คือว่ามีอยู่ช่วงนึง เมื่อวานนี้เลย วันศุกร์ ครูถามว่า โตมาอยากเป็นอะไร เราตอบว่า "อยากเป็นหมอ" คุณครูเงียบ แต่พอถามเพื่อนคนอื่นๆ เพื่อนตอบ "อยากเป็นหมอ" แต่ครูให้คำแนะนำอย่างดีเยี่ยม พร้อมกับพูดคำว่า "เป็นได้อยู่แล้ว" ในคณะที่ครูไม่พูดอะไรกับเราเลย รู้สึกน้อยใจมากๆ รู้สึกเหมือนเขาไม่เห็นความพยายามในตัวเราเลย บ่อยครั้งนะที่ถูกเอาไปเปรียบเทียบ และครั้งนึงที่คิดว่ารุนแรงมากๆคือ ครูรู้ว่าเราไปเรียนพิเศษวิชาคณิต รวมถึงวิทย์ด้วยแต่เน้นคณิตมากกว่า เราไปเรียนพิเศษเพราะเราไม่เก่งคณิต (ชนิดที่ว่าตั้งใจเรียนแต่ไม่รู้เรื่อง) พอครูรู้ครูก็เรียกเราไปคุย ครูก็ถามเรามาว่า "ไปเรียนพิเศษที่ไหนมา" เราเลยตอบว่า "ที่สถาบันกวดวิชาบ้านวิชากรค่ะ" ถามต่ออีกว่า "เรียนวิชาอะไร" เราตอบไปว่า "เรียนคณิตศาสตร์ค่ะ" แล้วครูก็ชักสีหน้า แล้วเขาก็พูดแบบ คือ มันรุนแรงสำหรับเรามาก เขาบอกเราว่า "ทำไมไม่มาเรียนกับครูตอนเย็น เธอเห็นมั้ย ว่ากิ๊ฟเพื่อนของเธอเขาตั้งใจเรียนในคาบ ต่อให้เธอเรียนพิเศษเยอะขนาดไหน เธอก็สู้เขาไม่ได้หรอก" คือ ตอนนั้น หน้าเราเย็นชามาก เราเชิดหน้าแล้วมองต่ำมาที่ครู แต่ตอนนั้นเพื่อนเราบอกว่า ตาลอยมาก เราเลยหัวเราะแล้วยิ้ม (หัวเราะบอก ฮึ อ่ะ) และเดินออกไป แต่ใจคือร้องไห้หนักมาก เราแค่เรียนพิเศษเพราะเราไม่เก่ง เราอยากเป็นหมอ เราพยายามออกไปหาความรู้ที่ไม่ได้อยู่แต่ในโรงเรียน แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมครูถึงพูดแบบนี้ ทำไมอ่ะ อยากเก่งต้องไปหาเขาอย่างเดียวหรอ แล้วทำไมต้องเอาเราไปเปรียบเทียบกับกิ๊ฟด้วย (กิ๊ฟคือเพื่อนคนนึงที่เก่งคณิตพอตัว เก่งด้วยสมองของมันเองอ่ะ) เราพยายามแล้ว แค่เราไม่เก่ง เราออกไปหาความรู้ด้านนอก แต่กลับเจอแบบนี้ ครูลำเอียงแบบเห็นๆ คือเราอยากได้วิธีที่จะแก้เครียด เราอยากเป็นหมอไร้พรมแดนเพื่อช่วยเหลือคน แต่ครูกลับ มองว่าเราทำไม่ได้ และเราก็พยายาม คุณอาจจะบอกว่า ถ้าคุณพยายาม ก็ไม่เห็นต้องไปใส่ใจ แต่คือเราใส่ใจไง ใส่ใจกับคำพูดผู้อื่น เรารู้สึกเคว้งคว้างไม่ได้ความรักและความเอาใจใส่จากผู้เป็นครู รู้สึกเครียดมาก พยายามอย่างหนักแล้วเจอแบบนี้ โครตเฟลเลยอ่ะ อยากได้วิธีทำให้หายเครียด ไม่เอาไปเก็บใส่ใจ พยายามไม่คิดมากแต่ก็คิดมากอยู่ดี