครชอบคนอย่างผมหรอก จนกระทั่งผมได้เจอกับผู้หญิงอีกคน เจอกันในมหาลัยนี่แหละครับ เธอดูเเป็นคนที่เฟรนด์ลี่มากๆ แล้ววันนั้นที่ผมได้เจอเธอ มันเป็นเเพราะเธอค่อนข้างไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับการเรียนมหาลัยมากเท่าไหร่ผมเเลยกึ่งๆว่าอาสาเเป็นนคนแนะนำเเรื่องการเรียนเรื่องต่างๆให้เอง ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะะไรมากจนอยู่ด้วยกันนานๆเข้าผมก็แน่นอนว่าเริ่มชอบเธอขึ้นมา จนวันนึงผมตัดสินใจสารภาพไปว่ารู้สึกยังไง แต่โชคไม่เข้าข้าง ผมก็โดนเฟรนด์โซนไปเรียบร้อย เพราะเธอบอกว่าอยากคบหากันแค่เพื่อนมากกว่า หลังจากนั้นมาผมก็เริ่มห่างจากเธอเรื่อยๆจนกลายเป็นแค่คนรู้จักที่เดินผ่านกันเฉยๆ 

ทีนี้มาต่อที่ประเด็นหลักที่ผมตั้งไว้แต่แรกนะครับ

หลังจากนั้นมาผมก็ใช้ชีวิตไปตามปกติ จนกระทั้งนี่แหละครับ เพื่อนสมัยเรียนที่ผมเล่าไปตอนแรกทักมาหาผม บอกว่าอยากให้ช่วยแนะนำเรื่องการเรียนให้หน่อย ซึ่งผมก็ทั้งตกใจแต่ก็ตอบรับไปอย่างไม่ลังเล ผมไม่รู้ทั้งนั้นว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ อยู่ๆเค้ามาทักผมทำไม แต่ใช่ เค้าทักมาหาผมแล้ว แค่เเค้าทักมาตอนนั้น มันไม่น่าเชื่อว่ามันจะพาเราสองคนมาอยู่ในจุดที่รู้จักกันมากขึ้น เริ่มมีความสัมพันธ์มากขึ้น แล้วก็สนิทกันในที่สุด เพียงเเพราะแค่ผมช่วยแนะะนำเรื่องเรียนให้เธอได้แค่นั้นเอง ทีนี้ตรงนี้แหละครับคือประเด็น ผมไม่กล้าที่จะบอกความในใจที่มีเลยครับ ผมไม่อยากจะเสียเพื่อนคนนี้ไปเหมือนคนก่อนหน้า ผมไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเธอคิดยังไงกับผม ณ จุดๆนี้ผมยอมรับเเลยว่า เราสนิทกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะมีใครแสดงออกเลยว่าจริงๆแล้วรู้สึกยังไง ผมจะเตือนตัวเองอยู่เสมอว่า ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีแล้ว อย่าทำพังเหมือนครั้งก่อนเเลย ผมเลยได้แค่เก็บความรู้สึกไว้แต่นั้นเรื่อยมา มันคงจะง่าย ถ้าเผอิญเราไม่ได้สนิทไกล้ชิดกันขนาดนี้  แต่ผมดันเจอเธอแทบทุกวัน ยิ่งเเจอมันก็ยิ่งรู้สึก แต่บทเเรียนเก่ามันยังค้ำคออยู่ ก็พูดออกไปไม่ได้

ผมเลยอยากถามเพื่อนๆว่าผมควรทำยังไงดีครับ? ผมอยากรู้จริงๆว่าเธอคิดยังไงกับผม มันจะเป็นไปได้มั้ยถ้าเราต่างคิดเหมืนกันเพียงแต่ไม่มีใครกล้าที่จะพูดขึ้นมาก่อน

ขอบคุณครับ