สวัสดีค่ะวันนี้หนูมีเรื่องจะมาถามนิดหน่อยน่ะค่ะ คือหนูอายุ 15 ปี อาจจะเด็กสำหรับพี่ๆหลายคนในนี้
แต่หัวข้อวันนี้ก็คือหนูสงสัยมากๆว่า หนูอ่อนแอจริงๆหรือว่าแค่ร้องไห้ง่ายเฉยๆ
คือเรื่องมันเริ่มมาจากตอนเด็กๆค่ะ ช่วงประถมหนูเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมากๆ ตอนเพื่อนว่านิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้แล้วจนเพื่อนอาจจะไม่ค่อยชอบ
โดนเพื่อนกลุ่มหนึ่งว่าตลอดว่า "ขี้แง" แล้วก็จะมีคำพูดที่เพื่อนๆกลุ่มนั้นชอบพูดตลอดว่า "แค่นี้ก็ร้องไห้ บ้าา" หนูโดนเพื่อนพูดแบบใส่จน
คิดว่าตัวเอง ผิดปกติ ค่ะแล้วมันก็เป็น ปมในใจมาตลอด จนเริ่มขึ้น ม.1 ใหม่เมื่อปี 2020 หนูก็ไปเห็นคลิปหนึ่งที่พูดว่า หนูเป็นคนมีบุคคลิก
Highly Sensitive Person ก็คือคนเซ้นซีทีฟนั่นแหละค่ะ หนูก็เริ่มเข้าใจตัวเองมานิดหน่อย แต่ก็ยังเจอคำพูดที่ว่า หนูอ่อนแอ แค่นี้ก็ร้องไห้
ต้องเข้มแข็งขึ้น แล้วคำพูดมาจากคนที่หนูรักทั้งนั้น พ่อ แฟน หรือบางทีก็โดนเพื่อนสายชั้นเดียวกันที่ไม่ชอบหนูด่าก็พูดค่ะ
ทุกคนพูดเหมือนกันหมดว่าหนูอ่อนแอ แต่ลึกหนูก็รู้สึกว่าหนูแค่ตกใจกับสิ่งที่เขาพูดเลยร้องไห้ออกมาแบบกลั้นไม่ได้ แต่หลายๆอย่าง
มันก็เหมือนหนูจะอ่อนแอ่จริงๆ
เมื่อก่อนพ่อแม่มักจะดูด้วยเสียงที่ดังเรียกง่ายๆว่า ตะคอกนั่นแหละค่ะ หนูก็ร้องไห้ตลอด
พอมาเรียนด้วยความที่หนูเป็นที่ เรียนไม่เก่งเลย แล้วก็ไม่ค่อยสนใจงานค่ะ เพราะหนูทำไม่เป็นหนูเลยมีความคิดว่าจะไม่ทำ ก็ขี้เกียจแหละค่ะ
มันเลยทำให้หนูโดนครูตะคอกบ่อยๆ ช่วง ป.5โดนหนักมากๆค่ะ เพราะครูประจำชั้นดูไม่ชอบหนูเลย
จำได้ว่าครั้งหนึ่งมี การซ้อมงานน่าจะเกี่ยวกับวิชาลูกเสือค่ะแล้วซ้อมนานมาก ตั้งแต่ เที่ยงจนถึงบ่ายๆ คือโรงเรียนเป็นโรงเรียน เอกชนค่ะ
โรงเรียนคริสต์แหง่หนึ่ง แถวๆถนนสาย 1 คือโรงเรียนจะมี พักน้อยเช้าน่าจะประมาณ 20 นาที พักเที่ยง แล้วก็มี พักน้อยบ่าย 10 นาที ค่ะ
คือซ้อมก็กินเวลาพักน้อยบ่ายไป 5 นาทีแล้ว หนูก็ดันปวดปัสสาวะค่ะและมันก็ซ้อมเสร็จพอดี หนูเลยวิ่งขึ้นไปเข้าห้องน้ำตึก
เพราะคิดว่าจะเข้าห้องน้ำแล้วเดินไปเข้าห้องเรียนเลย เพราะวันนั้นหนูมีเวรทำสะอาดห้องด้วยค่ะ แต่พอหนูกลับเข้าห้องเรียนมา
เพื่อนๆแก๊งนั้นกลับพูดว่า หนูโดดเวรค่ะ ทั้งที่ ซ้อมก็กินเวลาไป 5 นาทีหนูวิ่งขึ้นตึกก็ 5 นาที เข้าห้องน้ำก็หมดเวลาพอดี
จนครูประจำชั้นเข้ามาเพื่อนๆก็พากันบอกว่าหนูโดดเวร ไม่ยอมทำเวร ครูก็เชื่อค่ะแล้วหันมาถามว่า ทำไมหนูไม่ทำเวร
หนูเลยบอกความจริงไปว่า หนูไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ ครูคนนั้นกลับพูดใส่หนูว่า แกเข้าห้องน้ำมันนานขนาดนั้นเลยหรอ ด้วยเสียงที่
ดังตามลุคของครูแกอยู่แล้ว ในเหตุการณ์นี้หนูไม่ได้ร้องไห้นะคะอาจจะเพราะโดนจนชินแล้วด้วย แต่มันก็ฝังใจมากๆ
จนหนูเริ่มโตความกลัวในวัยเด็กก็เริ่มไม่เหมือนเดิมค่ะ ไม่ได้ร้องไห้ง่ายกับเสียงตะคอกดังๆอีกแล้ว
จนเมื่อปีที่แล้วหนูเข้าเรียนชั้น ม.1 ใหม่ เพื่อนหนูคนนึงก็มีเรื่องกับเพื่อนในสายชั้นแก๊งนึง มีวันนึงที่เขาเคลียร์กันค่ะ
ซึ่งหนูก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย คือเพื่อนแก๊งนั้นมาล้อมโต๊ะเพื่อนหนูไว้เลยค่ะ หนูเลยกลัวแล้วแยกออกมาอีกโต๊ะนึงกับเพื่อนอีกคนนึงแต่ก็ได้ยินบทพูดของแก๊งนั้นค่ะหนูก็ด้วยความที่ไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้ หนูเลยขอให้เพื่อนพาออกมาค่ะ แต่เพื่อนก็บอกว่า จะอยู่ จะดูว่ามันจะตบกันมั้ย(เพื่อนคงเป็นห่วงค่ะ)
หนูก็ไม่กล้าเดินออกมาคนเดียวค่ะ เพราะหนูกลัว รู้สึกว่าเวลาเดินคนเดียวจะมีคนมองมั้ย เลยอึดอัดมากๆ จนต้องเพื่อนคนนั้นว่าไม่ไหวแล้ว จะออกจากตรงนั้นเพื่อนก็เข้าใจค่ะ เลยพาหนูออกมา แล้วหนูก็ร้องไห้เลยค่ะเพราะกลัวมากๆ แล้วก็เดินไปหาแฟนที่อยู่ตรงสนามแบตค่ะแฟนก็ปลอบสักพักนึง
แก๊งนั้นก็เดินมาเจอค่ะเขาก็ถามถึงเพื่อนคนนั้นที่เขามีเรื่อง แฟนหนูก็บอกไม่รู้ แล้วเขาก็เดินไปค่ะ หนุก็มีเล่าให้พ่อแม่ฟังนะคะว่าที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง
คือหนูเล่าให้พ่อแม่ฟังทุกวันค่อว่าทำอะไรบ้างทที่โรงเรียน เรียนยังไง มีเรื่องอะไรมั้ย จนเหมือนวันนึงแก๊งนั้นก็มีเรื่องกับเพื่อนอยู่ค่ะ
เขาสร้างแชทกลุ่มขึ้นมาเคลียร์กับเพื่อนหนูค่ะ เพื่อนหนุก็เหนื่อยกับพวกเขามากๆ เพื่อนหนูเลยบอกพวกเขาว่า ให้จบๆเรื่องไปแล้วก็มีการกล่าวหนูค่ะ ว่า
หนูมันอ่อนแอ จนเพื่อนกลุ่มนั้นก็พูดขึ้นมาว่า เข้มแข็งบ้างไม่ได้หรอ จนมีวันนึงเหมือนเขาเริ่มมาแซะหนูแทนค่ะ เดินผ่านก็พูดว่า ร้องไห้ทำไมหรอๆ
จนเกิดเรื่องต้องเข้าห้องปกครอง หลังจากออกมาพ่อก็พูดว่า หนูก็ผิดที่อ่อนแอเกินไป แล้วหนุก็รู้สึกอีกครั้งค่ะว่าหนูผิดปกติ ไม่เหมือนคนอื่นเลย รู้สึกผิดมากๆ มันก็ฝังหนูมากๆค่ะนานเป็นเดือนเลยกว่าที่จะลืมได้
จนช่วงที่ปิดเทอมที่ผ่านมาที่นี่แหละค่ะหนูทะเลาะกับแฟน แฟนก็บอกว่า หนุอ่อนแอมากๆ เขาพูดไรไม่ได้เลยพูดหนูก็ร้องไห้ หนูเลยคิดค่ะว่าหนูอ่อนแอเกินไปรึป่าว จนหนูเริ่มเปิดคลิปฟัง เขาก็บอกตลอดว่าคนเป็นแบบ Highly Sensitive Person ไม่ได้อ่อนแอแค่ไวต่อคำพูด ความรู้สึก สถานการ์ณ หนูเลยเริ่มสง สัยค่ะ เลยตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา
(อาจจะยาวไปหน่อยนะคะแต่ก็อยากให้ลองมองเหตุการ์ณในอดีตของหนูให้มันเข้าใจมากขึ้น)
เราอ่อนแอหรือแค่ร้องไห้ง่ายเฉยๆ
แต่หัวข้อวันนี้ก็คือหนูสงสัยมากๆว่า หนูอ่อนแอจริงๆหรือว่าแค่ร้องไห้ง่ายเฉยๆ
คือเรื่องมันเริ่มมาจากตอนเด็กๆค่ะ ช่วงประถมหนูเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมากๆ ตอนเพื่อนว่านิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้แล้วจนเพื่อนอาจจะไม่ค่อยชอบ
โดนเพื่อนกลุ่มหนึ่งว่าตลอดว่า "ขี้แง" แล้วก็จะมีคำพูดที่เพื่อนๆกลุ่มนั้นชอบพูดตลอดว่า "แค่นี้ก็ร้องไห้ บ้าา" หนูโดนเพื่อนพูดแบบใส่จน
คิดว่าตัวเอง ผิดปกติ ค่ะแล้วมันก็เป็น ปมในใจมาตลอด จนเริ่มขึ้น ม.1 ใหม่เมื่อปี 2020 หนูก็ไปเห็นคลิปหนึ่งที่พูดว่า หนูเป็นคนมีบุคคลิก
Highly Sensitive Person ก็คือคนเซ้นซีทีฟนั่นแหละค่ะ หนูก็เริ่มเข้าใจตัวเองมานิดหน่อย แต่ก็ยังเจอคำพูดที่ว่า หนูอ่อนแอ แค่นี้ก็ร้องไห้
ต้องเข้มแข็งขึ้น แล้วคำพูดมาจากคนที่หนูรักทั้งนั้น พ่อ แฟน หรือบางทีก็โดนเพื่อนสายชั้นเดียวกันที่ไม่ชอบหนูด่าก็พูดค่ะ
ทุกคนพูดเหมือนกันหมดว่าหนูอ่อนแอ แต่ลึกหนูก็รู้สึกว่าหนูแค่ตกใจกับสิ่งที่เขาพูดเลยร้องไห้ออกมาแบบกลั้นไม่ได้ แต่หลายๆอย่าง
มันก็เหมือนหนูจะอ่อนแอ่จริงๆ
เมื่อก่อนพ่อแม่มักจะดูด้วยเสียงที่ดังเรียกง่ายๆว่า ตะคอกนั่นแหละค่ะ หนูก็ร้องไห้ตลอด
พอมาเรียนด้วยความที่หนูเป็นที่ เรียนไม่เก่งเลย แล้วก็ไม่ค่อยสนใจงานค่ะ เพราะหนูทำไม่เป็นหนูเลยมีความคิดว่าจะไม่ทำ ก็ขี้เกียจแหละค่ะ
มันเลยทำให้หนูโดนครูตะคอกบ่อยๆ ช่วง ป.5โดนหนักมากๆค่ะ เพราะครูประจำชั้นดูไม่ชอบหนูเลย
จำได้ว่าครั้งหนึ่งมี การซ้อมงานน่าจะเกี่ยวกับวิชาลูกเสือค่ะแล้วซ้อมนานมาก ตั้งแต่ เที่ยงจนถึงบ่ายๆ คือโรงเรียนเป็นโรงเรียน เอกชนค่ะ
โรงเรียนคริสต์แหง่หนึ่ง แถวๆถนนสาย 1 คือโรงเรียนจะมี พักน้อยเช้าน่าจะประมาณ 20 นาที พักเที่ยง แล้วก็มี พักน้อยบ่าย 10 นาที ค่ะ
คือซ้อมก็กินเวลาพักน้อยบ่ายไป 5 นาทีแล้ว หนูก็ดันปวดปัสสาวะค่ะและมันก็ซ้อมเสร็จพอดี หนูเลยวิ่งขึ้นไปเข้าห้องน้ำตึก
เพราะคิดว่าจะเข้าห้องน้ำแล้วเดินไปเข้าห้องเรียนเลย เพราะวันนั้นหนูมีเวรทำสะอาดห้องด้วยค่ะ แต่พอหนูกลับเข้าห้องเรียนมา
เพื่อนๆแก๊งนั้นกลับพูดว่า หนูโดดเวรค่ะ ทั้งที่ ซ้อมก็กินเวลาไป 5 นาทีหนูวิ่งขึ้นตึกก็ 5 นาที เข้าห้องน้ำก็หมดเวลาพอดี
จนครูประจำชั้นเข้ามาเพื่อนๆก็พากันบอกว่าหนูโดดเวร ไม่ยอมทำเวร ครูก็เชื่อค่ะแล้วหันมาถามว่า ทำไมหนูไม่ทำเวร
หนูเลยบอกความจริงไปว่า หนูไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ ครูคนนั้นกลับพูดใส่หนูว่า แกเข้าห้องน้ำมันนานขนาดนั้นเลยหรอ ด้วยเสียงที่
ดังตามลุคของครูแกอยู่แล้ว ในเหตุการณ์นี้หนูไม่ได้ร้องไห้นะคะอาจจะเพราะโดนจนชินแล้วด้วย แต่มันก็ฝังใจมากๆ
จนหนูเริ่มโตความกลัวในวัยเด็กก็เริ่มไม่เหมือนเดิมค่ะ ไม่ได้ร้องไห้ง่ายกับเสียงตะคอกดังๆอีกแล้ว
จนเมื่อปีที่แล้วหนูเข้าเรียนชั้น ม.1 ใหม่ เพื่อนหนูคนนึงก็มีเรื่องกับเพื่อนในสายชั้นแก๊งนึง มีวันนึงที่เขาเคลียร์กันค่ะ
ซึ่งหนูก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย คือเพื่อนแก๊งนั้นมาล้อมโต๊ะเพื่อนหนูไว้เลยค่ะ หนูเลยกลัวแล้วแยกออกมาอีกโต๊ะนึงกับเพื่อนอีกคนนึงแต่ก็ได้ยินบทพูดของแก๊งนั้นค่ะหนูก็ด้วยความที่ไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้ หนูเลยขอให้เพื่อนพาออกมาค่ะ แต่เพื่อนก็บอกว่า จะอยู่ จะดูว่ามันจะตบกันมั้ย(เพื่อนคงเป็นห่วงค่ะ)
หนูก็ไม่กล้าเดินออกมาคนเดียวค่ะ เพราะหนูกลัว รู้สึกว่าเวลาเดินคนเดียวจะมีคนมองมั้ย เลยอึดอัดมากๆ จนต้องเพื่อนคนนั้นว่าไม่ไหวแล้ว จะออกจากตรงนั้นเพื่อนก็เข้าใจค่ะ เลยพาหนูออกมา แล้วหนูก็ร้องไห้เลยค่ะเพราะกลัวมากๆ แล้วก็เดินไปหาแฟนที่อยู่ตรงสนามแบตค่ะแฟนก็ปลอบสักพักนึง
แก๊งนั้นก็เดินมาเจอค่ะเขาก็ถามถึงเพื่อนคนนั้นที่เขามีเรื่อง แฟนหนูก็บอกไม่รู้ แล้วเขาก็เดินไปค่ะ หนุก็มีเล่าให้พ่อแม่ฟังนะคะว่าที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง
คือหนูเล่าให้พ่อแม่ฟังทุกวันค่อว่าทำอะไรบ้างทที่โรงเรียน เรียนยังไง มีเรื่องอะไรมั้ย จนเหมือนวันนึงแก๊งนั้นก็มีเรื่องกับเพื่อนอยู่ค่ะ
เขาสร้างแชทกลุ่มขึ้นมาเคลียร์กับเพื่อนหนูค่ะ เพื่อนหนุก็เหนื่อยกับพวกเขามากๆ เพื่อนหนูเลยบอกพวกเขาว่า ให้จบๆเรื่องไปแล้วก็มีการกล่าวหนูค่ะ ว่า
หนูมันอ่อนแอ จนเพื่อนกลุ่มนั้นก็พูดขึ้นมาว่า เข้มแข็งบ้างไม่ได้หรอ จนมีวันนึงเหมือนเขาเริ่มมาแซะหนูแทนค่ะ เดินผ่านก็พูดว่า ร้องไห้ทำไมหรอๆ
จนเกิดเรื่องต้องเข้าห้องปกครอง หลังจากออกมาพ่อก็พูดว่า หนูก็ผิดที่อ่อนแอเกินไป แล้วหนุก็รู้สึกอีกครั้งค่ะว่าหนูผิดปกติ ไม่เหมือนคนอื่นเลย รู้สึกผิดมากๆ มันก็ฝังหนูมากๆค่ะนานเป็นเดือนเลยกว่าที่จะลืมได้
จนช่วงที่ปิดเทอมที่ผ่านมาที่นี่แหละค่ะหนูทะเลาะกับแฟน แฟนก็บอกว่า หนุอ่อนแอมากๆ เขาพูดไรไม่ได้เลยพูดหนูก็ร้องไห้ หนูเลยคิดค่ะว่าหนูอ่อนแอเกินไปรึป่าว จนหนูเริ่มเปิดคลิปฟัง เขาก็บอกตลอดว่าคนเป็นแบบ Highly Sensitive Person ไม่ได้อ่อนแอแค่ไวต่อคำพูด ความรู้สึก สถานการ์ณ หนูเลยเริ่มสง สัยค่ะ เลยตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา
(อาจจะยาวไปหน่อยนะคะแต่ก็อยากให้ลองมองเหตุการ์ณในอดีตของหนูให้มันเข้าใจมากขึ้น)