เราเปเด็กฝึกงานเด็กบ้านนอกเข้ากรุง มันเหนื่อยมันท้อมากๆเราทำtops kitchan มันเหนื่อยมากๆ รับออเดอร์ลูกค้าซึ่งเด็กใหม่ไม่รู้ราคาสินค้าเลย ทุกทีพนักงานเขาก็จะคิดเงินตรงนั้นเลยแล้วถอดเงินที่หลังแต่เราต้องมาไล่ว่าเมนูไหนราคาเท่าไหร่เพราะจำไม่ได้เยอะมากๆ แล้วก็ต้องไปเสิรฟอาหาร กลับมายิงบาโค้ดคิดเงิน หนักมากๆยิ่งตอนกลางวันกับตอนเย็นคนจะเยอะมากๆแล้วจะทำอะไรไม่ทันสักอย่าง วันไหนเข้ากะบ่ายแล้วก็พี่พนักงานที่ช่วยเราเขาก็จะกลับหมดเหลือแต่เราที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ลูกค้าโวยอีก มันเหนื่อยมันท้อ ต้องฝึก1ปีทำแบบนี้ไปอีก1ปี เงินขาดเงินเกินก็ต้องรับผิดชอบเอง ไม่อยากทำเลยเพราะกลัวเพราะเราก็ไม่ได้เก่ง ทำก็ช้า จำราคาเมนูก็ไม่ได้ วันไหนเข้าคนเดียวคงแย่มากๆ เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ คิดถึงบ้านทุกวัน พ่อแม่โทรมาทีก็ปาดน้ำตาที ใจลอยไปที่บ้านแล้วแต่ติดที่ตัวกลับไม่ได้ ถ้าไม่กิจของวิลัยก็กลับไม่ได้หยุดได้1วัน สู้เนอะเด็กบ้านนอก เอาฝันกลับไปให้พ่อแม่ได้ชื่นใจ
ปล.เด็กบ้านนอกมากอดกันเร็ว😭