สวัสดีค่ะเราอายุ 19 ปี
ตอนนี้เราฝึกงานช่วงปิดเทอมใหญ่ที่หน่วยงานราชการที่นึง
งานไม่เยอะเท่าไหร่ค่ะแค่เดินถ่ายเอกสารให้พี่ๆในห้อง
ด้วยความที่ ที่นี่มีประชาชนมาติดต่องานเยอะแยะ
เราโดนมองด้วยสายตาทั้งวันเรารู้ตัวค่ะว่าเราอ้วนและหน้าตาไม่ดี
เราไม่อยากเกิดมาเป็นแบบนี้เหมือนกันค่ะ เราท้อมาก
เราอายสายตาประชาชนและพี่ๆที่ทำงานมากเลยค่ะ
นี่ผ่านมา สัปดาห์กว่าแล้ว เราคิดจนอยากเลิกเรียนอยากคุยกับแม่เรื่องนี้
ใจนึงก็สงสารแม่ค่ะ เราเป็นคนคิดมากและไม่กล้าปรึกษาใครเลยสักคน
เอามาคิดคนเดียว บางทีเราก็ขับรถไปหาที่เงียบๆร้องไห้คิดทบทวนชีวิต
ว่าทำไมฟ้าถึงไม่เคยเข้าข้างเราบ้างในหลายๆเรื่อง
มาฝึกงานที่นี่พอกลับบ้านไปก็อาบน้ำนอน 1 ทุ่มกว่าๆ
ทั้งๆที่ปกติเรานอน 4 ทุ่ม กลับบ้านไปเรารู้สึกไม่อยากพูดกับคนในบ้านเลยค่ะ
บางทีก็แสดงกิริยาท่าทางก้าวร้าวใส่ครอบครัวเราด้วย
ตั้งแต่ฝึกงานมานี่ เรานอนหลับเพื่อหนีปัญหาในหัวทุกครั้ง
หลายๆครั้งที่เราคิดอยากจะฆ่าตัวตาย คนอ่านอาจจะคิดว่ามันไร้สาระ
หรือปัญหามันขนาดนั้นเลยหรอ สำหรับเราเราโดนมอง โดนบลูลี่มาทั้งชีวิตแล้วค่ะ ถึงแค่อายุ 19  ที่ผ่านมามันเยอะมากสำหรับเราแล้วค่ะ
นั่งพิมพ์ไปยังจะร้องไห้เลยค่ะ เราไม่มีที่ระบายจริงๆ เราสมัครพันทิปมาเพื่ออยากจะแชร์ปัญหาชีวิตหรือระบายให้ใครสักคนฟังบ้าง

ขอบคุณที่ทุกคนอ่านมาถึงตอนนี้นะคะ ถ้าอ่านมาถึงตอนนี้เราขอบคุณมากๆ อย่างน้อยก็มีคุณที่รับฟังเราผ่านหน้าจอ  

ขอบคุณมากจริงๆค่ะ 🌻