เรื่องมีอยู่ว่าผมทำงานอยู่ในสถาบันกัลยาราชนครินทร์ครับ เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีนักศึกษาพยาบาลมาฝึกงานครับ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อนครับ ตอนแรก ๆ ผมก็เฉย ๆ มากครับในการที่ผมปฏิบัติงานในแต่ละวันต้องมีการเข้า-ออกตึกผู้ป่วยที่มีนักศึกษาพยาบาลมาฝึกงานอยู่แล้วครับ เห็นหน้าทุกคน ใช้เวลาเกือบร่วมเดือนที่จะต้องเจอหน้ากัน แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอมาถึงวันสุดท้ายที่น้องเขาจะปิดกลุ่มครับ (ปิดกลุ่มในวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2563) เป็นเรื่องที่น่าแปลกครับ มันกลับทำให้ผมรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างที่กำลังจะหายไปครับ ซึ่งผมก็คิดกับตัวเองว่า เห้ย!!! นี่มันเป็นบ้าอะไร ตอนนี้ผมรู้สึกแบบพูดตรง ๆ คือคิดถึงครับ ไม่ว่าความรู้สึกนั้นจะคืออะไร แต่มันเกิดขึ้นกับผม คนที่เคยเจอหน้ากันก็จริงครับ ไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่คำเดียว เพียงแค่เดินผ่านกันไปในทุก ๆ วันที่น้องเขายังฝึกงานอยู่ก็เท่านั้น ใครจะว่าผมบ้าก็แล้วแต่นะครับ แต่มันเป็นความรู้สึกจริง ๆ ครับ ผมเพียงแค่อยากพบเขาอีกสักครั้ง ไม่ว่าจะช่องทางไหนก็ตาม ผมแค่อยากทำความเข้าใจกับความรู้สึกตัวเอง ว่าผมคิดอย่างไรกันแน่ เราจะคิดถึงคนที่ไม่ได้เคยคุยกันแม้แต่คำเดียวได้อย่างไรกัน ผมจึงมาขอร้อง ขอความช่วยเหลือจากกระทู้นี้ ลักษณะของของน้องเขาและข้อมูลบางส่วนที่น่าจะพอเป็นทางได้ คือ น้องเป็นนักศึกษาพยาบาล มหาวิทยาลัยชื่อดัง แถวศาลายาครับ ไม่ทราบรุ่น ทราบเพียงว่าฝึกงานจิตเวชที่สถาบันกัลยาราชนครินทร์เมื่อต้น ๆ เดือนกุมภาพันธ์ 2563 ที่ผ่านมาและพึ่งปิดกลุ่มเมื่อวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2563 น้องน่าจะเป็นอะไรที่ขาสักอย่างในระหว่างฝึกงานน้องใช้ไม้ค้ำ ฝึกงานอยู่ตึกผู้ป่วยจิตเวชใน ตึก 5 ชั้น น้องฝึกอยู่ชั้น 3 จิตพิศุทธิ์ ตอนแรกก็มีข้อมูลเพียงเท่านี้ แต่พอดีผมสนิทกับเจ้าหน้าที่ช่วยเหลือคนไข้ ผมจึงสอบถามเจ้าหน้าที่เลยถามกับผู้ป่วยที่น่าจะอยู่ในการดูแลของน้องเขาในช่วงฝึกงาน ผมเพียงได้ถามชื่อว่าน้องเขาชื่ออะไร ผู้ป่วยตอบมาว่า น้องชื่อ "อ้อย" ครับ ผมจึงอยากรบกวนช่วยให้ทุกคนทำให้ผมได้เจอน้องเขาอีกสักครั้งได้ไหมครับ