สวัสดีค่ะ🙏🙏 เป็นกระทู้แรกของหนู ถ้าผิดพลาดหรือไม่เหมาะสมก็ขออภัยล่วงหน้าด้วยนะคะ และขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาช่วยตอบค่ะ
หนูอายุ 16 ปีค่ะมีบาดแผลในใจมาตั้งแต่อายุ 8 ขวบค่ะคือเป็นเรื่องที่ทำให้หนูกลัวมาก หวาดระแวง แต่ก็ไม่สามารถบอกใครได้T T นั่นทำให้หนูเป็นเด็กเก็บกด ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น เวลามีปัญหาหนูจะไม่บอกใครให้รับรู้แม้แต่ครอบครัว หนูจะแก้ปัญหาด้วยตัวเองทุกอย่าง นั่นก็เลยทำให้หนูดูเหมือนคนเข้มแข็งต้องแบกรับปัญหาครอบครัวทุกอย่าง แต่แค่ปัญหาในรั้วโรงเรียนก็แบกรับไว้แทบไม่ไหวแล้วค่ะ หนูอ่อนไหวกับเรื่องความซื่อสัตย์มากๆ รู้สึกว่าทั้งที่เราทุ่มเทให้ใคร แต่สุดท้ายก็กลับทำร้ายเราทุกครั้ง โดนหักหลังโดนทิ้งทุกครั้ง ทั้งญาติพี่น้องที่เอาแต่จับผิด เหยียบเราในวันที่เราล้ม ครอบครัวที่ไม่มีใครเข้าใจ หนูทนมานานมาก บางครั้งเวลาเหนื่อยมากๆก็มานั่งร้องไห้ในมุมห้องมืดๆคนเดียว ตอนร้องไห้หนูรู้สึกทรมาน โดดเดี่ยว ทำไมต้องมาแบกรับเรื่องแย่ๆแบบนี้เมื่อไหร่ทุกอย่างจะผ่านไป พอร้องเสร็จก็ต้องทำตัวเป็นปกติออกไปช่วยงานบ้าน หนูคิดว่าที่หนูเป็นทั้งหมดมันก็แค่ความเคลียดธรรมดาๆ กระทั่งหนูแบกรับปัญหามาเรื่อยๆ
**จนหนูอายุ 16 เป็นปัญหาที่ผลักชีวิตหนูลงเหวเลยก็ว่าได้ค่ะ ปัญหาครั้งนี้น่าจะเป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กนักเรียนนั่นก็คือเรื่องเพื่อนค่ะ ขอไม่เล่านะคะว่าเพราะอะไร แต่มันร้ายแรงถึงขั้นทำให้หนูเกลียดเพื่อนสนิทที่คบกันมา 12 ปี หนูไม่พูดด้วย ไม่มองหน้า ทำเหมือนเขาไม่มีชีวิตในสายตา เพื่อนๆในห้องเองก็เสียดายในมิตรภาพ พยายามเกลี้ยกล่อมให้คืนดี แต่สำหรับหนูมันไม่ใช่เกลี้ยกล่อมเลยค่ะ บังคับให้หนูคืนดีมากกว่า ทั้งพูด "ไม่สงสารเพื่อนหน่อยหรอ" "ให้อภัยมันหน่อยยังไงก็เพื่อน" มากมายสารพัดจนตัวเองดูเป็นคนผิดทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เพื่อนๆในห้องมองหนูเป็นตัวร้าย แต่ในใจเราก็คิดว่าเธอไม่ได้โดนแบบฉันนิ่เธอจะมาเข้าใจอะไร ไม่ได้โดนเองเธอไม่รู้หรอก จนกลายเป็นเรื่องใหญ่ครูที่ปลึกษาต้องเรียกมาคุย หนูจำไม่ได้ค่ะว่าคุณครูพูดว่าอะไรบ้าง แต่ทุกคำพูดของครูมีแต่ทางเลือกให้หนูคืนดีกลับเพื่อนเท่านั้น ไม่ได้มีแค่ครูค่ะ ยังมีหัวหน้าห้อง เพื่อนในห้องอีก 2-3 คน ตอนนั้นหนูรู้สึกเหมือนโดนรุมเลยค่ะ หนูรู้สึกโกรธมากกลัวมากเผลอพูดความในใจออกไปทุกอย่าง จากที่ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าใครก็ร้องจนตัวสั่น กลับบ้านไปหนูร้องไห้หนักมากในห้องนอน หลังจากนั้นหนูก็มีอาการเป็นแบบนี้บ่อยขึ้น รู้สึกผิดพลาดในชีวิต กลัว ไว้เล็บให้ยาวแล้วกรีดแขนตัวเอง เวลาเห็นรอยกรีดที่แขนมันทำให้หนูรู้สึกพอใจและสงบ หนูอยากอยู่คนเดียวมากขึ้น ขาดโรงเรียนเพราะรู้สึกอึดอัด หนูจะเป็นแบบนี้เวลาอยู่คนเดียวค่ะ แต่พออยู่ต่อหน้าครอบครัวอยู่ในโรงเรียนหนูก็จะทำตัวเป็นปกติ ตรงข้ามกับตัวเองทุกอย่าง
หลังๆมาหนูมีอาการเบื่อทุกอย่างค่ะ ทุกสิ่งที่เคยทำมันน่าเบื่อหมด รำคาญเพื่อน รำคาญครอบครัว หงุดหงิดหิวตลอดเวลา นอนหลับยาก มีอาการดิ่งรุนแรงมากขึ้น รู้สึกเคลียดกังวลร้องไห้ไม่มีสาเหตุ ไม่มีสมาธิกระทั่งเขียนหนังสือเพราะตัวหนูจะสั่นน้ำตามันจะไหลออกมา อยากออกไปกอดแม่ใจจะขาดก็กลัวจะเป็นภาระ ที่กังวลที่สุดคือความคิดที่จะฆ่าตัวตายค่ะ หนูเคยคิดแต่ก็ไม่เคยทำ เป็นครั้งแรกที่คิดและพยายามจะทำ แต่ก็ไม่ได้เป็นบ่อยนะคะ อาจจะ 3-4 ครั้งต่อเดือน สรุปแล้วอาการหนูมันเป็นยังไงหรอคะ แค่เคลียดคิดมากหรือเปล่า ขอบพระคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะคะ🙏🙏
😭ช่วยหนูด้วยค่ะ😭 อาการแบบนี้แค่เคลียด!!??
หนูอายุ 16 ปีค่ะมีบาดแผลในใจมาตั้งแต่อายุ 8 ขวบค่ะคือเป็นเรื่องที่ทำให้หนูกลัวมาก หวาดระแวง แต่ก็ไม่สามารถบอกใครได้T T นั่นทำให้หนูเป็นเด็กเก็บกด ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น เวลามีปัญหาหนูจะไม่บอกใครให้รับรู้แม้แต่ครอบครัว หนูจะแก้ปัญหาด้วยตัวเองทุกอย่าง นั่นก็เลยทำให้หนูดูเหมือนคนเข้มแข็งต้องแบกรับปัญหาครอบครัวทุกอย่าง แต่แค่ปัญหาในรั้วโรงเรียนก็แบกรับไว้แทบไม่ไหวแล้วค่ะ หนูอ่อนไหวกับเรื่องความซื่อสัตย์มากๆ รู้สึกว่าทั้งที่เราทุ่มเทให้ใคร แต่สุดท้ายก็กลับทำร้ายเราทุกครั้ง โดนหักหลังโดนทิ้งทุกครั้ง ทั้งญาติพี่น้องที่เอาแต่จับผิด เหยียบเราในวันที่เราล้ม ครอบครัวที่ไม่มีใครเข้าใจ หนูทนมานานมาก บางครั้งเวลาเหนื่อยมากๆก็มานั่งร้องไห้ในมุมห้องมืดๆคนเดียว ตอนร้องไห้หนูรู้สึกทรมาน โดดเดี่ยว ทำไมต้องมาแบกรับเรื่องแย่ๆแบบนี้เมื่อไหร่ทุกอย่างจะผ่านไป พอร้องเสร็จก็ต้องทำตัวเป็นปกติออกไปช่วยงานบ้าน หนูคิดว่าที่หนูเป็นทั้งหมดมันก็แค่ความเคลียดธรรมดาๆ กระทั่งหนูแบกรับปัญหามาเรื่อยๆ
**จนหนูอายุ 16 เป็นปัญหาที่ผลักชีวิตหนูลงเหวเลยก็ว่าได้ค่ะ ปัญหาครั้งนี้น่าจะเป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กนักเรียนนั่นก็คือเรื่องเพื่อนค่ะ ขอไม่เล่านะคะว่าเพราะอะไร แต่มันร้ายแรงถึงขั้นทำให้หนูเกลียดเพื่อนสนิทที่คบกันมา 12 ปี หนูไม่พูดด้วย ไม่มองหน้า ทำเหมือนเขาไม่มีชีวิตในสายตา เพื่อนๆในห้องเองก็เสียดายในมิตรภาพ พยายามเกลี้ยกล่อมให้คืนดี แต่สำหรับหนูมันไม่ใช่เกลี้ยกล่อมเลยค่ะ บังคับให้หนูคืนดีมากกว่า ทั้งพูด "ไม่สงสารเพื่อนหน่อยหรอ" "ให้อภัยมันหน่อยยังไงก็เพื่อน" มากมายสารพัดจนตัวเองดูเป็นคนผิดทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เพื่อนๆในห้องมองหนูเป็นตัวร้าย แต่ในใจเราก็คิดว่าเธอไม่ได้โดนแบบฉันนิ่เธอจะมาเข้าใจอะไร ไม่ได้โดนเองเธอไม่รู้หรอก จนกลายเป็นเรื่องใหญ่ครูที่ปลึกษาต้องเรียกมาคุย หนูจำไม่ได้ค่ะว่าคุณครูพูดว่าอะไรบ้าง แต่ทุกคำพูดของครูมีแต่ทางเลือกให้หนูคืนดีกลับเพื่อนเท่านั้น ไม่ได้มีแค่ครูค่ะ ยังมีหัวหน้าห้อง เพื่อนในห้องอีก 2-3 คน ตอนนั้นหนูรู้สึกเหมือนโดนรุมเลยค่ะ หนูรู้สึกโกรธมากกลัวมากเผลอพูดความในใจออกไปทุกอย่าง จากที่ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าใครก็ร้องจนตัวสั่น กลับบ้านไปหนูร้องไห้หนักมากในห้องนอน หลังจากนั้นหนูก็มีอาการเป็นแบบนี้บ่อยขึ้น รู้สึกผิดพลาดในชีวิต กลัว ไว้เล็บให้ยาวแล้วกรีดแขนตัวเอง เวลาเห็นรอยกรีดที่แขนมันทำให้หนูรู้สึกพอใจและสงบ หนูอยากอยู่คนเดียวมากขึ้น ขาดโรงเรียนเพราะรู้สึกอึดอัด หนูจะเป็นแบบนี้เวลาอยู่คนเดียวค่ะ แต่พออยู่ต่อหน้าครอบครัวอยู่ในโรงเรียนหนูก็จะทำตัวเป็นปกติ ตรงข้ามกับตัวเองทุกอย่าง
หลังๆมาหนูมีอาการเบื่อทุกอย่างค่ะ ทุกสิ่งที่เคยทำมันน่าเบื่อหมด รำคาญเพื่อน รำคาญครอบครัว หงุดหงิดหิวตลอดเวลา นอนหลับยาก มีอาการดิ่งรุนแรงมากขึ้น รู้สึกเคลียดกังวลร้องไห้ไม่มีสาเหตุ ไม่มีสมาธิกระทั่งเขียนหนังสือเพราะตัวหนูจะสั่นน้ำตามันจะไหลออกมา อยากออกไปกอดแม่ใจจะขาดก็กลัวจะเป็นภาระ ที่กังวลที่สุดคือความคิดที่จะฆ่าตัวตายค่ะ หนูเคยคิดแต่ก็ไม่เคยทำ เป็นครั้งแรกที่คิดและพยายามจะทำ แต่ก็ไม่ได้เป็นบ่อยนะคะ อาจจะ 3-4 ครั้งต่อเดือน สรุปแล้วอาการหนูมันเป็นยังไงหรอคะ แค่เคลียดคิดมากหรือเปล่า ขอบพระคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะคะ🙏🙏