กระทู้นี้อาจเป็นกระทู้ที่ไร้สาระครับ ผมเป็นคนหนึ่งที่คิดอะไรมีอะไรแต่ไม่พูดตอนที่ยังมีอยู่จนตอนนี้ไม่รู้จะมีโอกาสได้พบน้องเขาอีกหรือป่าว เรื่องมีอยู่ว่าผมทำงานอยู่สถาบันราชนครินทร์ เป็นโรงพยาบาลจิตเวช ผมเป็นพนักงานของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งที่เข้ามาให้บริการดูแลจัดการเรื่องผ้าให้เพียงพอพร้อมใช้ในแต่ละวันให้กับทางสถาบันกัลยาราชนครินทร์ผมทำงานได้ประมาณ 1 เดือนเศษ ๆ ก็มีนักศึกษาพยาบาลมาฝึกงานครับ (ขอไม่เอ่ยนามสถาบันครับ บอกได้ว่าเป็นมหา'ลัยดังย่านศาลายา) นักศึกษากลุ่มแรกที่มาฝึกก็มีน่ารักครับแต่คือตอนนั้นผมยังไม่สปาร์คใครเลยครับแต่ประเด็นมันอยู่ในกลุ่มที่ 2 นี่แหละครับ น้องๆ เขาน่าจะเข้ามาฝึกช่วงต้นเดือนกุมภาพันธ์ 2563 ซึ่งผมไปสปาร์คกับน้องคนนึง น้องก็น่ารักครับในสายตาผมแค่นั้นก็พอครับ คนอื่นผมไม่ทราบครับ ตอนนี้น้องน่าจะเป็นอะไรที่ขาสักอย่างครับ น้องใช้ไม้ค้ำ 2 ข้างในขณะฝึกงานครับ ฝึกงานที่ตึกผู้ป่วยใน 5 ชั้นครับ น้องเขาฝึกอยู่ชั้นที่ 3 ซึ่งคนในหรือเจ้าหน้าที่ จะเรียกชั้นนี้ว่า "จิตพิศุทธิ์" ผมบอกรายละเอียดเด่น ๆได้แค่นี้ครับ แค่ว่าน้องเขาใช้ไม้ค้ำอยู่ในตอนนี้ครับ แต่ตอนนี้น่าเสียดายและเสียใจครับ ผมพึ่งมารู้สึกอะไรมากตอนวันสุดท้ายที่น้องเขาจะปิดกลุ่มในวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2563 โดยที่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำตั้งแต่วันแรกจนถึงวันที่เขาปิดกลุ่มกัน กระทู้นี้ไม่มีอะไรมากครับ ผมได้ผมแค่อยากบอกว่าพี่ปลื้มน้องนะมันอาจจะเป็นความรู้สึกข้างเดียว ฝากผู้ที่เข้ามาอ่านกระทู้ หรือเจ้าตัวเข้ามาอ่านเอง ถ้าหากไม่เป็นการรบกวน ช่วยทำให้ผมได้เจอน้องหรือเจอคุณอีกครั้งจะได้ไหมครับ