สวัสดีกั๊ปปป คือเรื่องที่จะมาเราเป็นเรื่องของเค้าเองนะ เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อตอนอยู่ประถม 6 ป.6 นั้นเเหละ เราสนิทกับเพื่อนคนนึงมากๆ สนิทมากจนเเบบคนที่ชอบมันนึกว่าเราสองคนเป็นเเฟนกัน คือไอ่คนที่เราสนิทหน่ะมันเป็นผู้หญิงผมบ๊อบ นิสัยเเมนๆเหมือนทอม เราเรียกมันไอ่ทอมเเหละ เเล้วคือตัวเราเองอ่ะไม่สวย อ้วนดำ เเล้วเราสนิทกับมันมากๆ  หลังจากนั้นการกระทำมันออกว่าเเบบไม่ได้คิดกับเราเเค่เพื่อนนะ ตอนเเรกเราแอนตี้ไปเลยจ้ะ ไม่ชอบจ้ะเกลียดทอมอะไรอย่างนี้ มันก็พยายามนะจนเราปิดเทอมจะขึ้นม.1 ตอนนี้เราเเยกห้องกันเเละมันอยู่ห้อง1 เราก็เเบบเหมือนใจอ่อน ยอมคุยกับมันจ้า เเล้วก็คุยกันมานานโคตรๆ เเล้ววันนึงมันก็เป็นคนออกไปจากเราเองมันทิ้งเราไปเอง เราเองร้องไห้ทุกคืนติดกัน7-8เดือน ตื่นตาบวมไปเลยจ้ะทุกเช้า เเละมันก็ยังดีกับเรานะ วันเกิดวันครบรอบที่เราคุยกันวันนู้นนี้มันก็จะซื้อของมาให้ตลอด เเต่ว่าเราเเค่ไม่ได้คุยกันเเล้ว จริงๆเราเป็นคนขี้เขินเป็นเชี้ยอะไรมากก็ไม่รู้555 พอขึ้นม.2 ก็เริ่มห่างๆกันเเล้วเเต่คือเเบบเราก็มีคนคุยคนใหม่เป็นผู้ชายบ้างหญิงบ้าง เเต่พอเขาขอคบอ่ะเราไม่อยากคบกับเขาเฉย เรารู้สึกว่าเรายังรักไอ่บ้านั้นอยู่ เรายังรอมันอยู่ เเล้วทีนี้เว้ย กูก็มีคนคุยเพิ่มขึ้นเยอะมากๆ เพราะตอนนี้คือกูไม่ได้อ้วนดำเเล้วไง ก็นั้นเเหละ หน้าตาดีกว่าเบ้าตีนตัวเองนิสนึงง ก็มีคนคุยเยอะมากจนกระทั่งมีคนคุยอยู่ห้องเดียวกับมัน มันก็โอเครนะจนมีครั้งนึงเราโดนเเฮกเฟสโดยที่มันทักไปหาเเค่ไอ่บ้านั้น ไอ่บ้านั้นก็รับโทรศัพท์ตอบเเชทคนที่มันเเฮกไป เราตื่นขึ้นมาเห็นร้องไห้เลยจ้ะ เล่นเเรงมากไอ่เเฮกเกอร์!!! มันก็ทักมาบอกว่าไอ่คนที่เเฮกเราอ่ะเป็นผู้ชายตอนที่มันโทรมาอ่ะมันพูดไม่รู้เรื่องหรอกให้เราระวังตัวให้กลับบ้านดีๆ เราก็คุยกันไปสักพักเราก็ไม่ได้สานอะไรต่อ จนม.3 มีเข้าค่ายลูกเสือเนตรนารี เราก็ต้องไปเเหละเนอะ เราเองก็ปกติเข้าค่ายปกติ จนวันสุดท้ายมันมีอำลาเพื่อน ตอนนั้นเราบอกกับเพื่อนว่าเราจะลาออก ไปเรียนที่อื่นเพราะเราโตขึ้นเเล้วไรงี้ เราก็ถูกอำลาไรงี้ เเล้วมันเองก็วิ่งมากอดเราเราผู้ที่เเบบตกใจ ร้องไห้เลยจ้า จำได้ดีเเบบคิดถึงอยากกอดต่อนานๆ ไม่อยากให้เวลานี้เเบบได้ทำงานเลย หลังจากนั้น!! กูก็มูฟออนไม่ได้ นั่งร้องไห้จ้ะคิดถึงมันทุกคืน พอผ่านไปเเล้วเเบบช่วงนี้มันเริ่มจะขึ้นม.4จ้ะ กูอยู่โรงเรียนเดิมเพราะมัน กูกลัวคิดถึงมันเลยอยู่สุดท้ายเรียนปรับพื้นฐาน เรียนห้องเดียวกันกับมันจ่ะ เราเเบบไอ่ พระเจ้าเเกล้งกู เเล้วก็ปกติไม่ได้คุยกัน 555 ไม่ได้คุยกันเลยสักคำ จนเปิดเทอมจ้ะ เราเรียนสายวิทย์คณิตเเต่ย้ายไปอยู่อีกห้องที่มีเพื่อนเราอยู่ เราก็ใช้ชีวิตปกติทีนี้เราก็เริ่มมีคนคุยผู้ชายหล่อมากไอ่นี้ อยู่ห้องเดียวกัน ในห้องเวลาที่มาจับหัวเราเองก็จะนึกถึงมัน คนคุยเรามาบีบเเก้ม เราก็นึกถึงมัน ภาพที่มันเคยหอมเเก้มเราหน้าห้องปกครองยังติดตาเราอยู่เลยยย ไหนจะหน้าห้องศิลปะ!ก็ชั่งกล้า เราก็เลยบอกคนคุยว่า พอ! "กูลืมคนเก่าไม่ได้สักที"  จนตอนนี้เราเเบบคุยกับใครไม่ได้เเล้วเเปปๆก็คิดถึงมันตลอด เราพยายามหาผัวเเล้วนะ เเต่เราก็ลืมมันไม่ได้เว้ย! เราเเบบคุยซ้อนเพื่อให้รู้สึกรักใครสักคน ไอ่เชี้ยกูก็คิดถึงมันอยู่ดี จนตอนนี้เราทำการตัดปัญหาเราจะลาออกจริงๆล่ะ เราไปสอบติดมหาลัยนึงเราก็ทำการจะจ่ายตังค์เข้าเรียนในอีก2วันข้างหน้า กูกลัวโง่อ่ะ ตอนป.6เราเคยสอบติดโรงเรียนดังเว้ย เราไม่เอาเพราะเราโง่ กูรักมัน!!! ตอนนี้เราก็รักมันเเต่เราต้องไป  ---> กูต้องไปทำในสิ่งที่ควรจะทำมาตั้งนานเเล้ว...คือการลืมสักที... พวกนายว่าเราควรทำอย่างงี้ตั้งนานเเล้วรึป่าว?